Бев 3та за 4та. Беше лето во Охрид. Со едни двајца дечки поприлично пијани се враќавме накај дома во 7 сабајле, гушнати рамо преку рамо правевме осмици низ охридските сокаци и рецитиравме тотално несинхронизирано:

Моите дни знај тажни се тажен сум и јас
ме буткаат кон ѕидот да го дадам својот глас
но животот е пекол без пари јас сум бистар ум
оазата на мирот за мене е пандемониум

Врска немавме што пееме. Ама ТОТАЛНО врска немавме што пеевме. Нит бевме тажни, нит некој не буткаше кон ѕидот, нит па нешто бевме скроз ич без пари... Толку врска немавме што пееме што кога дојде стихот "не умирај магаре во зелена трева, ќути и трпи гледаш те тераат, гзот да го натртиш" јас фино лепо културно сред улица се наведнав.

- Јована, што ти е, лошо ти е?
- Не бе, праам ко во песната...

Поминавме низ многу глупости цела оваа наша пуста младост. И за жал морам да констатирам дека како младина, која што има една задача - да биде бунтовна, ние не успеавме. Не успеавме да се налутиме. А упорно го чекам денот кога ќе се налутиме. Кога ќе бидеме проклето лути. Кога ќе кренеме среден прст во воздух и кога на клоци ќе ги исшутираме сите до еден кои што се заслужни за тоа што младоста си ја поминавме затворени во трло, преокупирани со малограѓанштина и простотилук, наместо безгрижно да ја поминеме во патување, споделување искуства и знаења.

Меѓутоа доаѓаат нови генерации, и се надевам овие генерации ќе се налутат многу повеќе од нас.

Вечер се САФ на саем, хероите на мојата генерација. Кога дигавме раце горе, малку разбиравме за што зборат овие дечки. 15 години подоцна, не само што разбираме, туку солзи навираат на очиве бидејќи текстовиве се ко завчера да ги пишувале. И лажирани избори, и корумпирана полиција, и интелектот оди пеш, и пиљарите возат БМВ, и младите ги фаќа сафра, сакаат да емигрираат, довчерашниве комунисти слават празник верски.... 15 проклети години прошле и ништо не се сменило.

Во недела имаме шанса да ја почнеме промената. Во недела се случува референдум. РЕ-ФЕ-РЕН-ДУМ. Ваше уставно загарантирано право да се изјасните по прашање кое што директно ве засега вас: Дали сакате владата да потроши еден куп пари за да го претвори ГТЦ во шампита, или сакате да имаме модерно Скопје со јавен простор, модерна архитектура и зеленило.



Вечер ќе се журкаме и надевам доволно налутиме, за во недела побројни од било кога да излеземе, да кренеме среден прст во воздух и да викнеме на глас: I'M MAD AS HELL, AND I'M NOT GOINT TO TAKE THIS ANY MORE!!!

Првиот ден го поминавме во градот. Излеговме надвор од хостелот и по принцип на еци пеци пец, одлучивме да тргнеме лево. 200 метри подоцна, Бред Пит и Анџелина Џоли ни честитаа среќна кинеска нова година.

• Јована сакаш да видиш нешто интересно?
• СЕКОГАШ!!!

(Овој блог пост претходно е објавен на Џабест)

Разликите меѓу Виетнам и Камбоџа беа воочливи веднаш откако преминавме граница. Трошни куќички на колци од бамбус, инфраструктура што е малтене без асфалт и луѓе на сите страни што нудат да ви купат/проддат долари.



Куќичките на колци, колку и да изгледаат трошни и сиромашни, сепак имаат некој шарм, стоејќи така сред палми покрај патот, секоја од нив со мини пагода во дворот. Се мислев долго зошто се сите куќи на колци, па ми текна после дека кај овие луѓе 6 месеци врне и дека тоа е сосема логично. На момент добив и желба да преспијам во една таква.


Остатокот од денот, непланирано, се претвори во вечера и шопинг во Пном Пен најт маркет. Додека ние пиевме пиво, тие ги распослале теписите по земја, ги распалиле скарите и почнале да печат. Немаше дилема, ќе вечераме тука, на пазар, на тепих, на земја.
Излегов надвор драги мои, за да констатирам не дека се дупнала гума, туку се СКРШИЛА ОСОВИНАТА!!!!!
Здраво Сием Рип.

Една од убавите работи сo овие југоисточни азиски земји е што за голем дел од нив бирократијата за визи е сведена на чиста формалност. Сe аплицира онлајн, после два дена ти ја одобруваат апликацијата, ти ја праќаат по мејл, ти ја принташ, и со тоа пусулче одиш на шалтерот на граница во дотичната земја. Милина.

Слетавме во Хо Ши Мин, ги предадовме пасошите со испринтаните одобренија за виза, и застанавме во ред. Саат време подоцна, излеговме од аеродромот. МИЉАРДА ЛУЃЕ имаше надвор. Ни се нафрлија таксисти ко хиени на ранета газела. Мадам таксииииии, такси мадаааааааам.

Се качивме во такси и тргнавме да се возиме низ џунглата од скутери. Фаците - Алиса во земјата на чудата. Како кучиња ги имавме извадено главите од прозор и ги сликавме моторите што не одминуваа. Таксистот ни се газеше од смеење. А моторите си поминуваа ли си поминуваа. Кој со саксија мандарини на него, кој со 4 члено семејство, кој со дупли душек од брачен кревет….

Кога се претекнува некого - се свири. Кога се поминува раскрсница се свири. Тоа е една џунгла од скутери што свират. На раскрсница нема правила и предност. Сите тргаат во исто време, се судираат на средина на раскрсницата, и после се распрскуваат секој на своја страна. И тука брате гледаш теорија на хаос во живо: Ни куршлус, ни сообраќајка, ни судар, ни викотници. Совршен хаос.

• Мадам папо?
• ???
• Па по!
• ???
• ПА-ПО!!!
• Ааааа, паспорт?
• Јес, папо!

На крајот од уличето - Дизниленд. Backpackers district, Bui Vien street. На само пола минута од нашиот хотел. Нискобуџетни туристи, бекпекери, пиво за 50 центи, врвулица од пијани англичани, скутери, точаци, коли, подвижни тезги што продаваат сушени лигњи, дувачи на оган, продавачи на кокаин, травестити, курви…

• Madam, your country?
• Macedonia.
• (го проширува осмехот и клима потврдно со главата) YEEEEEEEEEES!!

• Where it is?
• Europe.
• Ok madam, thank you.

П.С. Не знам дали ги спомнав скутерите, мислам дека не. На нив јадат, пијат, спијат, живеат.

На договореното место ме пречека Лео, 27 годишен дечко од Германија, што работи во Хонг Конг. Каучсурфер. (ви пишував еднаш за каучсурфинг, пак да ве потсетам: супер искуство е и му го препорачувам на секого) Твитерџија и биткоин гик. Светот е толку мал, што Лео се знае со другар на сестра ми од средно. И бил во Скопје претходно.

Станот во кој Лео живее со уште двајца цимери беше минијатурен. Кога велам минијатурен, мислам навистина минијатурен. 40-45  квадрати, стан со 3 соби. И генерално становите се сите толкави. Space is an issue.

Се истуширав и отидовме да јадеме. Нарачав некоја супа со говедско месо и со нудли.

Погледот навистина беше, да се изразам како Берта Додевска, вчудоневидувачки. Облакодери, и облакодери, и облакодери…. и многу смог.