Еден мој неуспешен обид да го доловам стејџдајвинтог на Фонија

Многу од вас може не знаат, но како мала имам живеено 4 години во Иран. Татко ми работеше таму, и ние топтан сите се преселивме.

Иран е земја што има се од природа. Од пустини, до мориња, езера, Касписко море до планини високи до 6000 метри. Измислени за скијање. Се скија од Ноември до Мај. Не претерувам. На зимовање од школо не носеа во Април. И добро памтам дека тие зимовања беа во Април бидејќи едно такво зимовање колективно цело школо рикавме, плачевме и одбивавме да одиме на скијање бидејќи дознавме дека Курт Кобејн си свирнал куршум во чело.

Независно, еден убав сончев ден, мојата другарка Мартина од Чешка, мојата другарка Моника исто така од Чешка и татко и се упативме кон Дизин, на скијање. Чисто за да добиете претстава  за каков ски комплекс се работи, највисокиот скилифт во Дизин е на околу 3500 метри надморска височина, 700 повеќе од Кораб!!! Возење во гондола нагоре трае околу 30 минути. Спуштање надоле, просечен скијач - саат и пол.

Стигнавме ние рано сабајлето во Дизин, и што да видиме, глупавите иранци направиле поделба на ски терените на машки и женски (Иран е муслиманска држава, и малку се луди). Ај што направиле поделба, него на жените им дале 3 скилифтови, оние најлесните, а остатокот од планината - машки ски терени. И тогаш Јована, Моника и Мартина сковаа генијален план. Ќе се качат со гондола до горе, со женски ски лифт уште малку погоре, и после попреку низ снег длабок 2 метра ќе поминат едно брденце (повеќе цела планина околу брдо, ама младост лудост, ко брдо ни изгледаше) и ќе излезат на машки ски терен, од каде сите ски лифтови и жичарници се достапни. ЈЕС!

Јас, не знам зошто, имав скии со везови што немаа кочници. Се качивме горе, и тргнавме да ја сечеме планината попреку низ длабок снег висок 2 метри за да излеземе на кул ски терените. Идеме така, ко партизани во февруарски поход една позади друга, пробиваме снегот, и тогаш цврц, изгубив рамнотежа, паднав на страна, едната скија ми се откачи и отиде во провалија, во неповрат! Останав со две штеки и една скија! Гад дем. Моника и Мартина ме гледаат, што да правиме сега? Јас ни најмалку засекирана, повторно лудост младост, викам цепаме даље, на една скија! Они двете на две скии, јас на една, битно да се стигне до ски теренот. Цепавме така уште 10 минути, јас пак изгубив рамнотежа (нормално, на една скија бев!), пак паднав, ми се откачи и другата скија и таа отиде во провалија, во неповрат. Останав само со две штеки.

Им реков на Моника и Мартина да одат, јас ќе пешачам. Низ снегот. Отидоа тие, јас останав сама во сред планина на 3000 метри надморска височина, со снег повисок од мене. Имав 10 години!!! Почна да се наоблачува и да дува. Ја ГАЈЛЕ НЕМАМ, одозгора на се се нервирам што цел ден е пред мене и ја нема да можам да скијам пошто сум си ги изгубила скиите.

После саат време конечно стигнав до ски теренот. Добро е, цивилизација! Е сега остана полесниот дел, со штеки и кондури, без скии да го симнам целиот терен надоле. Ако на просечен скијач му требаа саат и пол да го спушти надоле, пешки ми требаа околу 3 саати. Луѓе скијаат околу мене, ме гледаат се прашуваат што ми е, јас со штеките и кондурите и си цепам надоле.

Стигнав доле скапана, и се уште ифрит лута и нервозна дека си ги изгубив скиите. Откако татко и на Моника ни удри предавање со кој памет сме отишле таму, го прашав да не случајно сака да отиде и тој, за да ми ги најде скиите. А откако ми рече дека не е ненормален, најдов еден од спасувачите (да, има lifeguards, кaко на Baywatch) и со оскудниот ирански што го владеев му реков: "Батка, еве и ти 5 долари. Ја гледаш планинана онде? Качи се, помини ја до пола попреку и после пушти се низ длабокиот снег во провалијата, има пар скии таму. Ако ги најдеш и донесеш, ќе ти дадам уште 5 долари." Не требаше да му кажам два пати. Тргна иранецот нагоре, а јас седнав на лежалка во бачилото да пијам чај и да се сончам.

После 2 саати гледам некој во црвено одело со скии на рамо се спушта одозгора надоле, и од пола терен се дере ко улав. Урла урла урла, и урлајќи се симна доле и стигна до кај мене. Ми ги фрли скиите во раце и продолжи да урла. Не разбирав ирански, ама од гестикулациите можев да заклучам дека вика нешто како: ДАЛИ СИ ТИ ДЕВОЈЧЕ НОР-МАЛ-НО!?!? Се насобраа и други lifeguards околу него и мене, и овој почна да им објаснува каде бил за да ги најде скиите. Почнаа и тие да ми урлаат. Јас, еден осмех од лева шеска до десна. Денот не е завршен, ќе фатам нешто скијање дента. Му дадов како што му ветив уште 5 долари, и правац ски лифт. Женски.

Дома после не им кажав што сум направила. Им кажав кога заврши сезоната, да не случајно ми забранат да скијам до крај на сезона. А имав само 10 години.

Многу е глуп овја Латас! Кондензатор се вика бе алоооо!
— Наивниот твитерџија (@toVornottoV) November 26, 2012

Со огромно задоволство, без никаква финансиска и медиумска корист од оваа промоција, под полна свест и здрав разум го објавувам овој блог пост.  Сакам да ве известам дека во петок ќе шизиме, ќе денсаме, ќе викаме wohoooo, ќе ракоплескаме, ќе бараме уште. Зошто се оригинални, зошто не се тезгароши, зошто песните им се нивни авторски дела, и зошто треба да поддржиме се што е наше а светско. 

Да споделам со вас една непријатна случка што ми се случи вчера вечер. Нека служи како... не знам, кој како сака нека си ја сфати.

После целовечерно лумпување си дојдов со точакот околу 5 и кусур сабајле дома. Влегов во зграда, го внесов точакот во лифт и таман и јас да влезам, гледам некој од позади ја придржува вратата од лифтот. И слушам глас: Девојко извини, да те прашам нешто? Се извадив од памет. Не слушнав некој после мене да влезе, не ја слушнав вратата од влезот и ми подзастана срцето. Се свртев. Сосема просечен млад дечко, во три четвртини фармерчиња, бела блуза и скршена рака во гипс.

Се насмеавме двајцата, ми се извини тој три пати по ред зошто ме уплашил, не сакал не му било тоа намерата. И ми вика да те прашам нешто. Му велам повели. "Дали е ова зграда број 9?" Му велам не, зграда број девет ти е во таа насока, едно 100 метра подоле. Ми се заблагодари. И продолжи да стои пред лифтот. Јас со точакот во лифт, тој надвор од лифтот ја држи вратата. Му повторив дека број 9 е во таа насока, зошто не ми беше јасно зошто типот не си оди.

И туку одеднаш ми вика: Леле девојко, испрљана ти е сукњата од позади, лом си. Јас, во црна сукња со бели туфни. Нејсе. Се погледнав во огледало (срдечен поздрав до куќен совет) гледам нема ништо. Му велам ок сум, фала. Тој повторно не не прљава си. И мртов ладен тргна накај мене и ми ја пикна раката под сукња.

Му ја фатив раката и го бутнав надвор од лифтот.

- „Напушти ја зградава одма."
- „Ама прљава си од позади, чекај само малку да те исчистам.“
- „Напушти ја зградава или ќе зажалиш што си се родил!“ (подзастана малку)
- „Чекај малку да видам маичкава“ (со раката тргнува накај моите гради)
- „Напушти ја зградава или сериозно ќе зажалиш што си се роди.“
- „Де ма па ти, мерак ми е.“

Ми пукна филмот во тој момент, го потпрев точакот и тргнав накај него. Се подисплаши. „Добро добро, девојко извини уште еднаш.“ Му реков да не ми се извинува туку да ми се изгуби од пред очи зошто ако го видам уште еднаш во маалово, ќе му ги искршам сите екстремитети. Го затвори лифтот и си отиде.

Влегов дома и прво што проверив дали сестрите се вратени од град. За среќа беа. Не можев да се смирам од бес до 7 сабајле. И ако уште еднаш го видам да се вртка тука (не сум додуше сигурна дали ќе го препознаам) сериозно ќе му ги искршам сите екстремитети.

Девојки, очите 4 отворени. А ако некој ваков не дај боже ви пријде - за'ржете. Нека ви пука вената на челото. А вие момци, не си ги оставајте девојките и другарките сами да си одат дома.    Овој кој знае зад кое ќоше или во кој жбун се криел чекајќи да помине некој. Се и сешто шета по земјава.

Орелски крилја как да си метнех
и в наши ст'рни да си прелетнех
Во наши дискотеки ја да си идам
да видам Сектор, Капан Ан да видам
Да видам дал симптија и тамо
со мене ќе флерта ко и вамо

Ако как овде симпатија се понаша
Ако пак симпатија иницијатива нема
На п'т далечни ја ќе се стегнам
и в други дискотеки ќе си побегнам
Каде симпатија смешки раскажува
Каде симпатија комплименти раздава

Не ја не можам онлајн да седам
Не ја не можам виртуелни флертови да гледам
Дајте ми крилја ја да си метнам
И в наши дискотеки да си прелетнам
На наши места ја да си идам
да видам Менада, Чаршија да видам

Тамо пијачка греит душата
И фини бендој свират до зората
Тамо османлија во минатото на сила
сета своја раскош ја растурила
Чирак калајџија гледаш работи
Или стар шапкар на капи мести омоти
Чајџилница погледнеш или кафеана
Сегде божева је хубавина

Тамо по срце пијачка да пијам
С'нце да зајдвит, ја да флертам

Не ни требаше многу да се решиме. Ефтин лет Скопје - Тревизо, визи не ни потребни (шуќур), а Фу Фајтерс на 80 км од Тревизо. Продадено.

Јас сум била претходно неколку пати во Италија. Што со авион, што со автобус, што со воз. Ама никогаш до сега со кола. Освен стандардното дека италјаните се многу убави, гласни и слаткоречиви, можам да го потврдам и клишето дека италјаните се многу ЛУДИ возачи. Ограничување на брзина здраво, жмигавци здраво, претицување од лево ма здравоооо. Си возиш по пропис 110 во најдесна лента, другите две слободни, те претицува некој Џанкарло со 150 и те гледа како да имаш рогови. Да ти падне незгодно што не кршиш правила. И не само брзина. Си стоиш на црвено најрегуларно, а некој од позади свири ли свири, се пали зелено, ти тргаш и те претицува моторче од 50 кубика, од десна страна секако нели, и го добиваш ова за поздрав зачинето со гласно пцуење.



Здравиот разум ти вика црвено беше за стој, зелено за вози. Ама пак те фаќа некако незгодно.

Првиот ден тркнавме до Верона. Веранди, дрвени ролетни, огради од ковано железо и на нив цвеќиња - мирисот на медитеранот.



После стандардното терасата на Јулија, купивме дрангулии и магнети со Ромео и Јулија и тргнавме во поход на некое ресторанче, не од оние туристичките што се на сред плоштад, туку некое во подзаскриено сокаче. Демек да биде баш со италјански шмек. Не бевме нешто посебно гладни. Да, се нафукавме прекрасен италијански сладолед претходно. Си рековме ќе замезиме некоја пица, а Сандра инсистираше да пробаме шприц аперол. Го пиеа сите италјани и како што налага старата when in Rome do as the Romans do, нарачавме и ние по една тура такво. Фин летен пијалак, препорачувам.

Најдовме едно место, таман во тесно уличе, цени пристојни, троа тивко. Само што седнавме дојде еден срцка, и не информираше дека затворале за 20 минути, ама имале маси од другата страна на ресторанот, дали сме сакале да се преместиме. Зошто да не, собираме парталите одиме низ ресторанот и искачаме - оп на главниот плоштад. Не баш по мерак што сме со еден куп Англичани и Германци околу нас, сепак седнавме бидејќи веќе имавме нарачано пијалак. На срцката му заврши смената, а него го замени Мухамед. И кога Мухамед не праша што ќе јадеме, а ние му рековме 2 пици и 5 тањири, Мухамед на цел глас на сред Верона се раздра: ONLY 2 PIZZAS FOR 5 PEOPLE!? Мртов ладен ја напушти масата и отиде да го кара срцката наш зошто ни дал маса. А слободни маси во ресторанот колку сакаш. Не дека им држевме маса за некој што ќе направи бајаги подебел цех од нашиот. Се врати по некое време, и не праша уште еднаш што ќе јадеме. А ние, бидејќи никаде не пишува колку порции на пица по човек се задолжителни во ресторанот, му потврдивме - 2 пици и 5 тањири. Дека не ни ги тресна од маса пиците? Кога почна да ни ги дели тањирчињата му рековме: Брат ок е, сами ќе си ги земеме, оди си додека не си скршил некој тањир. Пицата беше баш италијанска - тенко тесто и нормална количина на мастрав. А Мухамед не доби ни цент бакшиш.

Следниот ден претпладнето беше резервирано за beauty sleep. Моравме да бидеме убави за Дејв. Напудривме носовите, ставивме карминчиња, врзавме косите во репчиња и правец Кодроипо. 5 жени во кола без навигација. Мда, утнавме неколку клучки и кружни текови, ама на крај стигнавме. Ја паркиравме колата во сред лозје по принципот на when in Rome do as the Romans do.

Концертот се случуваше во некој си дворец Villa Manin. Еве како изгледа дворецот од птичја перспектива.


А еве како изгледа кога е полн со луѓе на концерт на Фу Фајтерс


А еве сме и ние на влез на дворецот со испринтаните маички.



Излегуваат Фу Фајтерс. Еуфорија. Сите испотени миљон. Голи мажиња насекаде околу тебе. Не ги перцепираш дури се тријат такви испотени од тебе зошто концертот го отвараат со White Limo. А после тоа, ни два ни три All mu life и Pretender. Пожустро не можеа да почнат. Се створи еден таков стампедо ефект, да јас еден момент лебдев во воздух со ноџињата и како сквош топка се мавав од едни двајца италијани де лево де десно. Кога видов дека не можам ништо против тоа, само кренав раце во вис, и почнав да се дерам EEEEE DON'T LET IT GO TO WASTE... Најјако беше.

Два и пол саати со максимум енергија вложена, со пеење од петни жили звучеа ко да слушаш студиски снимки. Сентиментален момент, Дејв не потсети дека тој има свирено во панк рок бенд одамна пред ние да знаеме за него. Биле млади и го правеле тоа што го правеле од љубов. И додека во позадина одеа акордите на One of these days your heart will stop and play it's final beat, песната беше посветена на all my ex friends, that are not with us any more. Kurt Cobain tribute. Морници, блага тишина и искрен емотивен аплауз.



Не се трудеа италијаните околу бисот многу, знаеа дека ќе излезат пак да свират. На бис Дејв го покани Боб Молд, кој што воедно му беше и предгрупа. Го најави како "the reason I started playing rock 'n roll." Пази, причината поради која што Дејв Грол е воопшто во рокенролот му е предгрупа!

Додека среќни си одевме накај кола, едни двајца итаљани ни се закачија од кои што едниот покажувајќи накај моите гради ме праша: Excuse me, what are those things? Откако збунето во прашална форма му одговорив: Em, boobs!? ги прашав дали се со кола и каде живеат. Со кола се, живеат во Тревизо. Бинго. Фичо и Даре, кои што исто така беа со нас и требаше до 4 сабајле да спијат на железничка си добија превоз. И ми должат по едно пиво :)

Си отидовме окезени од дворецот, сите шески и кариеси ни се гледаа. Фичо и Даре стигнаа пред нас во хотелот, бидејќи лудите италијани возеле со 200 на саат. Ние, возејќи по прописи, стигнавме утепани, препотени, преморени, извадивме по едно пиво од фрижидерот, запаливме по една цигара и на глас рековме: Foo Fucking Fighters!!! И среќни заспавме.

Третиот ден беше резервиран за вамос а ла плаја. Овој пат со навигација. Џабе. Пак утнавме 2-3 клучки и неколку кружни текови. Ама затоа на крај најдовме бесплатен паркинг на 2 минути од плажа. А вечерта Венеција бејби. Без гужвите со Јапонци и Кинези и нивните 18 кила тешки апарати. Прошлиот пат во Венеција бев на апсолвентска екскурзија и јадев пица на парче, овој пат седнавме во едно мало ресторанче, не баш блиску до центарот. Како за Венеција цените во рестораните се прилично пристојни, без разлика на тоа колку се оддалечени од плоштадот Сан Марко. Така да, ако ви се седнува на јадење во Венеција, одберете си било кое ресторанче, цените на порција паста со сосови е во просек 10 евра. Од фенси шменси вечерата со шприц аперол и италијанска паста се преместивме на дрвено пристаниште покрај канал и лајкалејди пиевме не многу ладно просеко од шише бидејќи немавме чаши. Преубо ни беше.

Иначе италијаните не имитираат скроз. Барок има насекаде, а исто така и сушат гаќи на тераси.

Во сред Венеција, сушење гаќи на јаже, незгодно ич

Краткиот одмор го заокруживме утредента сабајлето со разрешување на мистеријата: Колку жени се потребни за да наполнат резервоар бензин на бензинска? - 1 Италијан. (Да не се појавеше батето, ќе се шуњавме уште минимум пола саат околу бензинската како да е спејс шатл)

Данче: Матер мајчин! Сандра: Абе ова не тече! Ивана: Брат, ти ставивме пари, што сакаш повеќе? Тамара: Ја  да не кревам тензија, ќе го м'снам јаболково.

Имам толку работи да кажам, а немам време да ги напишам. Заебана работа ова блогов. Инспирација кога ќе ти дојде, во моментот ако не шкрабнеш нешто, џабе после се обидуваш да склопиш нешто од нафрлените мисли. Замисли како им е на писателите човече, тие од тоа живеат.

Туку што ми беше муабетот. Повод за блог постов е едно четиво што го прочитав пред ден два, дека државата не ни чини, дека младината не ни чини, изгубена генерација, летаргична а у. Четивото се вика: Депресија на мојата генерација. Повелете читнете го тука. 

Еве, да речеме дека се сложувам со се што е напишано (се сложувам со поглемиот дел од четивото, но моето субјективно мислење не е битно). Ајде да се обидеме да превземеме нешто околу оваа летаргична младина.

Знаете колку полнолетни здрави прави магариња знам што мајките уште им поставуваат маса кога ќе се вратат од работа, за да им ручкаат синчињата? И кога ќе им снема кока кола во чашата, стануваат од дневна за да им дотурат. А магарињата кога ќе се најадат ладно си стануваат од маса, оставаат прљав тањир и трошки на масата и одат да се оптегнат на каучот во дневна. А на сето тоа, нивната мајка ги прашува: Сакаш кафе синко?

Знаете ли колку студенти, сегашни и бивши, познавам што денар не заработиле за време на нивните студентски денови. Нити за време на семестрите, а уште помалку за време на распустот. Преку лето земаат по 500 Евра од дома и одат со друштво по 2 недели во Грција, се прават лешеви секоја вечер, а нивните дома немаат да скрпат ни за викенд во Охрид.

Знаете колку помали/најмали браќа и сестри познавам што од глава до пети се облечени во марки и се шљакаат со скапи парфеми, само зошто нивните постари вработени браќа/сестри им ги купуваат од сожалување дека тие кога биле така млади не можеле да си ги приуштат?

Знаете ли колкав дел од моите бивши колеги на факултет доаѓаа со нивните РОДИТЕЛИ кога се запишуваа на факултет? Магариња и магарици од по 18 години, дошле со родителите да ги држат за раце при примопредајата на свидителствата од средно школо.

За ова извинете, ама не е целосно крива младината. Криви се во голема мера родителите. Криво е домашното воспитување. Со опроштење на софра, може многу од вас ќе се пронајдат, ама да им се посерам на мајките што им местат маса за јадење на своите синови. Да им се посерам на родителите што за рака ги држат своите полнолетни деца дури се запишуваат на факултет! Како сакате тоа дете да не биде депресивно и летаргично, кога на 18 години неговата мајка му тура манџа во тањирот, му го мести креветот и го држи за рака дур чека ред да се запише на факултет. Како сакате тоа дете да покаже било каква иницијатива во животот, за било што?

У принцип се се заеба кога укинаа задолжителен воен рок. Да, стојам цврсто на ова тврдење. 

А вие родители, сегашни и идни, можете барем ако не оваа, наредната генерација да ја опраите. Ја моето дете од мало ќе го носам со мене по рокенрол концерти, ќе го запишам на спорт од мали години и за рака ќе го држам само во случај да чекаме ред во болница (пу пу, не дај боже).

------------

Извинете за “посерам”, троа вулгарно и недолично за женско. Ама да не бидам пишман аџија, ќе го оставам да стои. Така сум се чувствувала во моментот кога сум го пишувала текстов.

А бидејќи се крена многу галама на тема војска, наместо на тема родителите и домашното воспитување на децата, само да додадам: Еве нека не се вика војска, нека нема пушки и пиштоли. Само нека биде задолжително каде секоја возрасна особа ќе научи да пржи јајце, мести кревет и пегла кошула.

Седеа друштво млади луѓе
пиеа
јадеа
свиреа на гитара
и оние што знаат
и оние што не знаат
на небото ѕвездите не се добројуваа
дивите животинки ко хиени кружеа околу остатокот од скарата 
ветрот пиркаше
стануваше се поладно
таа се повлече внатре
ја стави главата под перница
заплака
и тивко рече
пичка ти матер 

Ќе одиш на Скопје Гори? - Па не знам. Ти ќе одиш? - Се мислам бе... Ако најдам карта, може ќе одам.

Драги сограѓанки и (ова малку на Трендо звучи) за нијанса подраги сограѓани, на концерти се оди, а карти за концерти се купуваат. За гратиси се гребат средношколци и студенти. Никој, ама никој не може да ме убеди дека секој што е вработен и има најнормални просечни примања, а живее со родителите, не може да си приушти карта за концерт.

Организаторите (нечу да ги именувам сега) се смрдлиња, тоа знам. Носат фаци од светски ранг во Белград, организираат таму по еден концерт месечно, а кај нас има две звучни имиња годишно. Знам. И пивото што се продава на концертите е изгор скапо (100 денари, мамата ваша апашка). И тоа знам.

Но да им покажеме дека и ние овде сакаме светски фаци. Да не се случи повторно да дојдат Паблик факинг Енеми, а Скопско Кале да биде полупразно. Срамота е. Коктелите што планирате да ги пиете во Петок вечер сменете ги со карта за концерт. Кафичите кај што искачате пак ќе бидат таму. И луѓето кои што ги гледате секој петок и сабота, и тие ќе бидат пак таму. Ништо нема да пропуштите. Купете карта и дојдете на концерт. Да крца наредниот пат. Да висат луѓе од ѕидовите. Да не може човек на ред да дојде пиво да купи. Да има повеќе луѓе од на Аца Лукас концертот. Да нема веќе концерти на Аца Лукас. Да почне Колосеум пак да носи светски диџеи. Да прекинат Инсајд и Приорити да урлаат до 6 сабајле радиоактивен турбофолк.

Купете си карта за наредниот концерт. Фино е на концерти. И да не го знаете бендот, и да не знаете ниедна песна од пеачот. Не е битно. Наше е да им покажеме дека сакаме квалитетна музика во градот. Нивно е да ја донесат.

СМРТ ЗА ТУРБОФОЛКОТ, СЛОБОДА ЗА НАРОДОТ.

Заглавив поприлично викендов во град. До 6 и кусур насабајле, со поминати по 4-5 локали вечерта. Сонцето веќе силно светеше кога влегував во зграда. Се проколнував себе си што не сум зела наочари за сонце со мене (кој нормален лик зема со себе наочари за сонце кога излегува навечер во град?)

Се потсетив на старите добри скопски времиња. Кога кафичите и дискотеките немаа ограничување. Кога не го планиравме излегувањето.

(Фото: несфатениот уметник Чоте)

Знаете што? Може да ги исечете сите липи, да ги смените сите фасади и да излиете по еден споменик за секој битен и небитен што во минатото се декларирал како македонец и сите да ги ставите на плоштад, ама ова е наше Скопје. НАШЕ. Зошто Скопје не е липите, булеварите и фасадите. И да ги исечете сите дрва, мене мирисот на тие липи ќе ми остане врежан во главава. Пред некој ден шетав една Американка низ Скопје и кога ја прашав што најмногу и оставило впечаток од Скопје, таа рече: Мирисот. Излеговме од такси, и само што излеговме ми рече: Еве го мирисот! Го осеќаш? Тогаш за прв пат вистински ги помирисав липите. Може да ги смените фасадите на сите можни згради во Скопјево, но јас повторно ќе памтам во кои влезови сум се бацувала. Ова е НАШЕ Скопје.

Скопје е девојке у љетним хаљинама волим и фраери што ич не им е незгодно додека ги зјапаат.

Скопје е кафе шема.

Скопје е оговарачка шема.

Скопје е кафана шема.

Скопје е маалски баскет шема. Во лето на +42 кога ти гориш на сонцето чекајќи, а победничката тројка никако да изгуби.

Скопје е гледање фудбал пред зграда на 15 инчен телевизор со антена виљушка.

Скопје е барање на зарови што ти паднале од тераса во 3 сабајле.

Скопје е комшија што вечно реновира.

Скопје е секоја клупа на која што сме се бацувале и срамежливо погледнувале надоле кога комшиите поминувале покрај нас и се правеле дека не не знаат.

Скопје е маглата која што ги пореметува сите можни планови за патување во зима.

Скопје е старата чаршија. Многу пред таа да стане ин за вечерни излегувања. Кој купувал материјали за шиење на кило од Матекс знае.

Скопје е лела мандарините поскапеа, а ти уште си ми лута.

Скопје е Водно. Рекреативно, љубовџиско, швалерско и во последно време со жичарата по малку монденско.

Скопје го сакаме што и да му направите. Затоа аман заман, направете го тоа што сте го наумиле што побрзо и оставете не на раат да уживаме во него. И ако може, посадете некое дрво уз пат. По можност липа. Ако не ви е тешко…

Мост, специјално изграден за на него да се стави тркало.

На плоштад не една не две туку три 30 метарски статуи, пошто 3 е во знакот на христијанството. Светото тројство: Александро Мегало, татка му Филип и мајката на нацијата Мајка Тереза.

Екстремни исламисти.

Ограда од милјон евра.

Рок. Барок. Шегобиец.

Цеца искочи од домашен притвор. На трибините на стадион клецав им колена (авторски права @krojanbojan).

Прометеј во гаќи во парк посветен на жената борец и фригидни жени згрозени од неговата бронзена гола машкост.

Продавачи и препродавачи на македонскиот идентитет.

Џенан Лончаревиќ.

Да живее Бранко.

Горчлив вкус во устата. Голташ.

Да живее Бранко.

30 и кусур проценти невработеност.

8 месеци по ред пад на индустриско производство. Колку повеќе споменици тоа подобро – рече анкетираниот и се упати кон социјално.

Поповите бараат плати. Само музичарите што свират по кафани ги разбираат. Знаат они како е со само 500 денари во џеб дома кога ќе се вратиш.

Амди е црнец.

Син му е градоначалник.

Урко магистрираше.

Латас докторираше.

Кај се парите од знамето?

#Протестирам.

Една година потоа. #Протестирам.

Фрчко одамна не истепал жена по улица.

македс. Фотокопир, because Phtoshop is for pussies.

Е сега, да ме биваше, ќе излезеше некое ремек дело како ова.

Ама не ме бива. Наместо да рапувам ќе одам да се возам низ Скопје #NaTochak.

А еден ден во иднината, кога работите ќе бидат понормални, ќе се прашувам како ли сум ја преживеала мојата младост. И нема да ми е јасно. 

“Слушам, ебала си се за паре?” – “Еее, 50 денара паре ли су?”

Токму така, не 1.000.000 туку 1.140.000 Евра ќе даде владата на РМ за…. туруруру… ОГРАДА НА МОСТ! Ама да не ситничариме за 140.000 Евра, да заокружиме. Што би рекле Забрањено Пушење једе се кавијар, пије се џин, има се пара има се счим… Све гузоњини синови. Трошат ко да нема утре. Рецесија здраво, невработеност здраво, ребаланс на буџет ма здраааааааааво!!!

Креативниот Васиљ, кога го прочита ова даде многу паметна идеа, сабајлево. Прво твитна, а после и поопширно образложи на ФБ

Како што ги дал Господ креативни нашиве веб портали, Кирилица после пола саат излегоа со нивна оригинална вест во рубриката сатирични вести – ограда од живи луѓе.

И знаете што, ова нема да е сатирична вест. Не ви е доста од апатија? Не ви е доста од турски серии, бинго, лото, црни и бели бумбари, сулејмани и силикони, утрински емисии во кои луѓе се јавуваат да кажат дека народот за леб нема а нашминкатана водителка насмеано клима со главата? Нели ви е доста бре да живеете во Монти Пајтон реалност? Нели? Тркало на мост, врби во вардар, милион и кусур за мост…. Не ли ви е ненормално што ноншалантно ги примате овие информации. Срања во Руанда кога се случуваат повеќе се потресувате. Милион евра за мост, па ни во Катар не даваат толку пари за мост. Ко да сме арапски емират се однесуваме!

• Со милион евра може да се опраат сите вециња во основните, средни и високи образовни институции.
• Со милион евра може да се обезбеди нафта за сите основни, средни и високи образовни институции, за да не учат децата на –15 без греење.
• Со милион евра може да се купат господ знае колку точаци за да се користат на постоечките 4 и да се отворат уште четири пати по толку нови пунктови низ Скопје; бензинот е изгор а воздухот во Скопје загаден до немајкаде
• Со милион евра се гради фекална канализација, која што (да, да) се уште ја нема насекаде низ Скопјево, уште постојат септички јами (во Аеродром веќе не)
• Со милион евра …

Абе многу работи може да се направат со милион евра. Може 200 невработени, облечени комплетно фолклорно да изиграваат ограда на мост. За некој денар плус ќе дозволат дури и кучиња да ги мочаат. А за вкупен хонорар од милион евра има по 8 саати на ден и да ви пеат чист македонски фолклор. Има Јовано Јованке, крај Вардарот седиш да се слуша од Галичник до Река…

Народе, недела од 12.00 е времето. Кој нема работа, нека дојде. Јас имам работа, нема да конкурирам да бидам дел од живата ограда, ама ќе дојдам да го поддржам настанов.

Бујрумте и вие.

Канарски острови се едни островчиња близу Мароко. А и припаѓаат на Шпанија. Империјализам, колонијализам, капитализам или ако милувате било кој друг вид на -изам… не е логично, ама тоа е. Дозволете во овој пост да ви го раскажам моето патешествие натаму.

Додека бев на студии во Германија, на гости ми беше дојдена една другарка од Шпанија. Каталонија поточно, да бидам политички коректна. И меѓу другото ме извести дека во Фебруари со нејзините другарки (кои што јас ги познавав) ќе одат на гости кај една друга нивна другарка (која што исто така ја познавав) и ме праша да не случајно сакам да одам со нив. Не требаше да ми каже два пати. Отворив www.ryanair.com (све им се позлатило) и дур кажеш Гармишпартенкирхен си купив повратна карта за 49 Еур. Падна договорот, се наоѓаме на аеродром, тие летаа од Барселона (преку Мадрид) до Лас Палмас де Гран Канарија, а јас од Франкфурт Хан директен лет.

Франкфурт Хан е еден аеродром што опслужува чисто Ryanair летови (и по некој залутан Wizzair лет) и се наоѓа на 100 км од Франкфурт. На кој основ го крстиле Франкфурт Хан не ми е јасно, ама ај. Летот мој во 6.30 сабајле. Пат со автобус од Франкфурт до Франкфурт Хан саат и четириесетипет минути. Тоа значеше дека треба да фатам воз од Фулда во 1 саат по полноќ. А таков немаше. И си направи Јована план во главата, среда одам на работа во Франкфурт, седам на работа до 9 вечер, го фаќам последниот шатл бус за Франкфурт Хан, пијам кафе на аеродром, ги фаќам најудобните железни фотељи и во 6.30 сабајлето ко кукурек пичам накај канарски. Арно ама…

… та не сум била саде јас што сум размислувала така. А стварно мислев дека идејата ми е генијална и уникатна. Последен лет во 23.30, аеродромов крца луѓе ко у фонд за здравство! Ај што немаше слободна фотеља, туку сите факмански ќошиња беа зафатени. Требаше да се распостелам на средина на аеродром. Ааааа, си викам тај филм нечеш гледати. Видов едни фини шпанци, и ги замолив дали може да да ми отстапат дел од нивното легло. Се удруживме, шо да ти кажам. Па јас ко ќе одев до ВЦ, тие ми го чуваа ранецот, и обратно… абе шо да ви расправам.

Да спиеш на мермерен под во сред Фебруари и притоа константно да те шиба промаја во кичма ти е како кога ќе ти влезе снег во кондури при скијање. Прави што сакаш, покривај се колку сакаш, пиј чаеви колку сакаш – ЏАБЕ Е! Башка сврти се на една страна, колкот те боде, сврти се на друга страна, пак колкот те боде… Излегов надвор да испушам една цигара и да пребројам уште колку минути имам до полетувањето. Еден дечко со иста агенда како и ја, само што тој леташе за Рим, се најде до мене и ми ја запали цигарата. Почнавме муабет. Си викам па боље ова отколку да се кичмам на тоа мермерот, ќе спијам во авион. Тој па, еден зборлест, јас фекалии да јадам во споредба со него. А замисли Германец. Помина така уште саат и пол, а кога испивме кафето, и ја викнавме сметката, келнерот не праша дали ќе платиме заедно или одвоено (стандардна процедура во Германија). Јас откако му дадов академски 3 секунди фора да ме почасти одговорив со одвоено (частење од страна на Германец ти е посебна философија што и ден денес не ми е баш најјасна како функционира), а дечкото на тоа ми одговори: Аха, значи ти си од оние жени што не дозволуваат да ги частат, и си даде точно 3.70 Еур за неговото капучино. А не ни даде приговор на моето одвоено! Си викам: Бачко, да сакаше да ме почастиш кафе, ќе го платеше и немаше многу многу да философираш. It’s as simple as that.

Поџавкавме уште малку и дојде време да полетуваме. Фајнали. На мене и моите подочњаци ни претстојуваа 4 саати лет во кој што на секои 20 минути преку разгласот се промовираа те Ryanair грепки, те безникотински цигари кои што е дозволено да се пушат onboard (!?), те понуди од менито од типот магдонос за меѓу заби за само 7.99… Значи спиење амин. Слетавме во Лас Палмас, моите подочњаци веќе беа пурпурни, но тоа не ми беше важно. I was in fucking Canarias!!! И тоа со зимски капут, баретка, шал, џемпер, кошула и боди. Само ѕиври не носев. А надвор едни 27 степени целзиусови, едно сонце, едно плаво небо, една милина… Саатот 10 и кусур а Лаура и компанија требаше да слетаат 12.30. Арно ама…

… баш тој ден некоја си бура, задоцнувања на територија на цела Шпанија од типот неколку часовна. А и другарката што требаше да не пречека на аеродром заглавила на работа, не може да дојде одма на аеродром. Мене книгата веќе прочитана, МП3 плеерот веќе без батерии. И ко нарачан едно чиче без горна и долна вилица ми прави poke со лева рака на десно колено и почнува да ми зборува на шпански. Моите познавања од шпански се скромни. Знам да се разберам за дирекции, да купам леб и млеко, да прашам донде еста ла библиотека, со раце и нозе оствараувам неколку минутни разговори, но дека со чичко без заби ќе имам двочасовен муабет во кој што ќе разберам СЕ - е тоа немаше ни во најлудите сништа да претпоставам. И така чичето без заби ми раскажа дека ја чекал ќерка си која ја немал видено со години. Имено некогаш живеел среќен живот со жена му и трите деца, жена му била многу богата, парите и биле од наследство. Тој тие пари почнал да ги троши на кокаин, жена му го оставила, ги зела децата со себе, тој последните 3 години ги поминал во лекување, сега работел на некое си градилиште (за воља на вистината имаше црно под ноктите) и ја чекал ќерка му која ја немал видено со години. И слика ми покажа. И не знам зошто, ама чичево не ме пушташе да му киднам. Ја во ВЦ, тој по мене. Јас на цигара, тој по мене. И тоа онака јас намерно се задржувам во ВЦ 10 минути, излегувам надвор а тој окезен ме чека пред ВЦ-то и ми вика: Да не имаш проблеми со стомакот? А кога слета авионот на ќерка му, отиде да ја чека и веќе не ми се појави пред очи. А јас останав со збунет лик као камионџија во спејс шатл да се прашувам: Did this just really happen, or did they slip something in my coffee?

Таман си реков, ок доста ми е од зборлести луѓе, дај да дремнам малку, ми прави некој poke на десно рамо и ми вика: Хавана, ти си? Естела пред мене, во апостолка со бронзен тен ко Бијонсе. Викам да да, Јована, таа сум. Се изгушкавме, се избацувавме и сосе двајцата батки со кои што беше дојдена правац на шанк. Ни два ни три, нарачува едниот од батките тура рум. Си викам почна. Тоа е тоа. Почна. Саат и пол и неколку тури рум подоцна стигна и Лаура и компанија.

Беа тоа незаборавни 4 дена на 30 степени во сред Фебруари. Ако не ме мрзи, наредниот пост ќе му го посветам на тие 4 дена. До тогаш ве оставам со прекрасното канарско зајдисонце.