Традиционално, како и велигденските празници, секоја година ги користиме и првомајските празници во форма на продолжени викенди #НаТочак за да ги дооткриеме сите неоткриени ќошиња на нашата прекрасна земја.

Истата екипа од велигденската тура, минус Sуљо, пустиот не можеше да најде бејбиситер за Гаја. (Гаја е најпрекрасниот, најпитомиот и најпаметниот голден ритривер што сте го виделе во животот).

Уште од самиот старт проблеми. Апарентли, утринскиот воз Скопје - Кичево бил укинат уште од Нова Година, без разлика што тоа не е ажурирано на веб сајтот. Стоиме ние така со точаците пред железничка, ранците полни сендвичи и алишта за 3 дена. Во гради сонце за три светови, ни се вози ни се плаче. И дур правевме разно разни комбинации како да изведеме план Б, Сандра најде некој чичко со комбе, кој што се сложи да не превезе нас и точаците до Кичево. А-ЈЕ!!!! Турата останува, се е по план, само доцниме саат два. Ништо страшно.

Дојде чичко Климе (погоди од кај е Климе), и откако ни ги натовари точаците во комбето, извади едно книжуле за да провери по прописи легално и законски, колку луѓе смеат да се возат во комбето позади. Откако студиозно го прочита книжулето дојде до заклучок дека позади смеат да се возат 5 души. Таман. Ни даде детални инструкции дека ако случајно не застане инспекција, полиција или било каков друг авторитетски ентитет, ќе одговориме со: НИЕ СМЕ ЗА ИСТОВАР!

Се накрцавме во комбето, саат и кусур подоцна бевме во Кичево.

Во Кичево на кратко застанавме на кафе кај Ели, и накај 1-2 саат конечно тргнавме да возиме.

Ден 1. Кичево - Македонски Брод - Белица

Првиот ден вожњата беше поприлично лесна. Од Кичево до село Белица, преку Македонски брод цело време по течението на реката Треска. Поприлично убави пејзажи и поприлично бизи регионален пат. Од овој ден, би го издвоила застанувањето кај пештерата Пешна. Нешто за што последен пат имав чуено по географија во 8мо одделение, и го имав заборавено дека постои во нашава земја. Тргајќи го настрана фактот дека тоа е излетничко место и дека таму првомајски се дешаваа турбофолк скараџиски фешти, глетката беше феноменална. Се испосликавме сите до еден, и тргнавме накај Белица.

Белица е едно прекрасно село за кое што немав чуено до сега. Спиевме на крајот од селото, па уште малку погоре, па уште малку во шумата, тука скоро кај волците. во една куќа - соба, сите заедно. Ни туш ни бутур. Хипици од 63-та.

Видео репортажа ден 1.

Ден 2. Белица - Требовле.

Утредента сабајлето ни помина во кратка прошетка по ридовите околу селото. Природата беше толку убава, што Дарко (и сега не ве лажам, ова стварно се случи) толку се возбуди, почна да трча бос по ливадата како улав, и во еден момент се затрча накај мене, направи колут напред, ме крена во раце и ме тресна од земја. Не знам како да ви опишам, на кечерска сцена изгледаше сето тоа. Сите наоколу плачат од смеење, ја како издишана мушмула лежам на земја и не ми е јасно што се случи. И тогаш си реков: Јована, мора да го преиспиташ начинот на кој што ги бираш луѓето со кои што се дружиш.

Вториот ден почнаа сериозните подвизи. Патот Белица - Требовле води покрај Беличка река, која што се влева во реката Треска, и се вози цело време покрај реката Треска, која што во даден момент преминува во езеро Козјак. Патот е тампон, и е истиот оној пат, што ако продолжиш да го возиш ќе завршиш во Јасен. Ние не завршивме во Јасен туку на еден мост свртевме лево и преминавме од другата страна на езерото.

Селото Требовле се наоѓа отаде планината. Требаше значи од скроз доле до езерото да се качиме до врвот на планината, да го преминеме превојот и да се спуштиме троа надоле. Идемо. На Дарко му се дупна гума, па ги оставивме машките назад да лепат гуми, ние тргнавме нагоре кроце кроце. Времето беше прекрасно, пејзажите беа лудница, а ние го имавме цел ден пред нас па не се потресувавме да стигнеме нешто многу брзо. А и фативме некој шорткат нагоре, кој што на моменти беше стрмничок и со многу чакал. Па се буткаше на дел од патот. Не бевме нешто адреналински расположени. Природата си го направи своето. Не шашардиса.

Селото Требовле го замислував како село од ранг на Говрлево. А оно испадна Галичник. Се здруживме таму и со локалци - луѓе дојдени на викенд, комшии на Томи, пола од нас и преспавме кај нив.

Ден 3. Требовле - Гургурница - Седларево - Скопје

Овој ден можам да го опишам само како Hells Bells. Пуста Мартина, која што прв пат вози на тура со нас, ме праша: Абе вас секогаш турите ви се вакви?

Тргнавме од Требовле. Го преминавме превојот од претходниот ден, и тргнавме надоле накај Козјак. Тука Јована го имаше својот прв посериозен пад од точак. (Ако не ги рачунаме оние од кога сум била копиљ, за што сведочат моите колена) Имаше една бара со песок, подзакочив два три пати, но не доволно, тркалото ми заринка во песокот и ме фрли напред, преку точак. Салто мортале, бам на глава, со точакот врз мене. Не носев кацигаааааааа. (Знам знам, немојте да ме распнувате, нема да ми се повтори никогаш). Се фатив за главата. Нема крв. ТООО!!!! Се видов од страна на раката, поприлично одрана. И кога сфатив дека сум океј и дека не ми е ништо, почна да ми надоаѓа адреналинот, да дишам забрзано, да мислам на тоа што можеше да биде. Другите веќе даааааалеку напред. Им се јавив на дечкиве, чекајте малце, јас треснав. Се качив пак на точакот и со минус 18 километри на саат почнав да се спуштам надоле.

Пусти адреналин, пусти страв, воланов едноставно ми шеташе лево десно, не можев ни правец да одржам ни ништо. Паднав уште еднаш. Не толку сериозно овој пат. Кога се најдов со останатите, ме преврзаа на рамото, ми дадоа шеќерна доза да се спастрам, и продолживме надоле.

Остатокот од офроудот надоле го поминав прилично трудно. Страв. Едноставно не можев да одржам правец. Стигнавме до доле до езерото. Тука не заврши пеколот, тука почна пеколот.

Такви угорници драги мои, ко што качувавме ние, не качуваат алпинисти кога се пентарат по карпи. Поголем дел од патот го поминавме буткајќи. А и тоа беше тешко. Супермени, со точаци во раце.

Кога стигнавме горе во Гургурница, ја мислев тоа е тоа. Наполнивме води, се освеживме, одморивме, и тргнавме. Каде? Пак нагоре. Океј.

Стигнавме до превојот. Тоа е тоа. Нема веќе. Изедовме сендвичите, се пресоблековме во сува облека, и тргнавме надоле.

После едно 10 минути вожња - стој. Сме го утнале патот. Враќај се назад. Каде? Пак нагоре. Океј.

После уште едно мини превојче и офроуд со чакал кој што секако го избуткав надоле, пошто нели страв, стигнавме во Седларевооооо.

Океј, сега каде? Се разбира. Нагоре. Почнав да си ја преиспитувам петката по географија и да се уверувам дека Скопје се наоѓа на врв на планина.

Откако стигнавме на превојот над Седларево, овој пат беше навистина крај. Нема веќе угорници, нема веќе превои. Облековме се што имавме рефлектирачко на нас, ги уклучивме сите ламби и светла и еден по еден кроце кроце, почнавме да се симнуваме накај групчин. Глетката беше фасцинантна. Ќе ми простат бајкерине од Водно, ама тоа ноќниот бајкснејк што го правеа лани, може вода да ни носи :)))

На секоја кривина од 180 степени првиот напред викаше КУРВАААААА  (lat. curva - кривина), и секој нареден го повторуваше истото. 7 души во сред планина на точаци на секоја минута до две се дереа КУРВААААААА.  Два три пати на тие дотични кривини начекавме и паркирани коли додуше, меѓутоа… сега тоа е…

Од Групчин натаму патот за Скопје го знаме мижеечки и без раце да го возиме, бидејќи сме го возеле сто пати.

Стигнавме во Скопје прилично доцна навечер и традиционално во Ѓорче бапнавме по едно трилече.

Видео репортажа од третиот ден, заради опишаните услови - нема. Еве ви едно бонус видео од Белица наместо тоа.

Традиционално веќе трета година по ред, велигденските празници наместо со прејадување и дремење дома ги користиме за да киднеме од градов и да си ја истражиме милата ни земјичка наша со точак. Останати ни се уште многу малку градови каде што немаме ставено знаменце дека сме ги прошле со точак, па решивме овој пат таа бројка уште повеќе да ја намалиме.

Екипата: Дарко, Сандра, Боби, Искра, Sуљо, Томи и јас

Времето: феноменално

Ден 1: Прилепско

Тој ден беше еден од најдобрите родендени кои што сум ги имала до сега. Стигнавме сабајлето во Прилеп, не пречекаа Прилепчани домаќини, и откако го испивме првото шошемана кафе, се упативме накај манастирот Св. Ѓорѓија, што се наоѓа после езерото, на стариот пат од Прилеп до Велес. Нити сум знаела дека кај Прилеп има вештачко езеро, нити дека има стар пат од Велес накај Прилеп. Во тоа е убавината на овие наши истражувачки тури.

Манастирот не беше толку блиску колку што мислевме, и беше прилично угоре. Откако се стациониравме кај Мајка Васе, тргнавме во офроуд авантура. Нашите планови за круг околу езерото не се исполнија. Снеговите се топеа наголемо, никнуваа реки на сите страни

Решивме да скршнеме по друга рута, бидејќи не можевме да ја преминеме реката до колена со точаците. Тргнавме по непозната офроуд мини патека. Налетавме на некоја куќа, кои што ни кажаа да одиме надолу, имало мост. Доброоо, мост звучи ветувачки… Кхм…

Ниту еден кукавица, ниту еден антиавантуристички расположен, еден по еден сите го поминавме мовчето со точаците и продолживме да го истражуваме крајот околу Прилепското езеро. Вечерта, роденденски, замезивме по некој спанаќ со печурки, дрмнавме по некое винце, и се напикавме 7 души во 5 кревети ко сардини, бидејќи имаше само една соба со ќумбе.

Видео репортажа од ден 1:

Ден 2.

Станавме на прекрасен сончев ден и се упативме кон Прилеп. Ни се приклучија еден куп прилепчани, сите ентузијасти и среќни што возиме заедно. Ние уште посреќни. Локална поддршка. Целта: Зрзе.

До Зрзе бев еднаш со точак лани есента. До горе немаше асфалтиран пат, и беше невозможно да се вози заради тоа што тркалата ми шлајфуваа во место од што беше стрмно, а мушичките беа толку многу на број, што гладен да тргнеш, горе најаден ќе стигнеш. Си реков овој пат ќе го извозам, има асфалт до горе, колку сака нека е стрмно, 3 километри се, ќе ги извозам. Аха важи. Си го избуткав точакот поштено, од доле до горе, и после 18 паузи, стигнав. Погледот од милион долари беше се уште тој, чајот берен во рајот што го служат монасите беше истиот од лани. Какво место е тоа….

Спиевме во село Слепче, во манастирот свети никола, каде што се здруживме со овчарите, бивши затвореници и со стопанката која што ни продаде домашно овчо сирење за 200 денари кило. Не ни стигнав да го дочекам Велигден. Заспав ко заклана во 11.

Видео репортажа од ден 2:

Ден 3.

Најсериозниот ден од турата. Целта: Крушево. Еден од ретките градови каде што немаме ставено знаменце дека сме прошле со точак. Радоста беше голема. Ама и предизвикот. После поминати неколку села, неколку коперации со пиво пауза на гајба и неколку свадби, стигнавме до Кривогаштани, каде што направивме посериозна пауза бидејќи не чекаше убав предизвик.

Sуљо беше многу гладен и си купи печена кокошка. Ама толку беше гладен што не можеше да издржи, па почна да ги јаде копаните дур ја плаќаше кокошката на каса.

Не знам дали мене формата ми бешее полоша од лани, или сонцето печеше многу јако, или успонот е екшуали сериозен потфат, но мене качувањето до Крушево ми се виде тешкичко, за разлика од лани на пример качувањето на Галичица. Со поприличен број на паузи, за кои што не жалев бидејќи природада е ФЕНОМЕНАЛНА стигнавме попладнето во Крушево.

ЈЕАААААА. Крушево на точак - чек!

После скоро цели три дена, имавме туш, топла вода и пристојно веце. Повторно цивилизација. Мирисот на шампон никогаш не бил поубав.  

Видео репортажа од ден 3:

Ден 4.

Доручек со поглед, повторно од милион долари. Монтана, мој добар друг. Не ни се тргаше од убавини. Сунце пичи ми роштиљамо.

Откако се наканивме некако, искачивме уште малку што има за искачување и го почнав еден од најдолгите спустови во мојот живот. Патот Крушево - Демир Хисар. Почна да дува, надојдоа облаци, почна и да роси па едно време се тркавме со дождот, и сето тоа допринесе да јас во еден момент изгледам ко авиомува:

Во Демир Хисар веќе беше друго, сонцето повторно грееше, па повторно се опашавме по кратки ракави, да фатиме подлога за тен уште во Април.

Крајната дестинација дента беше Дихово. Некоја си мини домашна пивара. Кога стигнавме во Битола и кога сконтав дека Дихово е всушност по патот за накај Пелистер, ќе умрев. Не ми се возеше веќе нагоре. Сакав само да пијам пиво.

Меѓутоа се исплатеше. Пивото е феноменално, амбиентот е лудница, а и се заљубив дур кажеш точак, Леон ме ќари на ендватри:

Во еден момент се мислевме дури и да преспиеме во Дихово, и утредента рано сабајле да фатиме воз за Скопје, меѓутоа надвладеа разумот кај повеќемината. Двајца останаа. И супер си поминаа. Се накрцавме на воз веќе со планови за следната тура: Првомајска.

Ги натоваривме точаците на воз рано сабајле, и во 8 и кусур веќе бевме во Гостивар, спремни да го истражуваме западниот дел од нашата земја. Откако доручкувавме и удривме достојна доза на благо, започна нашата авантура. 

Делницата од Гостивар до патот што се двои за накај Маврово и Дебар беше хорор. Освен што дуваше силен ветар и врнеше ситен дожд, патот е толку фреквентен, колите возат многу брзо, камиони шишаат со 80 на саат, кај каменоломите има ненормална прашина што не ти дава да дишеш... Катастрофа. Накратко откако свртевме накај Маврово и првата дупната гума. Милина. Природа, цепени дрва, зелена трева, ние четворица...

Откако фркнавме по 400 и кусур денари по порција (к'о Охриѓани се еј, 1 Мај, додади 30% на редовна цена, хоп профит), тргнавме накај Дебар. Првичниот план беше да спиеме во Ростуше. Меѓутоа стигнавме таму прерано, па рековме да продолжиме накај Дебар, за да имаме утредента помалку за возење.

Видео репортажа од ден први (тазе завршени избори, соговорниците не можеа да се воздржат од политички коментари):

Последните 3 километри пред Дебар, одма после Бошков мост, не фати дожд, таман колку да направи беља и убаво да накиснеме. Стигнавме прилично мокри во Дениз Петрол, и откако натнавме сува облека, отидовме во ноќен живот во Дебар. 

Ден 2. Дебар - Струга - Охрид.

Денот со најубаво време, најживописна природа и најубав пат. Освен покрај Дебарското, поминавме и покрај езерото Глобочица. Пејзажите се неописливи и не ни дозволуваа да се движиме со брзина поголема од 10км на саат. Ползевме по мазниот пат со зинати усти и се воодушевувавме на убавината, без да зуцнеме збор. Најискрена препорака: пројдете го патов бар еднаш со точак. Сегде божева је хубавина.

Во Струга лајкабос, си купивме по еден донер и лименка пиво, и покрај Дримон уживавме во попладневното сонце.

А од Струга накај Охрид, Дарко стави слушалки во уши, ги рокна Продиџи до даска, го јавна точакот по стариот пат покрај езеро и стигна едно 20 минути пред нас :) 

Ден 3. - Охрид - Трпејца - Галичица - Стење

Вожњата на мојот живот. Она што лани го замислив, годинава го остварив. Да се качам на врв на Галичица со точак. Едниот од нас - Ваљон, поради болки во грбот, 'рбетот и каде уште не, се откажа и си фати автобус за накај Скопје. Колку и да ни беше криво, испадна дека тој е најпаметниот од нас - и заради временските услови кои следеа и заради крајот на приказнава. 

Охрид не можеше да биде Охрид без утринско шема кафе во Аквариус. Седнавме во аквариус и свртевме поглед накај Галичица. Планиниште. Со снег на врвот. Со облаци околу. Со невреме. Ма какво невреме, облаците горе ламбада играа. И од сите четворица што седевме на масата еден паметен не се најде да каже: Дечки, до Ресен има и регуларен нормален пат, можеме и од таму, не мора преку Галичица. Времево не ни оди баш во прилог. Не. Сите кој од кој поненормален. На никој не му текна дека Галичица е сериозна висока планина. Не некое брдо што го качуваме. На никој не му текна дека Галичица е планина од над 2000 метри надморска висина, и дека превојот е на околу 1500 (може нешто плус минус да има, не знам точна бројка - највисок патен превој во Македонија иначе).

Не. Ние бевме решени тој ден Галичица да ја качиме со точак, па мајка јана. Се поздравивме со Ваљон, тој отиде накај автобуска, ние го фативме патот околу езерото.  

Се беше супер до Трпејца. Малку облаци, малку стрмни угорнички, малку езеро, малку сообраќај. Наполнивме вода во Трпејца, мавнавме по едно чоколатце за енергија, и тргнавме нагоре.

Видео репортажа, снимено на почетокот на исклучувањето од патот Трпејца - Св. Наум.

Еден Француз стои на патот каде што се двои делот за нагоре и автостопира. Го прашуваме каде оди. Вика одам за Битола.

- Ама дечко, знаеш дека за Битола има и нормален пат, регионален? Тешко дека ќе помине некој од овде со кола што оди за Битола од Охрид преку Галичица.
- Ако. Природата е тука поубава. Сакам да одам од овде. Ќе автостопирам до вечер, ако не ме земе никој, ќе се вратам назад во Охрид и ќе пробам утре пак.

Му пожеливме многу среќа, си рековме ох кутра душа ќе измрзне на дождов, како не можеме на точак да го качиме некако и тргнавме нагоре. Не поминаа ни три минути се слушна звук на кола од позади. Не премина колата, и французот во неа. Испадна дека тој нас ќе не мисли, а не ние него.

Откога скршнавме по патот нагоре почнаа заебанциите. Почна да врне. Па почна многу да врне. Па почна да истура. Па почнаа да паѓаат камења од небо. Па почна да дува таков ветар што беше невозможно да држиш правец. Па почна да дува толку силно и гласно што на моменти не бев сигурна дали од позади грб ми иде кола или дува ветар. Помислата да стојам на врв на галичица со точакот кренат над глава ми беше лајтмотив. Кога стигнавме горе, сфатив дека тоа е невозможно. Толку многу дуваше и беше ладно, се осеќав како Санка Ман во Калгари. Еве како изгледаше пристигнувањето. Не можам да ви опишам колку ни беше ладно, колку бевме мокри, и колку дуваше. Не можам.



Океј супер, се качивме. Сега треба некако и да се симнеме. Испадна дека симнувањето беше всушност потешко од качувањето. Мокри од глава до пети, со езера во патиките, кочниците стиснати до даска, ползевме надоле со два на саат додека дождот истураше, а ние од ладно и од болка испуштавме тарзански звуци. Да не слушаше некој ќе мислеше дека живи не колат. Ви животот така немам викано од болка. Кога стигнавме во Стење, бабата каде што бевме сместени кога не виде рече: ЛЕЛЕЕЕЕЕЕ, КАКО ОД ЕЗЕРО ИЗЛЕЗЕНИ!

Вечерта ја поминавме во јадење циронки и сушење облека и патики на/во ќумбе.



Ден 4. Стење - Ресен - Битола

Следниот ден тргнавме накај Битола. Последниот ден од турата. Нити сериозни угорници и планини кои што беа пред нас, а и времето многу подобро од претходниот ден. На пола пат накај Ресен не пречека Батачето, кој што не прошета малку и низ Ресен, ни наполни тазе вода од кај него од двор, и не дружеше до пола пат накај Битола.

Мала кратка видео репортажа од патот Стење - Ресен.

Стигнавме во градот на конзулите како победници. Сончево време, а ние без раце триумфално се возиме по булеварот 1 Мај, алеја каква што Скопје никогаш нема да има. Ги прошетавме точаците по широк сокак, ги наранивме гладните стомаци, а потоа бидејќи имавме време додека да тргне возот за накај Скопје, отидовме и до Хераклеа, на уште малку културно-уметнично продуховување. А таму - нашиот пријател французот.

- Ехееееј, пак ти! Успеа да стигнеш во Битола а?
- Леле дечки, не ми се верува дека сте живи и дека по она невреме со точаците ја искачивте планината. Ве мислев цел пат, и многу сум среќен дека ве гледам.

Разменивме броеви, мејлови, фејсбуци, за потоа никогаш повторно да не стапиме во контакт. Како што е редот.

Се качивме на воз назад, кој што со секоја наредна станица стануваше се пополн и пополн, за на пола пат веќе да почнат да висат луѓе надвор од прозор како во возовите во Индија. Ние јуначки се држевме до пред Велес, негде кај Чашка, и после заспавме. За кога се разбудивме во Скопје да видиме дека точаците веќе ни ги нема во возот.

Како што реков, ова е една многу убава приказна со многу тажен крај.

Оригинално планот беше друг, но времето ни ги помати плановите, па наместо 4 дневна тура во природа, овој продолжен велигденски викенд изгледаше вака - 2 дена седење по дома и упатување на молитви на секој пола саат дождот да прекине, и 2 прекрасни дена поминати на точак. Минатите два пати бевме низ северо-источна и југоисточна Македонија, овој пат фативме Повардарие.

Недела рано сабајле, митинг поинт - под на Букефал мадињата. 8 јавачи на апокалипсата - 6 антички воини и две партизанки. Петар ДајМалкуОдСникерсот, Дарко НеМеУмарај, Ваљон Каурот, Игор Зборлестиот, Медо ЕснафСумЧоколадотоСиГоЧувамВоПатика, Ѕуљо СоОперираноКоленоВозамМоноцикл, Сандра АјронЛејди и јас.

Уште од старт глупости, уште нетргнати - дупната гума. Таман. Да дрмнеме кафе да се освестиме дур расклапаат точакот. Тргнавме, кога ете ти на 20 километри од Скопје на истиот тој точак и втората гума ојде јабана. Не фати малерот си реков. За среќа ова беше последната дупната гума на ова патешествие.

Се отвори небото, запече сонцето, таман пред угорниците накај Велес. Кој возел точак по стариот пат натаму знае какво искуство е тоа. Прекрасни пејзажи со ич непрекрасен пат.

Истресовме целулити, камења во бубрези и слични естаблишменти и стигнавме на велешко езеро. И решивме: не правиме кафана во Велес, на плажа на езеро ќе ги дрмнеме сендвичите што ги носиме, вечерта во Неготино ќе го правиме еснафот. Во Велес застанавме на кратко на бензинска да си ги замиеме точаците и патиките.

Патот од Велес накај Градско е перверзија во боја. Неописливи пејзажи. Времето повторно почна да ни се мурти и ние немавме друг избор освен да застанеме во Градско и да испиеме по едно ѕидарско пред коперација. When in Rome, do as the Romans do.

Од Градско накај Велес, оп изненадување, никој од нас не знаеше дека поминуваме точно покрај археолошкиот локалитет Стоби. Задолжително застанување, бесплатна тура од страна на водичот на стража и фоткање на уметнички фотки - омот за идниот мој рокенрол албум. (fun fact - 3 век од наша ера, во стоби имале јавни вециња со ПИСОАРИ)

Во Неготино стигнавме околу 19.30. Како и секоја тура до сега, и во оваа имаше спиење по конаци.  Манастир Св. Ѓорѓија. И манастирот немаше да биде манастир ако не е на врв на брдо, па после 100 и кусур извозени километри, уште 2 километри убава угорничка. Цел ден на две мини сендвичиња, кога стигнав во дворот на манастирот сакав да влезам внатре во црквата и да ги изедам свеќите. Е толку бев гладна.

А во манастирот фешта. Некој од гостите што спиеја исто по конаците ја запросил девојка му дента. 20 души седнати на свадбарска маса, ракии и салати што не се бројат на две раце и музиканти со неизбежниот 'Моји су другови' репертоар.

Поради недостаток на топла вода, туш кабини и пред се време, пристапивме кон старото добро замивање и за пола саат се нацртавме во Неготино каде што не пречека Иџи. Се најадовме, се напивме, и после отидовме на една туристичка прошетка каде што неминовно се сликавме со најголемата туристичка атракција во Неготино - СЕМАФОРОТ.

Утредента сите до еден станавме пред алармот. Утепани после 100 километри на точак, сите до еден станавме пред алармот. Дали дека манастир, дали дека планина и чист воздух, сите будни уште во 7 сабајле. Прекрасноќа. 

Доручкувавме како прави господа, на скали пред супермаркет. Некој јадеше лиснАто со пица, некој упражњаваше багет, кашкавал, салама и мајонез. Господа човеци, бечка школа.

Патот Неготино - Демир Капија се одликуваше со еден ветар на кој што би му дала само еден епитет - мамата. Во животов не сум возела по удолница и да мора да педлам за да не успорувам. Стигнавме во Демир Капија и после 18 километри и борбата со ветрот веќе бевме мртви уморни. А не чекаа уште 50 и кусур километри.

Џандари на патот.

- Добар ден, стариот пат за Гевгелија?

- Низ Демир Капија ќе помините, низ клисуурта, и само право ве воде пато.

- Асфалт?

- А не, тампон. До Миравци, тоа ви се едно 25 километри, се е тампон.

Ајдееее, ватрено крштевање, прва подолга офроуд тура за мене и мојот нов точак. Тој 'офроуд' е уствари пат кој што Германскиот крал Вилхелм Втори го изградил во 1916-та. Дошле германски војници овде за време на Прва Светска Војна, и откако не поробиле, кралот им рекол на своите војници: Ајде сега на луѓево да им изградите пат. И од тогаш нели, апарентли, тој пат не е пипнат. (Ова е изгравирано во карпите над тунелот, каде што почнува патот)

И за разлика од офроудот накај Велес, ова беше прилично цивилизиран пат, без многу дупки без многу камења, и со многу живописна природа - возење низ клисура директ покрај пруга. Па налетавме на некој каменолом (или што и да е), па се пентаревме и буткавме и фрлавме и рипавме од едно на друго песочни брда. Детска радост.

И кога продолживме да возиме и во себе си рековме ејјјј патов е топ до сега, почна да ни врне, а на патот почнаа да се појавуваат езера, некои поголеми од Дојранско.

по автопат (факдаполис) стигнавме во Гевгелија. Саат време пред да ни тргне возот. ти натоваривме точаците во воз ЕОВАКА

Без разлика дали е рибарење, пентарење по карпи, скијање, гроздобер, садење марули или возење точак, контактот со природата дава посебен внатрешен мир, кој не може да се замени со ниеден фенси ручек и денска кафе шема во бетонското лудило. Минатиот пат возевме низ североисточна Македонија, овој пат на репертоарот беше југоистокот. Истражи ја Македонија на точак, vol. 2.

4-цата јавачи на апокалипсата Сандра, Шенте, Горан и Аце - кој слободен ументник, кој со вишок слободни денови, решија да возат 4 дена место 3. Ние што бевме скржави да земеме слободен ден од работа, киднавме саат два порано од работа, се најдовме на железничка и се натоваривме на возот за Кочани. Ко деца помочани. Од радост. Тие видно уморени после 125 километри довозеа, ние видно одморени и возбудени се доклацкавме, се најдовме сите во Кочани и се упативме накај барокниот хотел Шагал, кој се наоѓа негде у сред оризови полиња, меѓу Кочани и Виница.

 

А во возот, во купето со нас дете бесно, мислиш цел живот во синџири го држеле.

Марко: Зошто не се работи денес?

Јас: Зошто е ден на народноослободителната војна на Македонија. Сме се кренале на бунт против фашистите. Првата пушка пукнала во Прилеп и Куманово.

Марко: А каде пукнала втората?

ТОНЧ!

Ден 1. Кочани - Берово

Утрото тмурно, а во нас сонце за три светови. И да врне и да вее и бура да коси.

Во Виница ни се придружија Ацо и Дејан. Ги предупредивме одма дека ова не е сериозна бајкерска тура, дека не сме од оние со скапи точаци и фенси точкарски аксесоари, туку дека сме таму за провод и за да уживаме во природата.

Угорниците ништо посебно, една стрмничка километар - километар и пол угорничка и тоа е тоа, во Берово стигнавме во 3 саат, и чудно ни беше што го имаме цел ден пред нас. Се сместивме, направивме ѓезме и вечерта отидовме до Беровско езеро. На влезот од Аурора спа центарот еден транзициски богаташ со мерцедес џип и точаци натоварени на гепекот ни се расвире на нашето такси дека сме му го блокирале влезот за во хотелот. Се брза дечкото за у сауна ме разбираш, нема време за чекање. Дечко, ти си ги натоварил точаците на гепек. Ние довозевме до тука со точак. Имај малку респект.

Ноќна прошетка околу езерото и браната, враќање пешки накај берово низ шума на месечева светлина, без на никој да му текне дека постојат суштества како волци и мечки.

Ден 2. Берово - Струмица

Додека на терасата кркавме кришки еурокрем, сонцето полека се издигаше на хоризонтот во Берово. Радост на нашите лица, ќе пука сонце. И таман сменивме долгите тренерки и дуксери со шорцеви и маички по кратки - куршлус број еден. Дупната гума. Моја. 3 саати се врткав дур тргнеме, точакот не го проверив. Превртевме точакот (рака на срце, ја као Мерлин Монро стоев од страна, џентлмените средија тоа се), арно ама нешто не ни се погодуваше тркалото на крај, кочницата фаќаше. Помина еден чичко - извинете, да не знаете каде има точкар во Берово? - Дајте јас ќе ви го направам. Од сите луѓе што поминаа, баш тој чичко се погоди да биде точкар. Good things happen to good people. Ми идеше да го гушнам целиот универзум.

Негде сред шумите на Огражден, куршлус број два. Таман си помислив да им кажам да искулираме под некоја сенка покрај реката, Дарко се пожали на набабрената надворешна гума. Беше готова пред расцветување. Сликата подоле кажува се. Кој точи света вода, кој полугол медитирал покрај река, кој сече внатрешни гуми за да лепи надворешни... а реката жубори ли жубори, ветрето вее ли вее. Сегде божева је хубавина.

50 километри до Струмица, 25 угорница, 25 удолница. Ништо страшно. Си мислевме. Прво една угорничка 8%. Па следна 9%. И на крај последната 11%, за која што еден чичко бесрамно не излажа дека е долга 200 метри, а беше долга 3 километри. Дарко: „Ехеее, со добар залет, таа и без педлање ќе ја искачам.“ И на секоја наредна кривина си викаш уште ова е! И гледаш дека абер нема од превој. И си викаш уште оваа кривина. И пак абер нема. И ти не се откажуваш. Шентевски стои од страна, прави пауза и ти нуди тазе набрани дренки. Ти ко идиот - дехидриран до даска, земаш од дренките уз вожња и дури ти се собира устата од кисело си викаш: Јованоооо, каде бе со дренкиве кадееее? И однекаде се појавува еден дечко од сред шумата, најверојатно дрвокрадец. ДЕЧКО КАЖИ МИ ДЕКА ПОСЛЕ ОВАА КРИВИНА НЕМА ВЕЌЕ УГОРНИЦИ ИЛИ ЌЕ ЗАЖАЛИШ ШТО СИ СЕ РОДИЛ! - Потврден одговор. И одеднаш се најдов на врв на Огражден. Со точак. И одеднаш сите пцовки што ми се мотааа во глава исчезнаа. Остана само прекраснотијата од чувство - I DID IT! Единаесче - ис-ка-че-но!

Ставивме кацигите на глава, си рековме само се гледаме доле, Сандра свирна со свирчето и еден по еден ко од ланец пуштени - ИХААААААААААААА. Спустот во Струмичко поле беше од оние напорните - од 1100 метри надморска висина, за нецел пола саат се симнавме на 200. Кога се симнавме доле, само се свртев да го видам Огражден позади мене. Планиниште. Од возбуда ми идеше склекови да правам. Место тоа се сликав со камион.

Во Струмица се сместивме во манастирот Св. Петнаесет. Сликата беше малку како да си сред Бејрут. Некое ромско маало сред Струмица, луѓе по земја влечат вреќи со пиперки, од транзистор од 78-ма ечи шабанарија тешка, десно по улицата горе се наѕира минарето  од џамијата во изградба, сред сето тоа манастиров со конаци, обколен со висок ѕид и електрична ограда над ѕидот. А во манастирскиот комплекс конаци од модерните (веце во секоја соба со Leov бојлери), галерија икони, манастирска кујна, насади од киви, и плејада на пауни, зајци, патки и желки.

Попот беше вистински домаќин, не пречека и ни посака добредојде на сите до еден. Не собра и сите заедно на вечера. Манастирските адети велеа дека пред вечерата треба да се помолиме. И додека попот ја кажуваше Оче наш, сите ние со неописливо лаком израз на лицето зјапавме во гравот и колбасицата пред нас. Многу бевме гладни. Амин. - Амин. 3,2,1, може. Гравот никогаш не бил повкусен.

Ден 3. Струмица - Гевгелија

Оригиналниот план беше да одиме до Демир Капија. Но бидејќи не знаевме колку време ќе ни треба да натовариме 7 точаци во воз, си рековме подобро да одиме во Гевгелија, таму е почетна станица, возот ќе стои подолго пред тргање.

11-те степени од претходниот ден си го направија своето. Мускуливе почнуваа да откажуваат. По Валандовско брдо се влечев како полжав на гранка. Во еден момент дури и мислев дека ќе почнам рикверц да одам. За сета среќа ми се најде некој сникерс во џеб, па ме опорави шеќерот малку. Аце и јас позади, другите далеку пред нас. Ни се јавија дека не чекаат во Костурино. Стигнавме во некое село. - Извинете, ова е Костурино? - Даааа, центарот на Европа!

И спустот по валандовско брдо беше од оние напорните, без лезет. Стрмни удолници, и нагли кривини. Се спуштавме така со камион еден позади друг, и кога стигнавме во Валандово осетивме вистинско лето. 30 степени. А само претходниот ден се покривав со два јоргана. Калинките како неизбежен дел од освежувачката пауза. Набрани на диво се разбира.

И после 3 дена континуирано испуштање гасови од страна на Дарко - во соба и на отворено, конечно се најдовме пред автознакот кој што на целата оваа држуба и возење и даде смисла и целина. Една заедничка, и една индивудуална. Стискање заби. Концентрација. 3-2-1 трт. Велелепно. Прдејци испоштовано. Гевгелија, here we come.

И стигаме ние во Гевгелија, идеме у кафана, не гледа келнерот и ни вика: Од каде идете? Ние гордо: Од Струмица. И он: Мене рекорд ми е 160 километри у еден ден. Гевгелија - Скопје. - Сам??? - Не, со Џими. Океј, се ни е јасно. Вие сте друга категорија. Ние сме ненормални, ама ти си луд. Донеси бокал ракија и тури еден вол на ражен. Ајде живели.

Дури се товаревме на возот, троа носталгично во глава си ги премотувавме последните три дена, тажни дека завршило, а среќни дека сме ги поминале, а уште посреќни дека следната тура веќе беше направена. Повардарие, доаѓаме на пролет.

П.С. Сте знаеле дека железничката пруга Скопје - Солун е пуштена 1873-та година!? Со букви ИЛЈАДАОСУМСТДОСЕДУМДЕСЕТИТРЕТА!!!!