Денес беше совршен ден! Станав сабајле со само две притискања на снуз (обично по 4-5 ми требаат) и од што бев горда на себе си, си реков Јована денес нема да јадеш Донер на работа, туку ќе си зготвиш храна од дома! Зготвив што зготвив, се качив на автобус спремна за на работа, ама шоферот не се качи на него! Не знам што правеше, арно ама стигнав на железничка 7 минути подоцна од предвиденото, доволно за возот да ми кидне пред очи! Нејсе! Се изнервирав, отидов во парфимерија и си купив ганц нов Дове шампон. За да ми свети косата од утре!

На работа, не знам колку сум ве информирала, ама ми го избркаа шефот! Сега имам еден помлад шеф, кој што до пред два дена ми се обраќаше со Вие! Е денес ни тој шеф не беше на работа, зошто си зел одмор типот. Ми објасни што да правам додуше уште вчера, ама ако мислите дека сте виделе хаос, верувајте не сте виделе. Како теле зјапав цел ден во монитор, буричкав по фиоки и шкафови, прашував по луѓе, и цел ден не успеав да најдам тоа што ми требаше. Добро! Помина некако денот, уште два дена ќе се издржат. Среќна што пројде денот се качив назад на воз за Фулда и отворив книгата да читам. Милена ми ја позајми дневникот на Бриџит Џонс. Не сум го гледала филмот, ама книгата е толку урнебесно смешна, што во возот се смеев на цел глас и не можев да се контролирам, Прочитав 100 страни на германски за помалку од саат време. Една дебела германка ми грофташе во фаца цело време, чудејќи се како тоа може некој да се смее толку многу додека чита книга.

Зачитана така со музика во ушите, слушам ломоти некој. Запрев музиката и што да слушнам; „Почитувани патници, ве известуваме дека поради случај на самоубиство, овој воз ќе вози само до Штајнау„ – Во ред! „Од Штајнау има организиран абтобуски превоз до Флиден„ – Во ред! „Во Флиден ќе треба да се снајдете сами, организирајте да дојде да ве собере некој!„ Хе????? Инсиприрана од Бриџит од претходно, кога рече типов низ звучниците снаџи се па живи, рикнав на цел глас да се смеам. Се свртеа сите накај мене, ме одмерија два три пати и продолжија да се жалат како платиле 13 Еур за карта и ова не личело на ништо. После дознаа дека доколку возот каснел повеќе од 1 час, можеле да добијат 30% од цената на билетот назад. И мртви ладни ќе отидат утре и ќе си побараат 4.5 Еур на шалтер и ќе си ги добијат. А дека некој се самоубил ги здоболе! Ама онака ептен ги здоболе!

Застана возот во некое си село, и ете ти го машиновозачот пак: „Почитувани патници, овој воз сепак ќе вози до Фулда, Ако има уште нешто, ќе ви кажам, не берете гајле„ Се подсмирија сите, таман седнаа, ете ти го овој пак: „Почитувани патници, ве молам да се качите на возот на перон 4, тој ќе ве однесе до Фулда„. Ајдеееееееееее, излеговме сите, опа цупа, се прекачивме во друг воз. Седнувам јас таму на седиште, а карши мене еден арап ме мерка од глава до пети, ама ни најмалку дискретно. Само што седнав, ни два ни три почнува типов да ми збори на ирански!!!! За нивна ме мислат бе!!! Ми цепа на ирански, што да ви кажам. Откако му објаснив дека не сум Фрау Фатима, ми се извини и почна да телефонира некаде. Отворив книгата, продолжив да читам – кога ме мавна една реа, трепките ќе ми паднеа! Си викам, добро, на се што се случи денес уште иранецов да ми прдне во фаца ми фалеше, да го заокружам денов. Кога тоа иранецот да не ти прднал. Фрлив еден поглед доле, што да видам –извадил нозете од црната лакирана кондура (бела чорапа нели секако) и си ги луфтира ноџињата иранац, мака нема. Му дадов еден ептен оштар поглед, а тој кутриот ми се насмевна за возврат, мислеше му се пуштам.

Среда е шницелтаг во пивницата кај мене, се договоривме на по една шницла да одиме кога ќе се вратам. После ваков ден немаше шанса да седнам да учам. Отидовме во Wiesenmühle, а таму диско фокс. Што е тоа? Дуо свири во живо, едниот на синтисајзер, другиот на гитара, се пеат германски шлагери, и еден куп Фрицови и нивните Хелги наоколу играат. И се тоа ќе беше во ред, Фрицовите да не носеа карирани кошули со мустаќи, Хелгите да не носеа елеци и фармерки со ептееееееен висок струк и да се гледаа во очи додека играа. Наместо тоа тие ги меркаа нашите шницли. Наизменично. Зависно кој од нив беше свртен накај нас. Ама гледање во очи никако! Комуникација – Никако! Насмевка – Ни на сон!

Ги изоговаравме уз нашите шницли како тоа се несензуални и слично, и кога пред нас се појавува ДА УЛТИМЕЈТ ФРИЦ! Каубој Фриц! Црна кошула, црн кожен каиш, фармерки и кафеави каубојски чизми. Стапува каубој Фриц на сцена и почнува да игра сам. Пред нашата маса. Мрда со штиклите на чизмите лево десно, горе, доле… Мислиш дека си некаде во Алабама во родео клуб. Уште бикот на средина фалеше и некоја ептен хорни Хелга да го јава!

Почнаа солзи да ни течат од Фриц, мени једно неугодно разбираш ме, му се изнасмеавме што му се изнасмеавме, доста беше. Ама овој не си оди. И додека така во транс се смееме и договараме дали да викнеме уште една рунда, поминува еден дедичко покрај нас и ни вика: Ајде бе пијте, од пиво не се затруднува!

Жења: Па видете, ако имате маж покрај пивото може и да се затрудни!

Дедото: Епа во тој случај прашајте го тогаш мажот дали има Сперма Лајт!

Ние (во хор): Што е Сперма Лајт?

Дедото: Забременува, ама не здебелува!

Останавме со зинати усти, дедото си отиде, а ние останавме да процесираме што сакаше да каже писателот. Кога како на неонки, после 3 минути ни светна асоцијацијата со Кока Кола Лајт, ја викнавме без двоумење следната тура и продолживме да уживаме во перформансот на Фриц. Да, да, Фриц се уште мрдаше сам со колковите и каубојките лево десно.

На крај и поздрав од музикантите добивме кои ни се заблагодарија за атмосферата што сме ја направиле. А не знаеа дека треба всушност на Фриц да му бидат благодарни… 

Не ми е јасно како на некои луѓе им успева да не бидат забележани. Мене некако тоа не ми оди од рака, и кога сакам и кога не сакам. Некои мадафакери се самоубици и цел живот никој ништо чудно не приметува кај нив, а јас не можам да одам на вц на работа без да бидам забележана. Зошто се нервирам? Сега ќе ви кажам. Немам што да правам на работа. А кога немаш што да правиш на работа – сурфаш (или останати слични активности). Е мене шефот ме опомена да не сум сурфала, дека на некои луѓе тоа можело да не им се свиѓа, туку ДА СУМ СЕ ПРЕПРАВАЛА ДЕКА РАБОТАМ. Не станува збор за пола саат саат. Треба да го правам тоа ЦЕЛ ДЕН! Верувајте не е така лесно како што звучи.

Втора работа – да не сум слушала музика додека работам (т.е се преправам дека работам). На слушалки секако, не на звучници. Да – тоа давало ефект како да не работам, а јас нели треба да се преправам дека работам.

И конечно кога стигнаа задачите јас цела пресреќна воскликнав, нема да треба да се преправам повеќе, искрцкав прстите, искрцкав тастатурата и таман да почнам стигнува маил. Од оние корпорациските што ги праќаат на секого. Еден тип од фирмата што седи со мене во иста канцеларија се разболел од свињетина! Ладна пот ме облеа, тој тип претходниот ден седеше карши мене на паузата за ручек. Што би се рекло во фаца ми дишеше! Вака некако:

Одма пола фирма си отиде дома, останатите земаа средства за дезинфекција, и откако испопрскаа се можно почнаа да филозофираат во врска со свињетината. ЦЕЛ ДЕН! Само што добив работни задачи, си викам Јована, мани тоа свињите и покажи му на овој дека подобра си во работење отколку во преправање, можеби ќе го цени тоа. Арно ама таа бабата позади мене не сака да прекина да збори у вези свињама. Та опасно било, та лошо и било, па мислела дека ја боли грло – ама не ја болело, па едно време почна да осеќа како качува температура, малку поупорна да беше од автосугестија може ќе се разболеше. Јас веќе евидентно испиздена си викам, мечка страв мене не страв, ќе ги ставам слушалките во уво па нека пукне ѓаолот, не можам да се концентрирам од оваа. И само што ги ставив слушалките, ете ти го шефот. Марфи мамата еј!!!

Им кажав на цимериве дека имам свињетина на работа, ми рекоа да си седам во соба :) Веќе не сум им толку драга.

Ништо не ми оди од рака неделава. Ама баш ништо.

Како што може да приметите од насловот, најдов работа. Не е некоја интелигентна работа да бидам искрена, ама ја плаќа киријата. Но тоа не е проблемот. Проблемот е што фирмава е во едно градче блиску до Франкфурт и што Дојче Бан ми го свирнува секое сабајле. Да појаснам - менувам воз во Франкфурт. И бидејќи возовите каснат по ни помалку ни повеќе 5 минути, јас го пропуштам вториот воз и каснам секое сабајле по пола саат на работа! Ама буквално како на филм пред нос ми кидаат, а јас како будала трчам по ескалаторот нагоре, буткам луѓе лево десно за на крај кога ќе се искачам, проклетиот воз да тргне.

Фирмава е иначе супер. Кога стигнав првиот ден, мислев дека ќе дојдам само да потпишам договор и толку. Тие одма ми средија компјутер, акаунт, емаил, биро, телефон, ме сликаа и ја бапнаа сликата на интранет за да ги известат сите кој е нов во фирма... А вработена сум како студент!!! Германска работа бе. Прв пат кога го отворив маилот веќе ми имаа стигнато маилови со задачи. Се е мирно и тивко, само една французинка со ептен јак француски акцент дрдори на телефон нон стоп. Еднаш по грешка заѕвонеа неколку телефони во исто време, почнаа неколку луѓе одеднаш да зборуваат и јас ја кренав главата да видам што се случува - да не пропуштам нешто битно. А колешката од карши ми се смешка и ми вика: Како што можеш да видиш, овде кај нас е малку напнато. Си викам јас, сестрооооооооооо, ти не знаеш што е напнато. А на нејзе само и се насмеав и не и искоментирав ништо.

Компјутерот ми се кочи секој пат кога ќе вклучам Интернет Експлорер. Друг пребарувач немам и не ни смеам да инсталирам. А добивам прилично малку задачи во текот на денот (или јас сум па многу добра и ги завршувам за кратко време - сфатете го ова како сакате) па ем немам што да работам, ем не можам да сурфам и блеам како теле во таван додека да ми стигне нов маил.

Почнав да работам - редно е да си легнувам порано. Ни тоа не ми оди како што треба, од проста причина што цела Фулда се собира кај мене во стан. А ако не се собира кај мене, се собира кај Ѓорѓи каде што мора да сум присутна бидејќи Ѓорѓи ќе продолжи да звони на моето ѕвонче додека не им отидам на гости.

Ни возачите на автобуси не ме сакаат многу деновиве. Излегов од работа и трчав да фатам автобус до Желечничка. Му викам на возачот: Одите во правец на железничка? Тој ми вика не! Качете се од другата страна на улицата. Добро. Преминав од другата страна и му викам на еден дечко: Автобусот овде оди накај железничка, така? А тој вика не! Од другата страна!!! Проклетиот возач на автобус ме излажа!!! Не знам зошто - не мирисав, убаво бев облечена, нашминкана, дотерана... стварно не ми е јасно.

Трета недела по ред не успевам да се договорам со професорот да се најдеме. Или јас сум болна, или тој е болен, или е во гужва, или јас на работа... Ајде со господ на помош утре можеби ќе седнеме на маса.

Им се изнарадував на моите есенски капути, си реков ете ќе ги прошеташ низ Фулда, да видат и тие свет, арно ама времево е толку факинг ладно, што кутрите мои мантили нема да ја добијат таа шанса. И официјално овде е зима. Сабајлево беше -1. Испонастинав, полна сум со мрсули, пијам чаеви како арап, парното го цедам до даска и оставам тенџериња со зовриена вода да испаруваат, како би можела да дишам навечер, нели!

Германциве, од друга страна немаат и некој многу голем проблем со хладноќава. Денеска на факултет една типка се шеташе со ниски All Star патики, БЕЗ ЧОРАПИ! Ми се смрзна крвта кога ја видов. Јакоб излегува на тераса да пуши со мокра коса. Но најдобар од сите е Војта. Тоа е мојот нов комшија, по потекло од некое си село од Чешка. Типот вчера дојде од факултет дома и пиздеше како можел да излезе надвор со долги панталони, затоа што се испрепотил 3 пати до факултет и назад. И мртов ладен, си облече шорцеви, и повторно излезе.

Веќе напоменав имам нови комшии и цимери. Една цимерка всушност – Турчинка. Јас до сега Турците ги сметав за комуникативен и пријателски настроен народ, но цимеркава некако не ми се вклопува во таа шема. Ај што седи заклучена во соба цело време, ја заклучува собата и кога оди до ВЦ! За здраво и чао да не правиме муабет. Војта, веќе го спомнав, вика дека е Чех, но јас сум сигурна дека лаже и типувам на Лапонија. Шарлоте, исто така нова комшика, е ултракомуникативна и многу симпатична Германка. Секако како и сите други Германци мрази телесен контакт со други луѓе, дури и со мајка и (така кажа самата), но е многу пријатна личност и супер е за муабетење. Другото е се по старо. Сасан се уште не ја луфтира неговата соба, Милена се уште има цело време нешто за учење и константно некаде доцни, Надеж се уште готви радиоактивни манџи од кои што паѓаат трепки, Јакоб е константно на телефон а Георги се уште готви. Всушност готви вечера за нас во моментов. На западу ништa ново!

До следниот пост – добар апетит!

Да се разбереме, Скопје не е убав град. Дури и е прилично грд.
Но, Скопје е мој град, град во кој израснав. Не може да не го сакам. Се сеќавам кога бев мала, едни двајца дечки се качија на шупата кај дедо ми во двор за да крадат цреши. Ај што не украдоа цреши, одозгора на се шупата му ја скршија. Кога ги виде дедо ми како лежат во сред шупата како партали меѓу бурињата за вино, место да земе да ги тепа и да викне полиција, тој викна брза помош, за да се увери дека не скршиле некое ребро случајно, а додека да стигнат тие, им набра една кеса со цреши и им рече: “Друг пат кога ќе сакате цреши, само заѕвонете ми на врата, ќе ви дадам скала. Мене сам, цело дрво ми е многу.“
Многу сакав да одам кај дедо ми на гости. Тој во сред целото сивило на Скопје, имаше направено една мала џунгла во својот двор. Во таа џунгла растеа патлиџани, краставици, пиперки, јагоди, праски, кајсии, сливи, цреши, вишни, смокви, јапонски јаболка, јаболка, круши, дуњи, тикви, капини, грозје, лешници, ореви и што уште не. Јадејќи од праските и бркајќи се околу бараката со мојот комшија се мавнав од една ролетна и си ја скршив главата. После тоа морав 2 недели да одам со чалма на главата. Но јас и понатаму одев кај дедо ми на гости. И понатаму ги јадев праските и се бркав со комшијата.
Дедо ми е одамна починат, а дупката на кровот од таа шупа уште стои. И не верувам дека некој ќе ја поправи.

Скопје е град во кој како мала константно се пржев од коприви. Врескајќи доаѓав дома и откако ќе натопев една крпа во ладна вода и ќе ја врзев околу испрженото место, повторно ќе излезев надвор, за да ја доиграм партијата џамија.

Скопје е град во кој што ги гледавме локалните фраери како играат кошарка во маало. А тие не гледаа нас и се перчеа како пауни, горди на тоа дека девојки дошле да ги гледаат нивните кошаркарски финти. Тие се глупираа, а ние им се воодушевувавме.

Скопје е град во кој ја доживеав првата љубов. И како секоја тинејџерска љубов, оваа љубов беше љубовта на мојот живот. Толку беше голема, што дури целиот наставнички колегиум знаеше за тоа.
Скопје е град во кој го доживеав и моето прво љубовно разочарување. Стефан никако не сакаше да се заљуби во мене.
Скопје е град во кој ја доживеав и втората голема љубов и второто љубовно разочарување. Секако нели, и тоа беше љубовта на мојот живот, па и нејзиното раѓање и умирање беа прилично драматични. Следните љубови веќе не беа љубови на мојот живот.

Скопје е градот на шмизлите. А една од нив бев и јас. Барем се трудев да бидам. Толку се трудев, што една вечер излегов во град (тоа беа времиња кога мобилен телефон беше мисловна именка) и за да бидам забележана ставив пластичен мобилен телефон на маса. После 10 минути секако сфатив дека мојот идиотизам се граничи со лудило, па го пикнав телефонот во чанта, го испив пијалакот набрзина и посрана од срам отидов дома. Срам од самата себеси. Од тој ден натаму веќе не се трудев да бидам шмизла. Станав андерграунд. Андерграунд шмизла. Андерграунд заради музиката што ја слушав, а шмизла заради етикетата залепена од порано. Одев на Форум, ама не пиев бамбус. Старите добри времиња кога литар вино чинеше 50 денари.

Скопје е град во кој прв пат запалив цигара. Толку се чувствував важна, што го испрчив колкот на десно а со левата нога потцупнував . Димот во моите бели дробови ми даваше чувство дека некој ми го ренда душникот со гребло, но тоа никако не смееше да излезе на виделина. Стискав заби и се смешкав наоколу, а од болка во градите дури и една солза се слеа по мојот образ.

Скопје е град во кој што само клупите и темните улички знаат некои од моите најдлабоки тајни. И со мирна душа спијам навечер зошто знам дека никогаш нема да ги издадат.

Скопје е град во кој што важни госпоѓи ми префрлаат во кафана дека сум била многу гласна. Но Скопје е и град во кој што газдите ги бркаат таквите госпоѓи од сопствената кафана. Ако сакала тишина, слободно можела да оди во библиотека. Нити се знам со газдата, нити сум редовен муштерија. Но тоа е кафанче во мое маало, а скопските газди знаат колку треба да се почитуваат маалските муштерии. И горда сум на мојот град. Горда сум што маалските муштерии се уште имаат предност пред важните госпоѓи кои се спремни да остават многу повеќе пари од мене.

Скопје е град во кој што прв пат се вратив дома пијана. И откако не успеав да сокријам дека сум пијана, морав да ги убедувам моите родители дека моето пијанство се должи на ни помалку ни повеќе 2 чаши вино. А после тоа морав да трпам лекција дека најсрамно нешто на светот е да ги лажеш родителите. А навистина беа 2 чаши вино.

Скопје е град во кој што дипломирав. Само масите во читалната на ЕТФ знаат колку партии бриџ имам изиграно на нив додека да положам Физика 2. Сега во читалната на ЕТФ не се игра веќе бриџ. Не може. Има компјутери на масите.

Скопје е град во кој што го прославив моето дипломирање. А после прославувањето со Џими и Ирина дојдов дома да се отрезнам. Не успеавме да влеземе во станот како нормални луѓе, и затоа заедно сосе поклоните се струполивме на земја во претсобјето. Сето тоа ги разбуди моите родители кои со смеа на лицата се понудија да ни сварат кафе да се отрезниме. Но Џими инсистираше да пие ракија со татко ми. Татко ми виде не виде, стави по една чаша, и откако ја испи отиде да си легне. Сфати дека не постои кафе на светот што во тој момент нас ќе не отрезни. А ние останавме да седиме на терасата и да им се смееме на колите што ја заобиколуваа колата на Џими. Ја имаше оставено отворена, со вклучени 4 жмигавци на сред улица.

Скопје е град на романтиката. Позади католичка црква има еден графит. Гласи вака: Лела мандарините поскапеа, а ти се уште си ми лута. Јас гласам овој графит да се прогласи за културно наследство на Скопје и секој пат кога ќе поминам покрај него се надевам дека Лела веќе не му е лута.

Скопје е град на пијаниците. Особа А неизмерно многу пијана се обидуваше да вози багер во 7 саат сабајле. Тоа не им пречеше на ранобудниците што ги мочаа кучињата во локалниот парк. Си фаќаа сеир. И јас се трудев да фаќам сеир, но не можев. И јас бев многу пијана. После пола саат Особа А се симна од багерот и мудро заклучи: "Не можам да го возам багерот. Ајде да си одиме дома!"

Скопје е град во кој што постоеше Зизи. Каде и да одев, на крај завршував во Зизи. А откако од таму ќе ме избркаа, одев во местото одма до Зизи - Жужу. А во Жужу јадев чоколаден кроасан целиот облеан со чоколадо. После тоа купував леб и јогурт од Жито Лукс, и си доаѓав дома. Сега Зизи не постои. На неговото место има еден селски кафич со уште поселска музика. А на местото на Жужу место кроасани со чоколадо се продаваат пици.

Скопје е град во кој што не живеам моментално. И ми недостига неизмерно многу. Затоа го сакам Скопје.

Сурфав на еден блог, и стигнав до следниов линк на една Фејсбук група: Поддршка за Ален Зекиров. Ми се крена коса, ми се крена притисок, да имав такво, и таквото ќе ми се кренеше. И покрај тоа што мојот личен став во врска со настанов и групава е крајно екстремен, ќе се обидам да дадам неколку најобјективни коментари кон администраторот на групата и членовите.

Кон администраторот:
1. Типот со мотор прегазил пешак. Точка. На пешачки. Точка!
Јас верувам дека "иако е вработен во обезбедувањето и вози мотор(две категории за кои широката јавност има лошо мислење)сепак тие што го познаваат Ален знаат дека се работи за добар човек кој нема пороци и кој е ценет во градов не заради тоа што е дел од УБК туку заради самиот него", но тоа нема никаква врска што типот згазил пешак. Точка. На пешачки. Точка! Дека е тој многу добра личност може да им кажувате на неговите, девојки, швалерки, бизнис партнери, пријатели и непријатели. Со несреќава тоа нема никаква врска.

2. "Во ваква несреќа треба да се знае дека и на возачот на мотор еднакво му бил загрозен животот." - Ќе повторам по трет пат: Типот згазил пешак. Точка. НА ПЕШАЧКИ. ТОЧКА!

А дека нити извесниов Ален е убиец, нити сакал ова да се случи, во тоа сум верувам. И дека е добар човек и во тоа верувам. Трипати гореспоменатиот факт останува. Ако не е криминалец и е без криминално досие, секоја Нова Година претседателот на Република Македонија дава помилување на вакви случаи, па сигурна сум дека и дотичнава личност ќе се најде на таа листа. Како ќе живее со случката потоа до крајот на животот, во тоа треба да му помогнат пријателите што му ја оформиле групава.

Многу повеќе ме потресоа коментарите на ѕидот на групава. Сакам најдобронамерно да упатам неколку точки кон луѓето што коментирале на групата. Се надевам барем некој од нив може и ќе го прочита постов и ќе си ја мавне главата од ѕид. Може и ќе се запише во средно школо.

1. Пешачки премин во сообраќајот е место каде што пешакот има предност, а управувач на мотор/кола смее само тогаш да помине дури кога пешакот ќе се тргне. Многу е просто. Ако видиш на улицата нешто црно бело што личи на зебра подзакочи и види дали има пешаци. Ако има пешаци пушти ги да поминат, дека нели тие имаат предност, А НЕ ТИ!

2. Што мајка барал 73 годишниот старец да вози точак, ама ич да не ви е гајле. Тоа си е негова работа. То ест беше негова работа.

3. Можел човекот да почека моторот да помине?!?!?!?!?! (види точка 1)

4. Најважните интерпункциски знаци во македонскиот јазик се:
- точка (.) - изразува крај на завршена мисла. Секоја реченица (проста, проширена или сложена) претставува завршена мисла, следствено на тоа треба да завршува со точка. (на пример: Ален згазил пешак на пешачки.)
- запирка(,) - интерпункциски знак кој што има повеќекратна намена. Најчесто се користи за да одвои членови на листи при набројување во реченицата и да одвои зависна од независна реченица. (на пример: Другарите, пријателите и истомислениците се собраа на Фејсбук да му дадат поддршка на Ален.)
- прашалник (?) - Изразува крај на завршена мисла, кога мислата е изразена во прашална форма. (Дали Ален возел побрзо од дозволеното?)

5. Македонската азбука е кирилица, составена од 31 мали и големи букви. Во македонскиот јазик голема буква се употребува при почеток на реченица (пр: Во сообраќајната незгода настрада 73 годишен старец.) или кога се наведуваат имиња (Со моторот управувал Ален Зекиров.) Во сите други случаи се користат мали букви.

6. Брзината со која е дозволено да се вози го градски средини е 60 км/час. Не 150! 60км/час! Точка.

7. "VIDETE SOCUSTVO DO CEOVEKOT STO ZAGINA, AMA ALEN TUKA NE E KRIV ALEN MOZE VOZEL POVEKE OD DOZVOLENOTO I CICKOTO SIGURNO GO IMAL VIDENO DEKA DOAGJA I NE MORAL DA POMINE ULICA MOZE DA PRICEKA , AMA GLEDAM I JAS SAMIOT STARIVE NA PESACKI SE ODNESUVAAAT KAKO DA GO OSLOBODILE SKOPJE MOZE NE E UBAVO OVA STO GO PISUVAM AMA TOA E VISTINA POGLEDNETE I SAMI KOGA IMA NEKOJ STAR NA PESACKI NE GLEDA NI LEVO NI DESNO ODMA POMINUVA DA STAVEN E PESACKIOT ZA PESACI AMA SEPAK MORA DA SE POGLEDNE I AKO IDE KOLA ILI MOTOR SO POGOLEMA BRZINA DA SE PRICEKA DA POMINE PA POSLE DA POMINUVA ULICA."

Како прво, не можеби, туку да - возел повеќе од дозволеното. Математиката е природна наука која пред се се бави со бројки и нивна манипулација. Едно од основните операции во математиката е споредба да два броја. За жал, во случајов 150км/час > 60км/час.
Како второ, да, старите го ослободиле Скопје. Заради нив ти сега слободно се шеташ и можеш да си го возиш моторот по улица. И имај малку почит, магаре ниедно неблагодарно!
Како трето, купи си граматика за второ одделение и повтори минато, сегашно и идно време.
Како четврто, ако сакаш да живееш во држава во која владеат вакви сообраќајни закони, повели пресели се во Иран. Не случајно ја избрав државава. Имам живеено таму 4 години и твојов опис е идентичен на сообраќајната идила што владее во таа држава. Најискрено ти ја препорачувам како дестинација.

8. "LICNO GO POZNAVAM ALEN I MOZAM DA KAZAM DEKA SEGA VO OVIE MIGOVI MU E NAJTESKO"
Дечко, не мора да го познаваш лично за да не увериш дека му е најтешко. Јас не го знам Ален, ама верувам дека му е тешко. Искрено.

Луѓе, наместо да дебатирате дали сме антички Македонци или не, наместо да губите време по партиски кампањи, наместо да пиете по 5 кафиња дневно во сите можни скопски кафичи, избришете ја прашината од вашиот регал и препрочитајте ја Зоки Поки. За оние што не ја прочитале време е да ја прочитате. А владата може во меѓувреме да заземе порадикални мерки со цел описменување на народот, и во буквална и во преносна смисла. Исто како Петар Велики кога ја модернизирал Русија - на феудалците им ги бричел брадите и ги терал да пијат кафе место чај. А кој не сака - депортација во Австралија. Таму не мора да ја читате Зоки Поки а густината на население е 2.6 луѓе на квадратен километар, па веројатноста да прегазите пешак на улица е многу мала.

Ирина славеше роденден викендов. И како што е редот отидов во Хајделберг. Уште во возот натака - саплајз. Едно 6-7 души во истото купе со мене, облечени скоро исто и пијат пиво. Гад дем, си викам само да не се навивачи, дека не ги можам веќе. Саат и пол дерење во воз не можам.

Како права Германка си го земав лаптопот со мене да пишувам семинарска во воз, зошто стварно бев кнап со време. Пишувам јас така за спам филтри, и одеднаш Ејс Вентура пред мене! Едно типче стои пред мене и ми брбља нешто, а ја ништо не го слушам дека не можам да му се изначудам - розови наочари во форма на срце, Фризура ЕЈс Вентура оригинал, маица со натипс "Sie liebt den DJ" (Таа го сака ДЏ-от), фармерки со исцртани срциња насекаде - дури и на газот, околу едната рака тигрести лисици, а доле некои шашави патики. Околу врат му виси .... хм да го наречеме околувратник, а во него лижавчиња, бомбони, кондоми, списанија и што уште не. Позади него уште 5-6 дечки со истите блузи. И ми вика типов: Ја утре се женам и собирам средства за женачка. Еве вика одбери си нешто од тука и донирај колку сакаш. Земав едно лижавче, му дадов 50 центи и му пожелив долг и успешен брак. После сконтав дека типците што ги мислев за навивачи, се всушност сватовиве.

Напишав семинарската, стигнав во Хајделберг... а таму Ирина како права домаќинка - направила тавче гравче, пиперки полнети со урда, тоа сирења, ракии... абе што да ви кажам. Земавме јадењето и пиењето и правац на местото на славење, кај еден нејзин другар во двор. Арно ама таму останатите цимери на другаров исто така се решиле да прават скара во дворот. Нема проблем вика Ирина, ќе се споиме, the more the marrier. Арно ама не испадна така. Асоцијалните Германци ни одстапија пола маса и повлекоа една линија - до тука сме ние, а од таму сте вие. Пробавме, море како се викате, кои сте што сте.. ајде живели, ајде нека и е среќен роденденот на Ирина... Не бре брате! Ни да чујат. Си мскаат пиво, јадат колбаси и дискутираат за економската криза. На крајот свртеа и по еден џоинт и уживаа во хитовите на Ела Фицџералд. Aма сериозно! Ella Fitzgerald was in da house! А во моментите кога не бевме таму (до кујна и назад) педерски ни ја пиеа ракијата и крадеа од салатата.

Откако заврши фештата во дворот, Ирина вика ајде ќе ве носам на едно место кај што има чочек на маса. У јбт, си викам, кај нашла кафана у сред Хајделберг. Кафанава - паб класичен, сите испокачени на столици и маси и се трескаат на Линкинг Парк. Хех. Закон!

Се вративме во 4 саат дома, со неверојатен мамурлак утредента. И времето не ни помогна многу да се опоравиме. Монсунски дождови паѓаа во неделата.

Како и да е, нецела недела после тоа, Ирина во моментов брани магистерска теза... па да ги стиснеме палците дека се е во најдобар ред.

Едно мое другарче одамна се кани да ми напише guest post на блогов. Ради финта, не дека он не може самиот да си отвори блог. Ама се нешто му фали време, инспирација, место... Во муабетот: Абе кога ќе ми пишеш guest post ми прати еден текст. Текстот е пишуван во времето кога тој бил студент и нема ама баш никаква врска со Германија. Ама затоа е многу добар. Со негова дозвола и благослов ви го објавувам текстот на Мистер Икс под наслов "Drugs on War". Во овој текст, како и во целиот мој блог нишчо немат мамено. Е сега ако су лагали мене, онда и ја лажем вас...

Drugs on war

The wipers were dieing on us. On the windshield, the rain popped like pop corn. The car was behaving strangely, since there was a lot of water on the tarmac. Isaac sat calmly on the co-driver seat; I guess the trip was fading away.

On that dark day, we were headed to the nearest ski center. While we were driving, the rain turned into snow. Suddenly, it was cold. We began to climb the mountain.

My friend Isaac and I arrived at noon at ski center. Finally we’ve made it. Our relatives advised us not to go at all at the mountain, because the war was still going on. The past month, terrorists would show up in the area where we were now. But after seeing the snow, the adrenalin kicked in and soon, Isaac and I found ourselves surfing the white slopes.

On the mountain, we stayed for four hours. We enjoyed it very much. People were beginning to leave the mountain, since it was getting dark. The main reason was that at night usually the fights between the police and the terrorists occurred. With a subconscious thought for the journey home to go smoothly, we went to our car 2 kilometers down the ski center.

As we declined very slowly towards the parking lot, we saw that the only car was our car. My heart stopped for a second, knowing that if something went wrong, we would be left by ourselves. Isaac told me to open the trunk so as to put the snowboards. Everything was set to go. I put my key to the ignition position. The car couldn’t start.

The weather was below zero degrees. I guess something froze in the engine. Isaac, using his engineering degree, tried to fix the engine but with the limited conditions provided, he couldn’t. We didn’t know what to do. After a while we saw two people leaving from a house, near the parking lot. They were big; wearing dark clothes (it was difficult to notice them in the dark), with shining jewelry on their wrists and necks. We smelled trouble, but we had nothing else to do, so we approached them.

Isaac, with a calm voice, asked them if they could help us with our car. For our big surprise, they were nice and offered to help us. They told us, ”we will drag your car 10 kilometers from here, and then do whatever you want”. At least will get to the nearest village, I thought.

After 20 minutes of snail driving, we arrived at the village. The two guys, unhook the cable connecting both cars, and went away using a narrow snowy road. I wondered where they were going.

Isaac and I went out of the car, and we started to look for people that could help us. After 30 gruesome minutes of searching, we concluded that no one could fix the car. The explanation was simple. It was to cold to start the engine, because the fuel froze in the gas tank. Calling a service truck was not an option, because everyday life was dieing here because of the war. We were in big trouble.

After a while, Isaac told me, “lets spend the night here, and in the morning when it will be warmer, we will go”. I agreed, since there was nothing else to do. No one was going out of the mountain village, since it was 20.00 hours and the police forbid for everyone to be outside at that time. Except for the terrorists, we laughed. A man offered to spend the night at his house, and for a moment we felt relieved.

The house was cold. The fire place was far away from our beds, so the owner of the house gave us many blankets. After we finished with the dinner (quite delicious, I must say), we went to bed. I was so cold, I couldn’t move my legs. After two hours of cold sleep, gun fire shook me up. The owner rushed in the room and with a dimmed voice told us to go down in the basement.

In the underground room, there were old things lying on the ground. The man grabbed the automatic rifle standing next to him. He said “the enemy is surrounding the village, we need more man to join the police resistance.” After seeing us tired and exhausted, he spared us of enduring that gruesome experience of being a soldier. He left the room. Isaac and I hid behind an old closet.

The quietness of the mountain was pierced by the shots single and automatic gun fire. Occasionally, a big bang was to be heard. We said goodbye to each other, like it was the judgment day. Isaac told me “life is beautiful”. It was so ironic; we were scared to death. Soon we fell asleep along the gunfire, like babies listening fairytales before saying sweet dreams to them.

In the morning, the owner woke us up. We were glad that he was the first thing we saw. He told us that the terrorists retreated during the night, and we were clear to head home. We thanked the man, and entered the car.

The moment came to find out whether we were going home or not. In a few seconds the engine rumbled and a great load of worries perished. I was very excited about telling all the people what we’ve endured; or maybe it was the fact that in few hours we would be home. The funny thing was that Isaac and I didn’t think about getting high in those dreadful hours. I guess war is a drug itself.

Имав намера овој пост да го напишам неколку дена подоцна, но ми пристигна во инбоксот еден маил, што сакаше да ми укаже дека не баш сум во право во врска со моите ставови и се инспирирав. Тие ставови се лично мои и крајно субјективни. Јас ценам кога луѓето што ми се обраќаат ме гледаат во очи, и се нервирам (многу!) кога бројат центи. Посебно кога бројат центи и возат кабриолети. Но од друга страна, затоа возат кабриолети - дека ги бројат центите, а јас одвај скрпувам за на одмор. Која варијанта е подобра? Веројатно некоја златна средина. Но тоа не е темата на овој пост.

Во овој пост: 10 работи зошто ја сакам Германија.

1. Paypal

Ова е ера на информатичко општество и тука ама баш се се купува преку интернет. Според мене дури и до некоја мера претерано, но буквално се што ќе ти падне на памет можеш да го купиш не ибеј, старо или ново, и обично 20 - 30% поефтино од продавниците. Ова мене се ми беше теоретски јасно пред да дојдам, ама уште не можам да се навикнам на фактот дека кога ми треба нешто прво треба да проверам на интернет, а после по продавници. И феноменално е! Утредента ти стига по пошта, пред врата, завиткано, стокмено, топ!

2. Колбасите

Најдоброто нешто што можел човекот да го измисли. Многу сум гурман, и ептен ми прави ќеиф што ги има на секое ќоше. За секој пат кога ќе ти се пријаде да ти се најдат.

3. Пивниците

Овде пивниците сами произведуваат пиво. Тоа дава таков шмек што уште не си до пола кај првата чаша, веќе ја нарачуваш втората. И во секоја пивница вкусот е различен. А кај оние што не произведуваат сами, можете да ги најдете сите можни брендови на пиво. Не се караат тука Скопска и Прилепска пивара. Локалното пиво во Фулда е Hochstift Pils. Незамисливо е во сред Фулда да не можеш да нарачаш Hochstift Pils, а во сред Скопје едните служат само Скопско, другите само Даб, и трети што се прават авангарда служат само Лашко. Ако сум пивница, тоа подразбира дека основната дејност ми е да продавам пиво. Не едно пиво, многу пива, различни пива, и луѓето да си изберат кое сакаат да го нарачаат. Пивница не е исто со продажен пункт на Скопска пивара.

4. Избор во продавниците

Има за сите. Ама буквално за сите. Ако си дебел, слаб, висок или низок, емо или металец, шмизла или панкерка - има за сите. Во Скопје ако си со средна висина и килажа и со неутрален вкус ќе се облечеш. Ако си емо, тогаш можеш само во онаа streetware продавницана да си најдеш партали (не ми текнува како се викаше), а ако носиш број поголем од 41 тогаш кондури само во Гуливер. Ај што има за сите, цените се ненормално ниски. И тоа за наш стандард. Можам да замислам колку им е на нив ефтино. Панталони чинат во Скопје 20 Еур само кога се на попуст. Овде тоа е нормална цена. Кога се на попуст, цените ненормално паѓаат. Така јас зимоска си купив зимски панталони за 99 центи, зимски капут за 9 Еур, а пред некој ден пролетни панталони за 4.99 Еур. Со 15 Еур направив шопинг за 2 сезони.

5. Германците се reliable

За жал немаме македонски збор за reliable, па морав вака. Кога ќе кажат дека ќе пратат маил до 10, праќаат маил до 10. Кога возот треба да стигне во 10.27, стига во 10.27. И неизмерно ме прави среќна што не мора да чекам академски четврт, секој пат кога се договарам со некого. Колку и да се вадам од кожа што задоцнување од една минута сепак го сметаат за задоцнување, многу ценам што го ценат твоето време.

6. Не си зависен од кола

Во Македонија ако немаш кола си хендикепиран. Секако тука е секогаш старото добро такси, но тоа не е тоа. Овде јавниот превоз е толку добро организиран што дури и да ви кажам право не ми е јасно зошто воопшто купуваат коли. Метроа, трамваи, автобуси, ... толку се чести и прецизни што НАВИСТИНА не ти е потребна кола. Од еден до друг крај на град (Франкфурт на пример) се стига за максимум пола саат без нервози за семафор и паркирање. Во Скопје насабајле од ново лисиче до карпош се потребни минимум 30 минути. А да се разбереме, Франкфурт е многу поголем од Скопје.
За возовите да не правам муабет - заљубена сум во нив

7. Новинарите им се писмени и непристастни

Сите од нив имаат високо образование, знаат да читаат од идиот и не пристрастни се при информирањето. Го нема Латас, го нема Геро и сите останати новинарски поддржувачи на позицијата/опозицијата. Мерак ти е вести да гледаш. Телевизијата на која гледаш вести ја бираш во однос на тоа колку е саат, а не во однос на тоа дали Биљана Секуловска го води дневникот денес или не.

8. Емисиите на телевизија се интересни

Со ретки исклучоци, имаат многу интересни телевизиски шоуа. Ги има и од оние ретардираните, каде девојка си го сменила полот и после се оженила за својот прв братучед кој е инвалид, и доаѓа на телевизија да се жали зошто општеството ја осудува, ама тоа е дел од прогресивноста на Германија. Генерално покриваат интересни теми, а кога се ток шоуа модераторите се навистина на ниво, не заземаат став и знаат како да се снајдат во ситуација кога избувнуваат работите. Не викаат едноставно "Прекини го овој гледач и дај ми го следниот" само затоа што им се јавил некој во емисија да им каже дека е недолично да се пцуе во етер.

9. Концерти

Германија е попатна станица на буквално секоја музичка ѕвезда што прави турнеја. А јас ногу љубам да одам на концерти. Тие што ме знаат, знаат колку навистина љубам да одам на концерти. За жал мојот студентски стандард не ми дозволува да си приуштам 80 евра за карта, но да работам овде минимум еднаш месечно би одела на концерт. Ма секој викенд би одела! Ич, ни диско, ни паб, ни ресторан ни бутур.

10. Weinachtsmarkt

Почнувајќи од 1 Декември до 24 Декември не само во Фулда туку и низ сите градови имаат божиќни панаѓури. Сите се надвор, масовно се пие греено вино, се јадат колбаси, палачинки, печени јаболка и разни други мезал'ци а во позадина свират божиќни песни. По улиците врие од луѓе а градот свети како еден голем лампион. Имав прилика да работам на панаѓурот во Декември. Фантастично е. Сите одат по продавници и купуваат подароци, и кога ќе се уморат застануваат на некои од штандовите и се греат со греено вино. Она што мојот штанд всушност го продаваше не беше класично греено вино, туку огромен казан греено вино и врз кој што висеше една огромна коцка шеќер. На секои два саати, се гасеа светлата се снижуваше музиката и газдите мавтаа со едно звонче. Запален рум се истура врз коцката шеќер, таа се топи и карамелизирана паѓа во казанот вино. Тоа чудо што го продававме беше ненормално вкусно но и ненормално јако. Го пробав еднаш. Од што беше вкусно и топло го дрмнав за 15 минути. Едвај останав сконцентрирана да враќам кусур точно, а комбинацијата на тој топол алкохолен пијалак во мене и температура под нула надвор резултираше со треска, така што морав да се покријам со два јоргани вечерта. Од наредниот ден пиев само овошен пунч.

10 работи зошто ја сакам Македонија повеќе од Германија.

1. Кафана

Не само Германциве, цел свет не го знае и не го разбира принципот на кафана, ѓезме, целовечерно јадење и пиење, кое да се разбереме и не е така здраво на нашиот организам, ама ти прави таков ќеиф, што светскава рецесија ти се чини мал проблем во однос на "Да свртиме на вино или ќе продолжиме со ракија", или "Абе во Љуц е најубав џигерот, ама многу ќе се усмрдиме, нема да не пуштат во диско после" и сличните на нив проблеми. Овде кога пијат, пијат да се опијанат. Кога јадат, јадат за да се најадат. А после тоа, зависно од тоа каде јадат и пијат, стануваат и си ги мијат чиниите или ја плаќаат сметката. Не знаат да нарачаат кафе, да си помуабетат на тераса за да ти спадне јадењето, да заспијат пред телевизор после ручек.

2. Љубеѕноста им е фалш

Овде луѓето се љубезни само ако се платени за тоа. Или ако се пијани. Во продавница ме прашуваат дали било се во ред при купувањето, ми се заблагодаруваат што сум купувала кај нив и ми посакуваат убав ден, а при тоа не ме гледаат во очи. Во воз ми се извинуваат за 2 минутното доцнење и се надеваат дека повторно ќе патувам со Дојче Бан (а со кој друг???), а ако го прашам кондуктерот дали чекам на вистинскиот перон, цинично ми одговара - па пишува на таблата дали сте на вистинскиот перон или не (не е платен да одговара на моите прашања). Колегите од факултет на журка САМОСТОЈНО (ова е голем чекор за германец) ми приоѓаат и ми прават муабет. Тоа што вчера сме правеле муабет, не мора да значи дека и утре во клас ќе ми каже здраво кога ќе ме види.

3. Времето

Позната е темава. Да, не грее сонце како кај нас овде, се помирив со тоа. Но магла на 17 Јуни ??? Ова не се трпи! Добивам самоубиствени нагони!

4. Нашите баби и дедовци се покул

Со ретки исклучоци, нашите баби и дедовци не викаат полиција кога правиш галама. А кога се жалат, со право се жалат. Поминале низ многу и не им било најлесно. Кога ти раскажуваат како било порано, ги слушаш со очи ококорени. Сите преживеале војни, поробувања, бугарски затвори, турски зандани, благодети од комунизмот или протерувања поради несогласувања. И покрај тоа што преживеале многу, биле војници, затвореници, бунтовници, директори или обични работници, сега крпат крај со крај со своите пензии. Не возат коли дека бензинот имм е скап. На одмор одамна не биле. А сепак кога ќе се пожалат, секогаш мислата им завршува со "Туку деца, ние стари сме, вие да сте ми живи и здрави!" Свесни се дека на младите е светот!
Германските баби и дедовци викаат полиција. Секој пат кога ќе им се пружи шанса за тоа. И тоа ги прави многу среќни. Војна во вистинска смисла не преживеале. Тие беа нели поробувачите. Заради војни во затвори не завршувале, а благодети или протерувања од комунизмот не осетиле (ја изоставувам тука Источна Германија, не сум компетентна на таа тема :)) Со пензиите си приуштуваат кабриолети двоседи кои ги возат до супермаркет и назад, а на море одат два пати годишно. И ПАК МРЧАТ!!! ЗА СЕ ШТО ЌЕ СТИГНАТ! Неколку примери:

* Во овој супермаркет пастата за заби е 70 центи! Срамота! Во оној другион е 55!
* Комшијата некако брзо ми прошиша пред двор, овде е дозволено да се вози 30км/саат.

Добро бе, како може да вози кабриолет двосед и да мрчи за цената на пастата? Како може воопшто да му биде предмет на размислување со колку км на саат возел комшијата. Коси си ја тревата таму и бркај си работа!

5. Немаат бело сирење

Може да најдете од пиле млеко во супермаркетите, ама бело сирење не. Не знам зошто, може им е некоја државна стратегија. Или Заговор!

6. Весниците им се досадни

Ќе ви издвојам два ударни наслови за да сфатите колку им се досадни весниците.
- Од 15 Март во бирото за туризам може да купите Фулда ранец за само 14.99 ЕУР (на насловна страна)
- Од 2012 распоредот на автобуси во Фулда ќе биде почест (на насловна страна)

Хех, каква информација. За 3 години автобусите ќе доаѓаат почесто. Е фала ви што ми кажавте, сега спијам помирно.

7. Го немаат Амди Бајрам

Господ здравје да му даде! Го нема го нема, ама кога ќе се појави и кога ќе тресне нешто смеата ме држи многу долго. Тука политичарите знаат како да кажат 00.20h, знаат да сметаат проценти, не прават цигански работи и не ги обвинуваат новинарите дека се агенти на ЦИА. Од една страна признавам, понижувачки е да имаме неписмен пратеник во парламентот. Но од друга страна, ако тој пратеник е причина за насмевки на лицата на 2.000.000 Македонци нека седи таму! Нека зема плата. Во овие времиња не е баш лесно од срце да се изнасмееш.
Од друга страна, најинтересниот политички момент што го доживеав овде е дека еден германски кандидат за во Европскиот парламент се вика Томас Ман(!!!), а паролата му беше екстремно инвентивна:"... и Европа е така близу!" Работава од дрвата не ја гледам шумата. Колку близу бе бате? Ако вие не сте близу, не знам кој е....

8. Нашите штрајкови имаат смисла

Кај нас се протестира дека се затворила фабрика, дека нема место за 5000 студенти туку само за 500, дека плата од 13000 денари за лекар е понижувачки ниска, дека на децата преку глава им е од експериментирање во школскиот систем додека сфатат во Министерство кој е најдобриот. Ќе ги изоставам штрајковите за ослободување на Љубе или Агим Красниќи, бидејќи политиката е друга категорија и не ми е многу омилена.
Овде протестираат неонацисти! Две светски војни започнаа и двете ги изгубија. И се уште имаат структури кои што веруваат во таа идеологија.
Протестираат хомосексуалци! Сакаат повеќе права. Само не знам какви.
Протесираат студенти со професорите заедно. Не сакале факултет што трае 3 години да бидат обврзани да го завршат за 6. Сакале сами да можат да одлучат колку време ќе студираат. A тоа што факултетот им нуди услови за рекордно завршување на студиите тоа нема врска. Универзитет од 7000 студенти има над 30 лаборатории со компјутери, некои од нив со два монитори. Сите од нив ЛЦД нели. Пола од времето тие лаборатории се празни. Неискористени! На ЕТФ и ПМФ вкупно има 5 лаборатории, па ние пак станавме компјутерски и софтверски инженери. Некои со време, некои со година до две задоцнување. Има лаборатории за експериментирање со глувци, за готвење ананаси и за што уште не. Има безжична мрежа со бесплатен интернет на целиот кампус. Прожектор и видеобим во секоја училница. Принтери во секоја втора училна каде што може да се принта за без пари. Онлајн систем каде што можат да се најдат материјали за секој предмет. Не ги копираат белешките од Боби во копирница (фала Боби, да ти се позлати раката!). Онлајн пријавување семестри и онлине пријавување испити. Тетките на студентски ги посетуваш само ако те снајде некоја беља. Имаат менза со среден квалитет на храната и супер цени. И пак се бунат дека немале нормални услови, дека им било тешко, дека не може нив државата да ги принудува колку ќе студираат. А се им е на тацна сервирано. Треба само да го изџвакаат. Им се нуди перфектна можност уште на 22 години да се осамосталат, да завршат факултет и да се вработат. Ама не! Сакаат да бидат студенти.
Тоа е принцип што не ми е јасен. Намерно студираат 9 наместо 5 години. Одвај крпат месец со месец, имаат 26-27 години, живеат во изнајмени соби и абер немаат да завршат. И супер им е. Да, стварно им се нуди супер прилика на факултет, ама кога тогаш веќе прекинува да ти биде забавно да одиш на лабораториски вежби и да правиш презентации.

9. Немаат смисол за естетика

Опседнати се со тоа што го носат да им биде удобно. Тоа резултира со екстремно грди и за модата понижувачки комбинации и испади.
* Сандали и чорапи - удобно и практично, ем си си ги луфтирал нозете ем не ти било ладно.
* Шушкавци - Ги носат зиме, лете, дење, ноќе само зошто им се практични. Дека во секој момент може да заврне. Ако имаат чадор во ранецот, шушкавецот и ги штити од ветар.
* Ранци - Ги обожаваат, повторно зошто се практични. Ние ранци носиме на школо и на излет. Геманциве ранци носат кога одат на шопинг, кога одат на кафе, кога одат на работа и секогаш носат литарска флаша вода пикната од страна на ранецот, да не им се припие вода ме разбираш... И заради тоа постојано изгледаат како туристи. Во споствениот град.
* Crocks - no comment
* Карирани кошули пикнати во фармерки. Филувано со брк и зулуф. Фриц од Источен Берлин. Ги има многу, верувале или не, и горди се на тој стајлинг.

10. Седат сами во кафич

Тука ќе се референцирам на татко и на Ирина: "Немој сине! Јас маж толкав со толку години, сам во кафана никогаш не сум седел. Немој сине, шта че жена сама у кафани?"

Ин д некст поуст: Germany vs. Macedonia. До тогаш бидете поздравени и ценете го она што го имате. Колку и да ви се чини мизерно, глупаво или бесмислено се си има своја убавина. Некогаш само тешко се согледува.

Мислам дека е време да ве запознаам со мојот комшилук.

Улицата на која што живеам се вика Wiesenmühlestraße. Буквално преведено ова би било Мелница во ливада (нешто како индијанско име му доаѓа). И тоа не е случајно. Името оваа улица го добила по многу позната пивница која што се наоѓа, ако тргете надоле, на само една минута од домов. Пивото го произведуваат сами (како и многу други пивници во Германија) а струја за производство на тоа пиво добиваат од мелницата. Воедно, тоа е најстарата функционална мелница во Германија!!! А пивото... закон... кој пробал знае!

Одма после пивницата почнува еден голем парк, каде што од неодамна почнав (да се пофалам) да џогирам. Во паркот има од езера, до траки за возење точаци и ролери, лизгалици, базен и сл. до специјална трака за масажа на нозе. Тоа е една лента покриена со најразлични видови камења, песоци, треви и други тракатанци, каде што сабота и недела доагаат Германците со нивните жени, соблекуваат кондурите и се шетаат боси по таа лента. Наводно масажата што се добива од одење бос по тие камења отвара чакри... појма немам.

На крајот од тој парк има музеј. Знаете за што? За против пожарна опрема. Еден хангар со еден куп противпожарни коли и шмркови. Ама музеј си е музеј.

Ако тргнете на другата страна, нагоре, значи не накај пивницата, за 5 минути се стига до централната катедрала во Фулда. Fulda Dom е втората по големина црква во Германија, веднаш после катедралата во Келн, и во нејзе е погребан Светиот Бонифациус. Однадвор преубава, одвнатре одвратна. Класичен барок стил, со многу мермер и злато.



На десно, на 5 минути од мене има огромен супермаркет, каде што може да се најде од пиле млеко. И за тоа сум им многу благодарна. Зошто работи што мразам да ги правам најмногу на свет се:

1. Да фрлам ѓубре
2. Да купувам намирници

А замислете... контејнерите ми се одма под прозор!!! И не смрдат!!! Има зошто, случајните работи случајно не се случуваат...

Одма карши супермаркетот мојот омилен дел од населбата - ЗАТВОР. Вистински затвор со вистински решетки зад кои седат вистински затвореници. Ама од оние добрите. Со максимална казна до 2 години. И ден денес не ми е јасно како може да имаат затвор во центарот на градот, ама тие си знаат.

Карши домот, мал, но прилично елитен хотел, чиј што рецепционер неколку пати не има посетено да ни пренесе дека нивните гости се жалат на бучавата што доаѓа од домот. Во 22.00 навечер.

Ако тргете на лево ... таму нема ништо интересно.

Аххх Амстердам! Тотално ги надмина моите очекувања. Градот на дрогата, курвите и блудот е всушност толку мирен, што ти е срам да се развикаш на улица. А ќе си речеш во Амстердам сум, никој за ништо овде не ти замерува...

Амстердам е тотално ненормален град. Од една страна, целиот шлајм од светот е собран таму, од друга страна градот е се, само грд не. Дотерани фраери си ги возат своите во 9-ти месец трудни жени на мотор, пијани полуголи англичани се возат со бродчиња низ каналите и свиркаат по женски, велосипедистите си веслаат на точаците и ако им застанеш на патот ќе те прегазат око нема да им трепне, млади мајки си ги возат синчињата на гидан или во корпичка напред на точакот (зависи колкаво е синчето и дали го собира во кошницата), на секој втор чекор лајв секс шоу кај што меѓу другото се продаваат оригинал порки за само 29.99 Еур, а курвите нежно ти се смешкаат од излозите со црвени светла и во исте време гледаат колку е саат - дали им завршила смената, ме разбираш. Насекаде аргентински ресторани каде се служи аргентински бифтек, една долга улица со тајвајски масажи, јапонски суши и виетнамски манџи, а во средината на тој чајна таун еден куп геј барови со мазни момчиња и нивните уште помазни дечковци. На сред плоштадот црква, карши црквата Coffee Shop "Old Church", а одма до неа Döner Kebab. Идила!

Во сувенир шоповите се е во знакот на машкиот полов орган...


... и на марихуаната...



Влегов во еден таков сувенир шоп, и на каса дечкото ме прашува од кај си (иначе сите те прашуваат од кај си, како многу да им е гајле... толку многу туристи имаат, и се уште го немаат изгубено ентузијазмот), а јас му викам од Македонија. Ми се насмевна и ми вика: Како си? Хехе, му викам од кај знаеш македонски... ми вика па сум бил во Скопје. Што бараше во Скопје? Вика, ни самиот не знам... :)))

Ноќниот живот во Амстердам сакс! Две причини:

1. Изгор цени
2. Се стемнува дури во 23.00

И да се решиш дека сакаш да фркнеш минимум 5 евра за пиво, ке ти се одмили и пиво и свети пиво додека да се стемни. А денски во паб не се оди. Барем не кај нас. Англичаните гајле си немаат, си пијат деноноќно.

На враќање кога правевме чек ин (молам за внимание, автобуски а не авионски карти; и за автобуски карти во таа луда земја мора да направиш чек ин на станица!!!), финиот дечко на шалтер, како по обичај, пак не праша од кај сме. Му рековме Македонија. АААА, се израдува! Македонија, најс пипл, најс кантри, најс мјузик... Му викаме ние да да, бате во право си, али нас автобусов ке ни кидне, дај картите. Нема гајле вика дечково, срекен пат и Паракало! Немавме време да му објасниме дека не сме Грци, па само му вративме: Сполај ти синко! и си се качивме на автобусот. Назад во досадната Германија...

Во Прилеп има една река. По европски и НАТО стандарди не би влегла ни во категоријата на канал, ама ајде... Реката се вика Лајнарка.

И прилепчани мајтапџии, дури си направиле аналогија на нивниот град со Франкфурт, за да и дадат на нивната река поголемо значење.

Франкфурт на Мајна - Прилеп на Лајна.

Ете се случи и тоа. Во саботата го имав моето прво фејс ту фејс соочување со германските полицајци.

Како што знаете, минатата недела беше Ѓурѓовден. Комшијата Ѓорѓи реши да го слави во сабота, во истата просторија каде што правевме журка минатиот месец. И се си помина супер се додека околу 3 саат сабајлето не се појавија цајкани на врата. Мене ми се смрзна г****то кога ги видов, ама на мое изненадување многу беа многу фини. Само ни кажаа да намалиме музиката и си отидоа. Не знам кој ги викнал, ама претпоставувам дека е истата онаа особа ХХХ, што ми прати заканувачки маил за тужба минатиот пат. Кој знае што ли ми спрема сега....

Почната е кампања за употреба на нашето уставно име од страна на Мајкрософт. И да ви кажам редно време беше. Бравос за дечките што го водат проектот. Сите само нешто кукаме, Македонци се правиме, едно име сме имале... А никој ништо конкретно не презема. И покрај тоа што ова е многу мал чекор, јас се чувствувам конечно продуктивна. Ама треба поддршка од повисоки инстанци. Не се ова политики, не зборувам за политичари. Ова е бизнис. Си имаме Мајкрософт преставништо во Скопје (чиј директор во Скопје ми е комшија и ја користам приликава да го поздравам:) ), нека преземат иницијатива.

Еве ја Фејсбук групата, a eве ја и онлајн петицијата.

Повелете, зачленете се, потпишете се.

Добро знам дека забегав со овие српскиве народњаци, ама многу ми го дигаат... расположението! Од еден клик преку друг трет... го најдов ДА УЛТИМЕЈТ српски народњак што може да си го замислите! Пази сеа:



Прво кога го видов насловот си мислев дека типчево пее за некоја си негова соселанка што не се депилирала, па нему едно незгодно, не знаел како да и каже и и напишал песна. Ама не! Точно е дека таа не се депилирала, ама тоа е она што му прави на ќеиф на човеков!

"Обриј ноге гарамушо
и не носи кратко
на бркато ја се палим
ко пчела на слатко"

Ако издржавте до третата строфа, уште подецидно е објаснето од кои побуди е напишана песнава и кои мерки ќе се преземат кон опеаната личност:

"Да ме више ти не палиш
Твоје брке обријачу"

Абе не џабе рекле, за секое дупче има затка... дури и за оние недепилираните! Само една работа ме буни. Многу ми ги меша нозеве со брковите, не знам каде поточно му е проблемот и што повеќе го пали всушност. Конструктивни коментари со цел расчистување на нејаснотиите се добредојдени!

ВИВА ЛА БРК!!!

На времето Трендо избаци на оннет еден клип , едно ремек дело од оние лудацине сателити. Тогаш не можев на себе да си дојдам од смеење. Ова е уште боље.

Не сум љубител на Шпагети вестерн, не се воодушевувам на филмови каде Клинт Иствуд со еден куршум убива тројца, ама Енио Мориконе во Охрид... ова е вест. Штета што нема да можам да сум таму. За тие што не знаат, Енио Мориконе е композиторот на музиката од Добариот, Лошиот и Грдиот. Еве како изгледа тој да диригира во живо:

Абе скоро ко дома се осеќам. Уште фаците на овие Германциве да не им беа толку грди.

Ми пратија моите пакет вчера вечер. Денес бев во Франкфурт да си го земам. И рекол возачот на мајка ми дека автобусот ќе застане пред некоја си агенција Туринг кај железничката. Одам јас таму, влегувам во агенцијата и и викам на госпожата: Guten Tag, ist der Bus aus Mazedonien gekommen? А таа ми вика - Не, још није стигао!!!

Добро, се разбравме на српски, дека ќе дошол за 20 минути, и јас да се прошлаам во меѓувреме, влегов во една продавница каде што се продаваат дрангулии одма до агенцијата. Крш. Окезен Кинез на каса, само се смешка и ништо не зборува, во позадина Миле Китич, а на каса стојат дечко и девојка и се расправаат дали да купат ЦД од Драгана Мирковиќ или Шако Полумента. Девојката навива за Драгана, а дечкото за Шако. И по 5 минути расправија, не се договорија... па ги оставија ЦД-ињата, му кажаа на Кинезот ауфвидерзен, и надвор продолжија да се расправаат... Тој бил себичен, а таа сељанка, ма разбираш. Во истата продавница иначе може да ги купите сите филмови со Бата Живоиновиќ и Павле Вујисиќ, а мислам дека може да се среди режење на ДВД по нарачка. Ако знае Кинезот што продава, главата ќе си ја исечам.

Стигна автобусот, се истоварија луѓето... Шоферот еден домаќин човек, што да ви кажувам, сите до еден ги испрати, ги праша како патувале, дали се добро, една жена со мало дете и го зема багажот, ја премина преку улица и ја натовари во такси... А јас кога стигнав во домов со пакетот, натоварена како магаре отклучувам влезна врата и еден Шваба позади мене си поминува внатре пред мене и уште ми вика данке што сум му отклучила... Ај што не ме праша дали ми треба помош со багажот, ама ни врата што не му текна да придржи? Си помина мртов ладен, си влезе во домот... а јас се килавев со куферот по скали...

Ете... секое одење во Франкфурт, си е приказна за себе...

Во Фулда има многу Руси. Ама ептен многу! На каса во супермаркет, до мене во автобус, во паркот... ги има насекаде. И до пред некое време ич не ми беше јасно што мајка бараат толку руси во Германија, дека мислев дека најголемото малцинство во Германија се Турците. Се распрашав наоколу, прочитав по некои статии на интернет и дојдов до многу интересни факти за кои што сум немала појма, а кои што датираат од малку поодамна.

Катерина Велика (не групата... хехе) како што знаете била Германка. Во 1762 се мажи за Петар III. После 6 месеци се дига револуција против него, тој кутриот умира и на тронот, и покрај тоа што не е по потекло русинка, стапува Катерина Велика. Во 1763 година Катерина Велика потпишува декларација за отворена имиграција на луѓе што сакаат да живеат во Руското Царство. Зошто? Во втората половина на 18 век Централна Европа била пренаселена, имало војни, револуции, бунтови, расни и верски нетрпенија и слично... А од друга страна, руското царство било многу послободно општество со многу повеќе слободен простор за живеење од се уште феудалната Европа. На сите тие имигранти и доселеници им биле доделени политички права кои што не би ги имале во Германија, ослободување од воена обврска, земјишта за обработување... итн...

И така тие Германци си живееле 200 години во Русија. И покрај тоа што многу не се мешале со Русите, бидејќи ги имало многу, си останале чисти по крв Германци, но Руси по менталитет, говор, начин на размислување, воспитување и слично.

1939 година. На светот му се случува Втора светска војна. Хитлер, како што го дал Господ, сакал да ги обедини сите Германци на една територија. Откако ја нападнал Полска, во договор со Сталин, прво протерува едем куп Полјаци од западна Полска а потоа врши насилна и масовна преселба на сите тие руски Германци во становите и куќите на протераните Полјаци.

1945 година. Германија ја губи војната. Црвената армија маршира накај Берлин. Преку Полска нормално. Преплашени рускиве Германци да не го попапаат од Русите, бидејќи биле сметани за предавници на земјата која што пред само 200 години им учинила толку многу, бегаат на запад и се населуваат низ цела Германија.

1991 година. Се распаѓа Советскиот Сојуз. Остатокот од руските Германци, кои што не се вратиле во меѓувреме во Германија, биле пратени по наредба на Сталин насекаде низ Советскиот Сојуз, а посебно во Казахстан, да работат. Откако се отвораат границите на Источниот Блок, по законот за право на враќање во родната држава, најголемиот дел од тие руски Германци се преселуваат во Германија.

Овие луѓе се уште не можат да се интегрираат во општествово. И покрај тоа што по крв се Германци, по менталитет и начин на размислување се комплетни Руси. Се движат во затворени ограничени кругови и зборуваат само на руски. И ете, затоа кога одам во супермаркет слушам само Руси како пазарат...

Е не ги можам. Со сета почит, тука живеам моментално, студирам, од време на време подработувам и ги уживам сите благодети на оваа развиена западноевропска држава. Се е супер организирано, на време, без грешка... ама сепак, НЕ ГИ МОЖАМ!!!

Една работа им фали на овие луѓе, а тоа им се гледа од изразот на фаците, жими се. Им фали комуникација. Не фејсбук, не телефон, не емаил... човечка лице во лице комуникација. И тоа ме излудува. До даска.

Работам како тутор на студентскиот дом во кој што живеам. И во склоп на она што треба да го работам, е да им организирам на студентиве тука разни типови на забави, пошто многу многу самите не знаат да се забавуваат. Супер. Организирав журка во саботата како прв проект за подобро запознавање на студентите меѓу себе. Дојдоа околу 60-ина луѓе, што и не е така лошо. На почетокот малку срамежливи, стојат на страна, ама после 2-3 пива сите се отворија, почнаа да играат, да пеат, да се социјализираат, да се пуштаат по дечковци/девојки... и така замислете до 7 сабајле!!! Не сите секако, само најхрабрите!

Среќна и задоволна јас од мојот прв успешен проект, утредента се лечев со јогурти и цедени портокали и да ви кажам и покрај тоа што имав презентација за испит за два дена, се ми беше рамно, дека ептен супер си поминавме претходната вечер. Си кулирам јас така цел ден, се додека во 8 саат вечерта... тииииннннгггг... ми светнува сандачето, имам нов маил. Отварам маилот, што да видам.

Извесна особа ХХХ ми пишала на мене, како организатор на забавата, едно многу убаво формулирано писмо, во кое се издвојуваат 3 точки:

1. Бидејќи забавата не се одвивала до нормални вечерни часови, туку до рано сабајле, госпоѓицата не можела да спие и била приморана да викне полиција
2. Ме известува дека утредента ќе се жалела во управата на студентскиот дом да ми прателе опомена
3. Ако ова уште еднаш се случело (да не можела да спие)... WAIT FOR IT... HERE IT COMES... ќе ме тужела официјално и персонално мене!!!

Викнала полиција!!! Ајде, нејсе. Ма да никако не можам да разберам зошто едноставно не се симна доле да ме испцуе, ќе намалевме музиката, и се ќе беше супер. Е тоа и е малку, па додатно на тоа ќе се жалела на управата! Полиција малку и е. И шлаг, ако се повторела ситуацијата, ни помалку ни повеќе ќе ме тужи. Чим овде луѓе се спремни да се маткаат по судови и со адвокати заради галама од журка, не ни сакам да помислам на што се се спремни, ако не дај боже, на пример, вербално ги навредиш.

Уште како мала, додека учев во германското школо знаев дека германциве многу сакаат да праќаат писма. Секој ден кога ќе се вратев од школо, на мајка ми и носев по едно писмо: известување за дрн дрн, опомена за цр вр, пофалба за бр бр... секој ден по едно писмо. Арно ама јас мислев дека тоа е заради нивниот многу добро развиен систем. Не дека тоа го прават од љубов. Е, изгледа не сум била во право. Кога му го раскажав сето ова на мојот цимер од Германија, неговата прва реакција беше: Ах да, ние германците многу сакаме да пишуваме писма... посебно кога се жалиме за нешто.

И после ме прават будала, кога ќе им кажам на луѓето дека после мастеров сакам да се вратам назад во Македонија. Епа извиниете, јас со моите комшии цел живот со писма преку разноразни институции да се разбирам немам намера. Повеќе преферирам да ме испцујат во фаца. Поќеиф ми е.

П.С. На крајот на емаилот, онака ептен школски стоеше "Срдечен поздрав"
П.П.С. Кога му го покажав писмото на комшијата Ѓорѓи од Бугарија, прва и единствена реакција му беше: Де бе, дај да ја најдеме која е оваа, мамата да и ја ебеме... мамката нејзина...

Хехехе... ах, балкане мој...

Знаете што имаше на мени денес во мензата???

Да ве потсетам на еден стар ама добар виц.

Си дошол мажот дома од работа, додека жена му со тројцата швалери ... Едниот се скрил во рерната, другиот во кадата а третиот во шкафот. Му се пријало на човекот, отвара рерна што да види... човек внатре.

- Што правиш ти тука?
- Електичар сум, ви се расипа шпоретот.

Си рекол човеков добро, ај чим така да одам да се истуширам. Влегува во ВЦ, што да види... човек внатре.

- Што правиш ти тука?
- Водоинсталетер сум, ви пукна цевка.

Е чим така, да барем да се пресоблечам, си рекол човекот. Отвара шкав, што да види - угол гол маж со онаквото во раце во шкафот.

- Што правиш ти тука???
- Јас сум молец!!!
- Како бе молец????
- МОЛЕЦ БЕ МОЛЕЦ, НЕ СИ ВИДЕЛ МОЛЕЦ???

Е, истава оваа стратегија нашиот новоизбран претседател ја примени пред неколку дена кога го прашаа што значело разумно. Разумно си е разумно, ќе ве молам, кој не знае, нека си повтори!!! Се учи тоа на училиште, а богами и на факултет, ако си учел за новинар. И достате со глупави прашања!!! Брееејјјјјјјјј, еден паметен да не се најдеше во државава...

Ми дојдоа вчера двајца Мексиканци на гости. Требаше да земат нешто од кај мене дома, им понудив јас кафе, кафето премина во пиво, пивото во повеќе пива... и така. Се запивме што се запивме, а јас дека сум весељак во душа, по некое време им пуштив циганска музика. Фрчи Есма на цел глас, качени мексиканциве на столици се дерат Чаје Шукаријеееееееееееееееее, Калашњиков, Месечина...

По некое време, си викам ај да не претерам, и им викам ајде сега пуштете нешто мексиканско, некој маријачи ово оно. А едниот од нив ми вика: "Неееееееееее, дај пушти нешто друго како ова со трубите, нешто на што правите живели кога седите со друштво".

Рака на срце, не прави разлика меѓу циганска и турска музика, сите музики кај што има завивање му се арапски, али сепак... дај тоа со трубите. Хех... како слатко се изнасмеав.

Пред два дена си се шетам низ паркот со две другарки од Русија. Едната од нив, Инес, пред извесно време научи да пцуе на македонски (не е баш македонски, ама ај). И сега секој пат кога Инес ке се изнервира, многу мило со нежен руски акцент се дере на цел глас "У пичку матер!"

Си се шетаме ние така низ паркот, и позади нас тројца типци на точаци, кога едниот од нив ја изустува горенаведенава фраза. Инес целата возбудена се врти и ми вика: Слушна што рекоа, слушна??? Се насмеав јас и и викам да, Срби се овие, на српски зборуваат. Како што не претекнува едниот од типците, сосема онака ноншалантно им се врти на другите двајца и им вика: "Јаоооооо, видите ову овде, колике сисе има!!!" Рикнав на цел глас да се смеам и му реков: "Магаре ниедно, те разбрав што кажа!!!" Целиот попарен прекина да вози точак, леле па ме разбираш, па од кај си па што си... другите двајца позади му фаќаат сеир! Едниот од другите двајца се испостави дека е Македонец, и тоа ни мање ни више од Битола, па кога разбра што изјавил другар му претходно, само ладнокрвно прокоментира: "Мх, глуп Босанец".

И дека типците се брзаа, напуштија терен, и бај д вер не поканија на Ју парти утредента!!! Замислете! Ју парти во сред мадафакинг Фулда. Град со миљон Руси и Камерунци има Ју забава! Не отидов на журката утредента, ама комшијата Ѓорѓи бил, па ми покажуваше снимки. То Цеци, Меци, Аспирини.... Абе шо да ви распраам!

Nygel Kennedy е британски виолинист кој до пред некое време го држел рекордот во најдобро продадена компилација на класична музика од над 2.000.000 примероци. Има посветено цел албум на Џими Хендрикс каде што има направено феноменални преработки на негови песни, преработки на Дорси итн итн...(најтопло ви препорачувам да ги преслушате) Типот е феноменален. Во 2003 заедно со полскиot џез бенд Кроке го издава албумот "East meets west". Глејте меѓу другото што има на албумот!!!



OH YEAH!!!

Новата Web 2.0 технологија ни овозможува чуда. Еве на пример, мене сабота вечер не ми се спие, си пишувам јас блог пост, и оп вие го дознавате и го читате тоа, одозгора на се преку интернет!!! Страшна работа. Јас овие благодети на модерната технологија сега за сега ги користам за да се правам важна. Имам блог замисли!!! Некои други попаметни од мене ги користат за сосема други цели. Некои прават бизниси, продаваат памет, се промовираат, шират бизниси, се збогатуваат... и успеваат. Не е заебанција.


Откако инернетов се покажа како успешна алатка за правење пари, политичарите се запрашаа: "Ако можат бизнисмениве, зошто да не можеме и ние?" Апсолутен пионер во ИТ политиката е Howard Dean. Howard Dean е американски политичар кој што во 2003 година имаше претензии да се кандидира за американски претседател. Типот почна да води свој блог, на кој што ги информираше симпатизерите за своите планови, платформи, случувања, митинзи... итн итн итн. Иако не успеа да стане кандидат за претседател, направи револуција во која политичарите сфатија дека не само што не смеат да ја потценат ИТ технологијата, туку мораат да ја искористат најдобро што можат.


Најдобро, ама во буквална смисла на зборот, ова го сфати Обама. Обама за својата кампања не само што имаше цел тим одговорен за деноноќно блогирање, туку имаше цела social networking мрежа, на која што, исто како што правите на фејсбук, може да се регистрирате, да склучувате пријателства, да отворите сопствен блог на кој што може да пишувате колку е Обама цар, да креирате настани, да им соопштите на другите дали ке присуствувате на тие настани или не, да каните луѓе на настани... Меѓу другото, сите членови на таа мрежа имаа и можност да донираат пари за кампањата на Обама. Кој колку може и сака. И така паметниот Обама собра пола од вложените 800 000 000 долари за неговата кампања!!! 400 000 000 долари собрани од донации!!!


Е сега после овој вовед ајде да видиме како нашиве се снаоѓаат со новиве технологии. Бидејќи сме далеку од персонални блогови на политичари и платформи за колаборација, ајде за почеток да ги погледнеме како изгледаат веб страниците на најважни политички фактори во државава на еден ден пред избори.


1. ВМРО-ДПМНЕ



Страшен маркетиншки трик. Морам да им честитам на момците што им текнало ова и да признаам дека многу сум пријатно изненадена.


2.СДСМ


No comment.


3. ДУИ



Не разбирам што пишува, веројатно е предизборен молк, ама самиот факт што сајтов има адреса http://www.aliahmeti.org/ говори за себе. Кај aliahmeti, па и .org!!! Брееееејјјјјјјј...


4. Брат Љубе



Го уапсија, го ослободија, се кандидираше за претседател, испадна од прв круг... а сајтов уште му е во изработка.


А вие уште им се смеете на типците што се јавуваат на корисничка поддршка во интернет провајдерите и викаат хочу да купим сајтове, ево рецимо 5 сајтова... Абдаливе не знаат еден обичен сајт да администрираат, а не па широкото население да е ИТ едуцирано.

Типотинава што ја гледате на сликава доаѓа од Камерун и живее еден спрат над мене. Женет е со германка за документи, моментално у процедура за развод, насабајлечки чисти подови, а претпладне и попладне студира за медицинска сестра. Сето ова е таксират на многу странски студенти во Германија. Тогаш што е интересното кај типчево? Неговото име!!! Знаете како се вика?


ЏОН КЕНЕДИ!!!

П.С. Носи многу сексиљава бела чорапа со аутфитов, што за жал на сликава не се гледа.

Ми се повраќа. Ми се повраќа, ама не како кога си јадел расипана шунка, туку како кога си ѓон пијан и ти доаѓа нагон на повраќање цело време, ама пустото само рикаш како магаре - а никако да повратиш да ти олесни. Поради тоа ќе си земам за право во овој пост да бидам нешто повулгарна од обично.

Како може бре на светов ваков простотилук да постои??? И тоа не е само еден, повеќе се! И што е полошо, од целата интелектуална фела во Македонија, баш тие простотилуци си имаат емисии по телевизии - кој локална, кој државна. И за да биде уште позачинето, тие простотилуци си се викаат меѓусебно по своите емисии и си се фалат меѓусебно колку им се допаѓаат нивните емисии. И се ќе беше фино да останеше на фалењето. Ама почнаа простотилуците да бистрат политики и да откриваат топли води. И откако рикнаа ЕУРЕКА на цел глас, решија да почнат да се закануваат на луѓе што порано од нив ја откриле топлата вода, од проста причина што дома имале бојлер, а другиве кутрите цело време се туширале со ладна вода како во војска.

Не знам дали знаете за Дуле Истина. Има еден тип од Аеродром, кој што веќе 10 години се шета низ населбата и им раскажува на луѓето дека има фатено гром во тегла и дека го чува дома. Истиот тој гром планира да им го продаде на ЕСМ, ама мислам дека му пропадаа плановите откако ЕСМ се приватизираше. Е, со истиот тој Дуле Истина да се најдете во кафана попаметен муабет ќе правите отколку муабетов двајцава простилуци што си го направија. Никако една работа не ми е јасна. Како може сите овие луѓе кои што се бават со политика директно или индиректно (се извинувам на ретките и чесни исклучоци) да се толку прости што сите заедно на куп (од сите партии, вери, националности и религии) кантар пак не може да ги измери? Да се убиеш, ама тоа мералото нема да се мрдне. Tука се докажува теоријата на еден мој пријател дека политиката е курва. Веројатно затоа со неа само курвари се бават.

Во даден момент простотилуците беа и експерти по економија, архитектура и естетика тврдејќи дека кога станува збор за градежништво, не е битно што се гради, битно е дека се гради. Дали нам тоа ни се допаѓа или не воопшто не е битно. Пари се вртат. Вработен си. Баба ти зема пензија. Ти праќа месечно по 500 денари џепарац... Што сакаш повеќе? Ееееееееееееејјјјј, такви простотилуци си земаат за право јавно да ни порачаат: Сркај што ти се сервирало! Ако ти лути, напиј се малку јогурт, дувни си на јазикот... ќе ти помине.

И откако двајцава простотилуци направија мубет за ебење, лижење, тепање, пушење, маање една у нос, сексови и оргазми и компарации на истите со други на нив слични простотилуци, за да покажат на народот дека освен од политика се разбираат и од техника, сврзаа и два реда муабет за тоа кој каква графичка карта има дома на компјутерот, и дали Windows 7 бета го бивало или не. Бета било бета, ме разбираш. За крај се пофалија дека спаѓале во 15% на луѓе кои што го разбирале Бреговиќ. За жал ние останатите 85% ја немаме таа интелектиална моќ и предиспозиција за такви умствени напрегања на нашиот мозок. Сигурна сум дека после целата таа ментална мастурбација отидени се заедно некаде по скопските кафани за да домастурбираат, дека времето очигледно не им беше доволно.

Едниот од простотилуците дури има и свој професионален блог на емисијата. И додека двајцата простотилаци си седат во кафана и пијат ракија, 15 комада кинези седат во студиото на едниот од простотилуците и кликаат на копчето Delete секој пат кога изреволтиран граѓанин постира коментар на тој блог. Освен ако коментарот нели не го восхитува простотилакот... Село гори баба се чешла драги мои!!!

И знам дека ова што го правам е погрешно. Знам дека и негативниот маркетинг што со овој блог им го носам на двајцата простотилуци е сепак маркетинг. Тоа Памела Андерсон уште во почетокот на 90-ите го сфати и благодарение на тоа сега има пари да не купи сите сосе партали. Имам јас уште фурни леб да јадам додека суштински не ја разберам старата народна "Тивка бода брег рони". Се уште сум млада, бунтовна и со еден тон гнев во мене дека гомната цело време пливаат на површина и ние се давиме во нив, а скапоцените камења се некаде таму во длабочините скриени.

Пред еден месец на еден мој драг пријател од Турција, исто студент тука во Фулда, му го покажав филмот Прашина од Милчо Манчевски. Знаеше за Манчевски и за Пред Дождот, но за Прашина не знаеше, и покрај тоа што бев уверена дека тој филм во Турција имаше голема промоција.

За време на филмот, Јенер ме праша: "Јована, кога учите во школо за Отоманската империја, во каква конотација учите? Добра или лоша?" Јас се запрепастив од прашањето и му објаснив што значеле турците за нас, дека сите ние имаме по некој прапрадедо кој што бил комита распнат на кол, дека деца земале како млади да ги прават јаничари, дека на малите девојчиња им тетовирале крст на челото за да не можат за анами да ги земат, му го објаснив принципот на кадија те тужи кадија ти суди... итн итн итн... Му објаснив и дека заради многу добрата соработка меѓу Македонија и Турција од пред неколку години поимите распнат на кол, клети турци и слични такви се исфрлени од учебниците за да не се шири верска и национална омраза.

На неколку пати низ филмот, заради крвавите сцени, Јенер се фасцинираше дека за прв пат во животот ја осознава и другата страна на историјата, бидејќи нив во школо ги учат дека Турците им дозволувале на другите нации да си го задржат јазикот, верата и културата и дека единствено лошо што им правеле на народот е што им ги собирале парите.

Се испостави дека Јенер пишувал колумни за некојси турски весник. Инспириран Јенер од новите сознанства, пред неколку дена напиша и објави колумна во тој весник во кој ги повикува Турците да ја реинтерпретираат Отоманската империја, но овој пат од гледиште на другите нации.

Еве ви го линкот, со онлајн преведувачи ке добиете приближна смисла што сака да каже Јенер во својата колумна.

Читам весници, гледам вести и не ми се верува! И вернициве почнале да тепаат низ градов. Со клоци, со шамари, со тупаници... А одсекогаш мислев дека оние што се верници веруваат дека со разговор се решаваат проблеми.

Се собра група на млади архитекти да протестираат против црква на плоштад. И јас иако неприсутна таму, им ја давам целата моја поддршка. Не се гради црква туку така кај ке се стигне. Имале сите градови цркви на плоштадите, па ајде и ние. Прво тие цркви биле изградени, а после плоштадите околу нив, не обратно. Но нејсе, не сум јас толку елоквентна да зборувам за тоа.

Од другата страна се собрале "свештеници и свештени лица" да ја одбранат честа на Исус. Добро. Како едните, така и другите имаат право на јавно изразување на својот став. Тој принцип на контрапротести е многу популарен овде во Германија. Секогаш кога нацистите сакаат да протестираат, целиот град излегува надвор, и го зазема просторот, за да нема каде овие гадовиве да се стационираат и да се дерат. Сето тоа се прави цивилизирано, и покрај тоа што се работи за нацисти! Нормалниве луѓе организираат локални концерти, паради, хепенинзи... се пие пиво, се печат колбаси, локални звезди пеат некои си глупави германски народни песни... и кога ке дојдат нацистиве и ке видат дека нема место кај да стапнат, како посрани си ги виткаат опашките и си одат дома. А остатокот среќен и горд дека повел уште една победа над фашизмот, слави до сабајле.

Што се случи кај нас? Решиле вернициве да прават контрапротест. Еден ушлак со неготински акцент, кој што ама баш ич не треба да му е гајле дали во Скопје ке има црква или не - дека воопшто не е ни од Скопје, им образложува на новинарите дека се дојдени во името на Исус да ја одбранат неговата чест. Еден Рамбо со 3 кила злато околу вратот излегува надвор од толпата и се дере на цел глас: Исус! Исус! Исус! Мислиш на фудбалски натпревар е. На една девојка од позади и улетува еден мајмун, и го зема плакатот од разе и и мава клоца со тоа што ја легнува на земја. Свештеникот пред камери невино тврди: "Ние дојдовме да го одбраниме Исус... овај... да ... нели... кој тоа таму се испотепал не знам". Џани на прес конференција мрчи: "Е да беееее, не испотепаааааа". Бичиклиски возврака: "Јас може сум продавал јадици на топ шоп за лебот сушен, ама државата не сум ја продал. А да... и ова со протестот, ние немаме врска со тоа". Грујо тврди се ова било масло на СДСМ-овски архитект. И архитектите, ако не сте знаеле, се делат на лоши и добри архитекти, зависно од тоа дали се во позиција и опозиција.

Добро бе мајко му стара! До кога бе? До кога? Партиската жичка е евидентна тука, но нема да го коментирам тоа. Едните ги обвинуваат другите и обратно, а кај што има чад има и оган. Ама еве, нека има вклучено политички струи и во двете страни. Нели изборите супер ги организиравме? Изборите беа на територија на цела Република Македонија. Протестов е на 5 метри квадратни. Толку не можеа да влијаат на 5 метри квадратни да не земат да се испотепаат и човечки сето тоа да се изведе???

Се е документирано на видео. Како што би рекол другар ми Џими, сега треба сместа да се најдат сите тие идиоти, да им се поклони по една овца и да се протераат за Австралија. Нека работат на зголемување на бројот на овци по жител во Австралија. Ама не сум сигурна дека и таа една овца, како почетен капитал ја заслужуваат.

За крај ке го цитирам Едо Маајка.

Brdjani postaju gradjani,
do jucer svjetla gasili sjekirama,
a sad su u odjelima.

Мислам дека овие стихови одлично се вклопуваат во нашата метрополска анархија.

Си праат муабет Јуџи (Народна Република Кина) и Сасан (Исламска Република Иран) муабет. Јуџи му покажува на Сасан слики од нејзиното родно место во Кина, некое си мало градче со 5 милиони жители, и стигаат до една слика со едно многу слатко кутре. Јуџи се растажува целата.

Јуџи: Ова е моето куче.
Сасан: Баш е слатко.
Јуџи: Пред недела дена ни се изгуби не можеме да го најдеме.
Сасан: Иииииииииии, може ти го изел некој!!!

Чест ми е да ви преставам еден бенд од Нови Сад што се вика Перо Деформеро. Спешл тенкс то Оги!

Го разбирам Миладинов. Тек сега го разбирам. На човекот му било тешко. На сите ни е тешко кога сме далеку од дома. Ама тоа не е доволно да те инспирира да напишеш ремек дело како Тга за Југ. Ај оди во Барселона живеј на пример, каде што има 365 сончеви денови во годината, и инспирирај се за една таква песна. НЕМА ШАНСИ! Се што му фалело на човекот е сонце. Ништо повеке.

Се збудале времево. Ама го отупе озбилно. Дождови, снегови, градови, уште да почнат камења да паѓаат. За 5 месеци сонце видов 5 пати. Мојот драг колега Крле ме пофали пред некој ден дека блогов ми бил супер, ама ми фалеле слики. Еве, за да ви доловам подетално какво е времето овде, ке се изразам ем математички, ем графички. Нека претпоставиме дека имаме променлива х = месец и функција f(х) = Број на сончеви зраци. Во Германија графикот на оваа функција претставува Гаусова крива, со М = Јули/Август и максимална вредност на f(x) = Таман. Еве како тоа изгледа:

Кај Барселона истата таа функција има Гаусова распределба со М = Јули/Август со таа разлика максимумот на таа функција е малку повисоко.

Ете така. Се надевам дека ке огрее сонцево кај и да е, да не напишам и јас некоја поема случајно.