Види претходно: Осло ноќен живот

Станавме поприлично доцна во однос на она што го имавме испланирано. Ама секогаш е така. Кога планираш да бидеш примерен туриста со набиена агенда стално ти излегуваат некои пива непланирани и сè се изместува.

Доручкувавме некои типични норвешки вафли кои што ни ги спреми Васе (фала Васе!) и толку беа вкусни се прејадовме како прасиња, не ни се мрдаше од дома. Ама надвор времето беше убаво (хм… убаво, видиш како одма ти паѓаат стандарди) а ние не сакавме од три дена еден да преседиме дома. Прва дестинација беше скокалницата Холменколен.




Скокалница ко скокалница, арно ама ова западниве народи со претприемачки дух ја направиле да биде атрактивна 365 дена во годината, а не само кога има ски скокови. Zip-Lining, лифт до горе, симулатор на спуштање со 120 км на час, ски музеј… комплетен пакет. Сакавме да се качиме до горе, да направиме едно селфије со поглед на вју, ама редот што се чекаше беше многу долг а ние веќе доцневме како и да е, наместо тоа се прошетавме само низ музејот со скии.




Во музејот освен трофеи и слични модерни работи имаше изложено и дрвени скии и везови од пред неколку стотици години при што стварно ти станува јасно дека кога немало патишта авиони и возови, луѓето така си патувале од куќа до куќа, така оделе на лов, така оделе секаде. Со скии.





После скокалницата решивме да направиме нискобуџетен ручек составен од глобализација, конзумеризам, монсанто и сè друго што не е во ред со денешниот свет и отидовме во Мекдоналдс. Времето беше многу убаво па решивме да си земеме ланч пакети и да го поминеме ручекот на клупа во паркот на скулптурите. Испадна многу поубаво отколку што очекувавме. Паркот е многу мирен и покрај многуте туристи, а есенските бои на лисјата… уште љиљакова фалеше.




Паркот на скулптурите е парк на норвешкиот скулптор Густав Викеланд. И јас обично не се разбирам од уметност, од концептуална па ич, ама ова чудо е малку поинакво, да не речам луцидно. Прилично е туристичко, ама го препорачувам на секој што ќе отиде таму. Нема да раскажувам многу околу скулптурите, ќе оставам сликите да го кажат своето.




Последната дестинација беше операта. Операта во Осло е модерна градба која што многу потсеќа на Македонската Опера и Балет. Од она што можевме да го заклучиме е дека норвежаните кога одат на опера, тоа им е цело излегување кое што вклучува одење на опера 2 саати порано, пиење вино, наоѓање со пријатели и познати, некои од нив дури одат и на вечера во ресторанот во операта пред настап. Баш фин концепт. Кај нас никогаш не би можело тоа да се изведе…. Ние никогаш нема да научиме да доаѓаме пола саат порано. Нејсе, не ми се размислуваше за тоа нити па ми се правеа компарации.



Уморот не стигаше, недостатокот на сон исто така, па решивме да го заокружиме целото ова патување со кафе во хипстерски кафе локал. За последен пат ги измеркавме викинзите од глава до пети и си отидовме дома.

Си легнавме рано, и со нас си земавме настинки и кивавици. Лекција научена: Никогаш повеќе не патувам во северна земја во зима. Норге, до следниот пат, кога денот ќе ти трае 23 саати <3 div="">

Види претходно: Осло, дел 1

Ноќниот живот во Норвешка, онака како што ќе ти го раскажат сите норвежани и како што ќе прочиташ во сите водичи, магазини, артикли и написи за Норвешка, се сведува на следново: Собирање на друштвото по дома и пиење многу алкохол купен од продавница, и излегување во пабови-барови во подоцнежните часови. Не е тоа ни приближно слично на нашето ај да се собереме да се залиеме… Ние се подмачкуваме, они кога излегуваат од дома се веќе ќори пијани.

Немавме среќа со времето дента. Претпладнето не издува северен ветар на пристаништето, вечерта северни дождови лиеја. Баровите каде што се точи алкохол се на прв поглед малтене исти. Пред сите нив има ред луѓе што чекаат да влезат внатре. Не ред бидејќи има фејс контрол или праат сектор/станица шема па можеш да влезеш само ако си на список или со резервација, туку дека во локалот собира да речеме 200 луѓе, и они повеќе од 200 луѓе не пуштаат внатре. И треба да почекаш некој да излезе, за ти да влезеш. И пред сите нив има обезбедување кое што на сите без исклучок им ги проверува личните карти. Нема вчера напунив 18 жими шишкиве….

Застанавме на едно ќоше под стреа за да не киснеме како глувци. Барови насекаде околу нас. Секаде се чека ред за влез, и сите барови некако фенси изгледаат. Спротивно од она како се осеќавме и изгледавме. Океј, сега на каде? Видовме еден паб карши нас за кој што не се чекаше ред. Некој Хрват што живеел во Осло и го имаше препорачано тој паб на Ивана. Ем препорачан, ем не се чека ред за влез. Одиме.

Влеговме. Средно жалосно. Масите сите зафатени. Никој не стои. Океј, пиеме една пијачка, таман да се осушиме, па ќе идеме на друго место. Шо ќе пиеме? Не знам, мене ми се пие нешто шарено, нешто за девојчиња, не знам… Океј, ја ќе одам по пиво, вие кога ќе се одлучите идете купете си.
Здраво, едно пиво точено ве молам.
Какво?
Било какво, норвешко да е.
Мало или големо?
Ја на мал човек ли ти личам?
9 евра ве молам.

Вадиш картицата, плаќаш, плачеш. Таа е процедурата. Се враќам назад кај двеве што уште се мислат што да пијат. Ме гледаат со солзи во очите, маскарата разлеана. Кога разбраа дека пиво е 9 евра, се откажаа од куба либрето, и ко попчиња си викнаа и они по едно пиво.

Пиеме ние така и плачеме, ги осеќаме еврата во грло при секоја голтка, кога во локалот почна да станува интересно. На сцена стапи норвешкиот драган б со точка костиќ и почна да врти фанкови на плочи. Mестото се поднаполни со средно пијани норвежани, редиците пред другите локали стануваа се подолги а дождот не прекинуваше да врне. Бевме во норвешката Менада и мене ми беше убаво и некако не ми се мрдаше. Башка таа ефтиноќа кузнае во друг паб дали ќе ја начекавме.

Знаете она кога инстантно приметувате странци во Македонија? Поинаку изгледаат, поинаку се облекуваат, поинаку одат, едноставно на челото им пишува дека се странци. Епа и ние бевме такви. Рандом луѓе ти приоѓаат:
You’re from out of town.
Yes I am. How do you know?
You can tell…

Почнаа пијаните норвежани да стануваат се попријателски настроени. Од рандом ликови, до супер гикови, дури и правев муабет со една жена што тврдеше дека одела на турнеја далечната 70 и некоја со Iron Maiden. И кај сите истата реакција, сите фрапирани: Од Македонија? Па како? Па не ви е на вас овде скапо? Зошто ја избравте најскапата земја за шетање? Па објаснувај на сите дека летот беше 20 евра и дека бевме сместени кај пријатели.

Кога локалот затвораше, ние се најдовме сред муабет со две различни друштва кои што не канеа на афтерпарти. Пабовите им затвораат во 3, а они и онака излегуваат прилично доцна, и малку им е. Афтерпарти се случува:
на улиците – седат, дремат, пијат, јадат, се трезнат – она што кај нас се случува спонтано, кај нив има име и таму одиш со покана (so norwegian)
Кај некого дома

Нас не канеа и на двата типови на афтерпартис, кои што културно ги одбивме дека ни беше ладно и сакавме и утредента да видиме нешто од Осло, да не се разбудиме мамурни во 4 попладне. Следи трета покана за афтер, од тотално рандом лик што прв пат го среќаваме:
Вие не сте од тука. Ајде да одиме кај мене дома, јас ќе го платам таксито, немам никакви намери, сакам само да пиеме вино и да си збориме за животот
Супер си, фала, не.
Ама зошто…. јас многу патувам, и мене луѓе секогаш ми помагаат кога патувам, и сакам и јас да се дружам и да им помагам на луѓе што патуваат во мојата земја.
Чим си толку фин, ајде да ни помогнеш и да не испратиш до автобуската да си фатиме автобус до дома, бидејќи појма немаме кај се наоѓа.
Океј.

Се испостави дека типот на пролет ќе патува во Македонија. Па ако навистина дојде, ќе морам изгледа и јас да го испраќам до автобуски… Не испрати до автобуската каде што поминуваа ноќните автобуси, кои што доаѓаа на пола саат. Ние оддремавме саат време на автобуската, и откако видовме дека околу нас има многу нервозни луѓе кои што го чекаат истиот автобус што не доаѓа, ни текна што е работата: Ноќеска се менува времето. Проклетите автобуси возат по старо време, а информативните дигитални табли што кажуваат за колку време ќе дојде следниот автобус работат по ново. Минус за Норвешка. Што ќе правиме? Опциите ни беа или да одиме кај норвежанецов дома и да му спиеме на под или да фатиме такси до дома. Се плаќа такси со картица? Се плаќа. (Патувачки совет за во Норвешка: Не носете кеш. Не се менува кеш на многу места и земаат многу голема маржа. Ние не сменивме ниту едно евро. Буквално се се плаќа со картица) Ооооооокеј, такси ит из. Не пикна норвежанецот во такси и се разделивме. Кутриот дремеше со нас саат и кусур во едно јакнуле никакво тенко. Ама па тие сите одат такви облечени прољече је тринаестог децембра. Don’t get me started on голите глуждови. Сите со кратки чорапи, сите со тоа фармерките подвиткани до над глужд, хипстераана по книга прописно. Мислам да е мај, океј, ама надвор 3 степени. Со тоа голите глуждови, гарант и на цементо седат. Ќе отидам во Осло со полн куфер чорапи од пазар 5 за 100, ќе застанам негде сред центарот, и вака ќе им ги раздавам:

https://www.youtube.com/watch?v=j_bDlJ2L8NA

Ни се наклонија семафорите бар таа вечер, беа на наша страна. Ниеден на црвено не го фативме. Колку треба бате? 30 Евра. Плаќаш-плачеш. Стандард процедура.

Влеговме дома ко измрзнати глувци и се трупосавме да спиеме бидејќи утредента не чекаше повторно набиена агенда.

Станавме рано сабајлето во ниедно време и се упативме накај аеродром. Т.е. јас и сестра ми воопшто не станавме, од диско продолживме на аеродром. Ивана беше таа што си отспа ко човек. Прво влегување во кола: Лелееееее, ама мирисате на алкохол…

Се тоа беше испланирано однапред: 3 саати лет до Торп, и уште саат и пол со автобус, повеќе од доволно за да се дремне. Арно ама Визер решиле дека седиштата во авионот не се спуштаат, а шатл бусот беше преполн за да може да се дремне. Нејсе. Нашите подочњаци и ние стигнавме во Осло, и јас тогаш приметив дека ми го нема новчаникот – го заборавив во автобусот. Може им е ладна и без сонце државата, али поштени се бе. Хладно, ал’ стандард. Си го пријавил новчаникот возачот во lost and found, се јавивме во корисничка поддршка каде што ни кажаа дека ми е најден новчаникот, 2 саати после тоа си го земав, сосе пари, сосе пасош, сосе картици, со све! Не ова не е уште една епизода Јована без пари на одмор, два пати ме имаат ограбено на патување, третиот пат влакно фалеше да останам без пари и пасош сред Барселона. Ама за малце ќе беше.

Првиот ден ко прв ден, ненаспани и возбудени, ко муви без глави се шетавме без концепт и пиевме кафе од миљон евра за да се освестиме. А да, не знам дали ви спомнав, Норвешка е ужасно скапа.

Саботата беше резервирана за културни активности. Полуостровот Бигдој (ваљда така се изговара, тоа норвешкиот многу шкљ јазик е) е полуостров каде што се сместени еден куп музеи. Прва дестинација – музејот на викинзите. Тоа е музеј во кој што се изложени два викиншки бродови и еден куп артефакти најдени за време на ископувањето. И генерално музејот не ни приближно толку интересен колку што е опишан по туристички водичи и буклети.



Мислам океј, да, бродови од 800 и некоја година се интересни, ама музејот нема никаква содржина. Освен дека во едниот брод се превезувале починати жени, а во другиот починати мажи, ништо друго не беше разјаснето. А да, не беше ни објаснето зошто и каде ги носеле тие починатите… каде ги закопувале, на острови ли ги носеле, во море ли ги фрлале… кој знае…




Од таму се упативме кон музејот Фрам. Е тоа е веќе нешто. Тоа е музеј во кој што е изложен бродот Фрам, брод со кој што се правеле поларни експедиции. Целиот брод е изложен во музејот, да. И освен што може да се влезе во бродот и да се види како тие луѓе што оделе на поларни експедиции живеле во тој брод – дневна соба со пијано и грамофон, кујна со шпорети, тенџерија и сл. музејот има и многу пропратни содржини.

Соба во која се симулираат поларни температури. Па бидејќи нас надвор не ни беше доволно ладно, се пикнавме таму да се смрзнеме на минус петнаесет. Изгледавме и краток документарен филм за експедициите на северен и јужен пол правени со бродот.




Fun fact 1: На експедицијата на јужниот пол бродот тргнал со дваесет и кусур, а стигнал со триесет и кусур кучиња на брегот на антарктикот. Мда, кучињата што ги зеле со нив за да им ги влечат санките супер си поминале по пат. Иначе експедицијата се одвивала така што кучињата ги влечеле санките со реквизити и храна, а луѓето скијале покрај санките.

Fun fact 2: Поларната мечка поминува дури и до 60 километри дневно. И може да помине неколку дена во вода. А ќе си речеш мечка…

Не ни остана време да отидеме во музејот на холокаустот. Генерално си реков веќе дека нема да одам по еврејски маала кога шетам по градови, бидејќи преку глава ми е веќе од синагоги, од еврејски гробишта и од меморијални центри, сегде те једно те исто, ама овој центар сакав да го посетам бидејќи градбата е всушност бившиот дом на Квислинг – типот што ги предал норвежаните и склопил пакт со нацистите за време на втората светска војна. Па претпоставувам дека има и доза едукативен историски момент музејот, ама чорба македонче… следниот пат.

Се упативме кон центарот на Осло, правец градското собрание и the Nobel Peace Center. Градското собрание е место каде што се одржува церемонијата за доделување нобелови награди (освен што тоа е всушност градско собрание, и таму си оди градската администрација на работа), а the Nobel Peace Center е центар каде што секоја година добитникот на нобеловата награда за мир прави изложба, и таа изложба трае цела година, додека не го изберат следниот добитник наредната година. Меѓу другото таму се изложени и сите лауреати на нобеловата награда за мир, и додека типката ни раскажуваше за изложбата, за малечката Малала (девојчето од Пакистан што лани доби Нобелова награда за мир), сакав да ускочам и да и кажам дека сето тоа е само една голема фарса и дека војни постојат бидејќи постои воена индустрија, и додека таа воена индустрија цвета, некои од добитниците на Нобелова награда за мир се Европската Унија (!!!) и Барак Обама, кој што кога беше крајниот рок за пријавување на кандидати беше вкупно 12 дена претседател на САД. И тие седат рамо до рамо со Мартин Лутер Кинг, или Мајка Тереза и сл…. Ама не ми се расправаа голбални полики. Па си преќутев.




Иначе, никој не знае зошто целата таа церемонија се одвива во Норвешка, кога Алфред Нобел бил Швеѓанец. Така стоело во неговиот тестамент, и луѓето тоа го испоштовале.





Попладнето прошетавме покрај пристаништето, и 3 пијачки и 36 евра подоцна, бевме дома, на македонска вечера. Пријателите кај кои што престојувавме (всушност пријатели на моите) имаа викнато гости на вечера.

Се изнајадовме, мешињата ни се подуја ко тесто за мекици. Вовлековме стомаците, земавме воздух, ги натнавме фармерките, ги ставивме нашите red shoes on и отидовме во град to dance the blues. Без чадор. А надвор само што почнуваше да врне.

За норвешкиот ноќен живот во следниот пост….

Види претходно: Пустината

Последниот ден од нашето патешествие беше резервиран за Маракеш. Маракеш иначе беше изгласан од Tripadvisor за туристичка дестинација број еден за 2015та година.

За Маракеш и познатиот пазар нема да ви раскажувам многу, тоа е уникатно искуство што мора да се доживее. Свирачи на змии, цртачи на раце со кна, цедени портокали за 50 центи, кожи од камили, зајци, секакви преваранти, багабонти, бизнисмени, дувачи на оган и шибицари. Тоа е еден таков прекрасен општ шарен хаос… Западњаците мажи одат во берберниците да се избричат, живи ќеифови, а жените се цртаат со к’на. Се испоишкртав и јас, покуса да не останам. Ќеиф бе, ќеиф. Мерак.



На пазарот се оди со однапред определен џепарац, бидејќи колку што носиш пари, толку ќе потрошиш. Сва среќа бевме со рачен багаж само, па колку толку се контролиравме. Додуше не сите. Ивана ничим изазвана си купи тањир. И неа не и беше јасно зошто, ама си купи украсен тањир. Буце ги купи СИТЕ магнети. Јас испазарив некои шалвари.





Пред да дојдеме во Маракеш, ми пиша еден другар: Јована, гледам дека сте во Мароко, мајка ми живее во Маракеш, ако сакаш можам да ве поврзам, да ве прошета. СУПЕР! Се најдовме со Верица, која што ни го пружи едно од најлокалните искуства што ги имавме во Мароко: Бањање во хамам. Беше жешко, ние веќе не знаевме што со себе, а и рака на срце бевме малку уморни од густата агенда претходно. Кога Верица предложи да одиме дента во хамам, очите ни светнаа ко џамлии. Се исповозбудивме скроз.

Одењето во хамам за локалците си е неделен ритуал, а не туристичка атракција ко што ни беше нас, или пак луксуз што може да си го приуштат само некои. Тоа чудо е подобро од секој психотерапевт, од секој лек, од секоја дрога, од секоја музика на светов.

Влеговме. Колешката на Верица, искусна пошто иде на секои две недели во хамам, се испорасоблече, зеде дрангулиите и ајде ајде. Ние уште не ни е јасно што треба да правиме. Голи ли, по гаќи ли, ни треба ли пешкир, не ни треба, папучи ли се носат, бос ли се гази…. СТОЈАНКА ВО ВЕРО! “Ајде соблекувајте се, не туку се прткајте многу лево десно!” Ок.

Влеговме во хамамот. Внатре мароканки со долги коси скроз голи се шетаат низ пареата. Ние ко шлакнати не знаеме што да правиме. Седнавме околу централното фонтанче и почнавме да црпиме вода од фонтанчето со мали кофички и да се потураме. Детска радост.

Влеговме во сауна. Од оние со пареа. На некои луѓе тоа им е мачно. Јас би можела да седам таму со денови. Осеќаш како сите пори ти се отвараат и ти излегуваат сите отрови од телото низ порите. Бидејќи го имавме уплатено The Royal Bath аранжманот, после сауната почна тинтрањето.

Легнуваш на мермерен кревет, и таа ханумата ти го мачка целото тело со еден природен сапун што се прави од маслинки, и изгледа како сушени урми. Тоа е чисто природна работа, и навистина пени и чисти како сапун. Не знам како го прават ама стварно пени и стварно чисти. Откако ќе те намачкаат, почнува the real thing. Ставаат една рапава ракавица и почнуваат да тријат. Ама тријат без-ми-лос-но. На моменти имаш чувство дека можеби ќе останеш без кожа. Се трие секој дел од телото, независно дали е таму кожата дебела или тенка, дали има мртва кожа или не. Под градите, целите гради, стапалата, под пазувите, задникот, стомакот…. места што кога самите се бањате само ги поминувате со сунѓер бидејќи се нежни, е сега ги тријат и рибаат ко со шмиргла. Нема да лажам. Боли, мајката расплакува колку боли.

Триењето трае едно 30 минути, и таман кога си на работ да пуштиш солза бидејќи веќе не можеш да издржиш, ханумата ти вика, оди стани истуширај се. Станав од мермерниот кревет. Наоколу имаше 3 кила истриена кожа. БОЖЕ ГОСПОДЕ.

Се истуширав. И мислев дека е готово. Не многу задоволна од болките што ги претрпев. Мислев ќе биде поблагопријатно искуството…. и ханумата ми вика ела ела ваму, ела. Легнав пак на мермерниот кревет. И јас таман спремна за нови страдања, ханумата почна да ме мачка со масло од арган. (Тоа маслото за арган го користат за се, нешто ко кај нас ракија). И кога рече масира. Кога реков заспивам. Кога реков лебдам. 3 метра изнад земље. На крајот таков зен, ти вика стани, те седнува покрај фонтанчето на средина и ти ја мие косата. Како што поминуваат нејзините прсти низ косата твоја, така се одлепуваш од земја.

После ова, ни беше јасно зошто луѓето порано се бањале еднаш неделно. После онакво триење и испарување, ти брате не само што си чист, душата ти е чиста, од внатре чисто се осеќаш.

Излеговме од хамамот и единствена логична следна релација беше – НЕГДЕ НА БЛАГО. Верица, фала ти за неповторливото искуство. Три метра изнад земље.

Мароко душо, ќе те посетам повторно. На подолго, и со поголем куфер.

Види претходно: Патувачки дневник: Мароко – пустината (дел 1)

Станавме сабајлето рано за на доручек. Рекичката жубореше, ветрето пиркаше, сонцето уште го немаше допрено кањонот.

Се искачивме со комбето по едно патче до врвот на кањонот да си ги исплакнеме очите со глетка што најдобро може да се опише како: АЈМДКИНГОФДВОРЛД.



Првата дестинација на патот накај пустината повторно беше берберско село. Луѓето таму не зборуваат арапски, а не ни разбираат арапски, зборуваат само берберски што си е оригиналниот јазик на кој што зборувале тие племиња таму пред да ги поробат арапите. Всушност самите луѓе не се арапи, туку бербери, од арапите го имаат само прибрано јазикот и религијата, бидејќи овие нели ги поробиле. Пробав да ги распрашам што религија имале претходно, пред арапите, и дали има некои богу-иза-леџа села во Мароко каде што таа религија уште се практикува (како на пример што може да се најдат заратрустријанци во Иран). Нема. Ниту пак знаеја да ми кажат како им се викала религијата пред исламот да ги окупира.


Фатима кус кус
What kind of religion did the Berbers have before Islam?
Oh, just pray to God.
Yes, but how was it called?
No name. Just God.
Was it one God or many Gods?
I don’t know….

После тоа изгуглав, 99% од земјата се муслимани, останатиот еден процент се христијани и евреи. Амејзинг!

Како и да е, берберското село бешe онакво село какво што опишав во минатиот пост – со куќи од кал и сено, во долина со многу зеленило и голи брда од околу. Берберите не примија во нивниот дом, не почастија со мароканско виски – чај од свежо нане, и ни покажаа како произведуваат теписи. Рачно предење волна и рачно ткаење. Нам пак не толку непознато, сепак бабите наши ткаеле теписи, а се уште плетат и везат, така да ручни рад не ни е толку егзотичен како на германците на пример.

45 минути подоцна – излеговме од куќата со две мини килимчиња. Да, Ивана и Буце си купија чергичиња. Килимчињата навистина убави, со традиционални марокански мотиви, меѓутоа ние бевме со рачен багаж и буквално немавме место ни за магнетите што ги купивме, а тие си купија килимчиња. Пресреќни. Океј. Во Маракеш ќе си купиме еден куфер и ќе делиме трошоци за него, барем да испазариме на раат уште по некоја дрангулија.



Попладнето стигнавме во пустината. Камилите не чекаа, најадени, напиени, одморени. Си дремеа пред хотелот и си се бацувкаа.



Ни рекоа да земеме работи само што ќе ни се потребни за вечерта, меѓутоа ние ги земавме СИТЕ алишта.
Добро СЕ што носиш ќе ти треба за вечер?
Да.
И ова џамаданчево?
Да.
И овие шалвариве?
Да.

Ок. Сосе цел ранец со алишта за тројца луѓе за три дена се качив на камилата. Кога им викаат на камилите да станат (тоа звучи некако како ц ц ц) не те предупредуваат дека им дале ишарет, па ти си седиш онаков лабав ееееј види ме на камила седам, и одеднаш предните нозе бааааааам се обидуваш да не паднеш на грб, и таман си створил рамнотежа, задните нозе баааааааааам се обидуваш да не треснеш на нос, и дур кажеш wow camel woooow, таа се исправила и ти седиш на неа. Мач ексајтмент.



Се исправивме и правац шаторите. Имавме саат време јавање камили. Јавање камила ти е како да многу дебел коњ со искршени тенки нозе. Одењето по рамно и нагорно тло е супер, меѓутоа одењето по удолница е лудница. Секој чекор, ногата на камилата пропаѓа до пола во песок, и кога ќе прекине да пропаѓа те фрла нанапред, и со секој чекор мислиш дека преку камила ќе си го заринеш носот директно во дините. После саат време јавање, имате гарантирано воспалени мускули на подлактиците.



После 45 минути застанавме, да го гледаме зајдисонцето. Симнувањето од камила – три пати појако од качувањето. Повторно доаѓа бедуинот, и им кажува нешто на камилите (нешто као цуцуцу) и тие дур да кажеш Гармишпартенкирхен предните нозе даааааааааааааааанг, на колена. Ако не се држиш или ако не те држи бедуинот (што го прави во 95% од случаите) леташ ЗА ГА РАН ТИ РА НО.



Во моментот кога се симнавме од камилите, рекцијата беше: еврибади гоу крејзи! Шпанките се фрлаа и тркалаа низ песокот како tumbleweed, јас правев ѕвезди и стој на раце, германецот отиде на врв на некоја дина да ужива во својата самотија, а Буце и Ивана исто се качија горе на едно сртче да се спремиме за зајдисонцето.



Зајдисонцето не беше така МАГИЧНО како што го опишуваа, меѓутоа глетката беше навистина убава.



Од сртот каде што седевме, се гледаа два кампа: Едниот со бели гламурозни големи шатори, другиот со кутри мали црни шатори. Погодете каде спиевме ние!

Јас, како човек што обожава кампирање и спиење по шатори, се осеќав како во Шератон. Влегувам во шаторите: постелнина, перници, ДУШЕЦИ (!!!)…. Абе Шератон!!! Влегуваат Ивана и Буце после мене во шаторот: ЈАС ОВДЕ НЕ СПИЈАМ!

Бевме сред пустина и немаше мрежа, иначе Мустафа повторно ќе добиеше повик од Ивана, тоа можам да ви гарантирам.

Ни зготвија вечера и ни тропкаа на тамбурите ритми што ни нашите седумосмински сетила не можат да ги фатат. Покрај шаторите имаше борд. Цел живот скијам и никогаш немам пробано да бордам, па колку и да се осеќав авантуристички расположена, не ми се кршеа нозе во Мароко. Барем да беше дење, да можам да гледам на каде се спуштам. А и влечкањето на бордот пешки угоре ми се виде ту мач ефорт. Се решив дека ќе останам во хотелот со пет ѕвезди и ќе го гледам небото. А на него млечен пат. Извезен. Прекрасно.



Ивана и Буце око не склопија во шаторот, јас заспав како јагне. Буце беше стаписана како мумија, а Ивана само си повторуваше на глас: Ајде Ивана, уште 6 саати, ќе издржиш. Ајде Ивана уште 5 саати, ќе издржиш. Ајде Ивана уште 3 саати, ќе издржиш…

Не разбудија рано сабајлето да го фатиме изгрејсонцето, околу кое никој од нас не беше многу возбуден. Сепак бевме малку спиени, а и јавањето камили се чинеше потешко од претходниот ден.

10 саати подоцна бевме во Маракеш, Ивана и Буце ги гушкаа креветите.

Следно: Маракеш

Види претходно: Казабланка

The moment we’ve all been waiting for – пустини, бедуини, камили. Hell yeah!

Ивана и Буце беа госпоѓи дојдени со куфери на ова патување, па хипстерот Јована дојдена со ранец на плеќи носеше облека за сите три дена за сите.

Тргнавме од Маракеш рано сабајле во комбе заедно со 2 шпанки, една виетнамка, еден германец и ние трите. Не очекуваше поприлично напорно патешествие од околу 1200 километри за 3 дена, меѓутоа со оглед на се она што се гледа, тотално вреди. Би сакала некогаш да се вратам и истата тура да ја поминам за 10 дена и да преспијам на секое од местата каде што застанавме. Some day… Иначе овие тури се стандардни туристички тури и би му ги препорачала на секого што оди во Мароко.

Прв стоп – традиционално берберско село. Берберското село е самоодржувачко село каде што селаните сејат, копаат и жнеат се што им е потребно на нив и нивните животни. Од сточна храна за магарињата (не знам дали ви спомнав, ама животиња број еден во Мароко е магаре, ги има по планините, низ полињата, во градовите, во медините, на-се-ка-де) до маслинки, пченки, разни овошја, жито и сл. Германецот нормално беше возбуден, ние – not so much. Имаме и ние села и полиња со пченки. И магариња имаме. Иначе во полињата работат жени. Работа на мажите е да ја пасат и одгледуваат стоката.




Традиционалните берберски куќи се градени од блато помешано со слама. И ништо повеќе. Ни малтер, ни цигли, ни бетон, ништо. Се реновираат секоја година, го поправаат тоа малце што ќе се одрони. Не се плашат да не им се стопи куќата од блато, бидејќи таму нели – малтене не врне. Тие куќи од блато мешано со слама се градени така илјадници години, и се пандан на нашите селски куќи градени од камен – во лето внатре е ладно, во зима внатре е топло. Знаеле нашите предци порано многу добро што е најдобро за нив. Тоа што ние сега градиме куќи и згради од “модерни” материјали па ни треба парно и еркондишн за да загрееме/оладиме, тоа е друг муабет…

Од другата страна на реката – старото село со тврдината, онаму каде што селото се наоѓало порано. А во реката дечиња. На средина на реката камења преку кои треба да газиш за да ја поминеш реката. А стапнеш на 1 камен, ти се фрлаат еден куп деца и те фаќаат за рака и те влечат од камен на камен, и ти бараат после 2-3 евра зошто те пренеле преку реката.



Селото (простете што не се сеќавам како се вика) е локација каде што се снимиле куп познати филмови, како Лоренс од Арабија, Гладијатор…



Низ цело патешествие преовладуваа слични пејзажи како овој на сликата подолу. Голи брда и планини без една тревка на нив и долини низ кои течат мини рекички и бујна вегетација како во тропски предели, и тоа во сезона на монсуни. Границата меѓу зеленото и сивото е како некој со нож да пресекол: До тука ќе растат дрва. Не можев да прекинам да и се воодушевувам на таа контрастна природа.



Откако се изнасликавме, поминавме низ продавниците за сувенири, каде што ни покажаа како цртаат цртежи со природни бои – плавата се добива од индиго, жолтата од шафран, црвената од кна. Откако ќе се нацрта листот се става над пламен, и се поминува хартијата над пламенот неколку пати, зависно од тоа која нијанса на плаво/жолто/црвено сакаш да ја добиеш.

Тргнавме понатаму. Патот почна да води угоре, требаше да ја преминеме целата планина Атлас. Пејзажите беа само да испушташ гласни воздишки, меѓутоа нашите стомаци не ни дозволуваа да се воодушевуваме на голите високи брда. Почнаа кривините, почнавме да пребледуваме, да не правиме муабет меѓу себе. А пријателот возач на комбето си вози, мака нема. Го поминува тој пат два пати неделно. Буце пребледе ко крпа. Јас и Ивана се држевме некако. И кога одеднаш баткава вика: Искачајте да се сликаме, на превојот сме горе, 2500 метри надморска височина. (Може и да беше повеќе, не сум сигурна). Излеговме надвор, цревата и желудникот ни се смирија колку толку. Воздухот редок, ветарот силен. Удривме кадро. Си помислив колку би било кул да скијаш овде, но си ги прибрав мислите одма. Ајде прво да ја видиме пустината, па после прај си бајрам на паметот дека ќе скијаш во Мароко Јована.



Шибаме даље. Откако ги симнавме серпентините и слеговме од другата страна на планината, почнаа пустинските пејзажи. Температурата беше значително потопла, а воздухот значително посув. Сонцето печеше, а ние не се потевме. 40 степени во пустина се еднакви на 25 степени во средина со висока влага.

И сред рамните предпустински пејзажи, одеднаш налетавме на оаза. Не знам дали баш може технички да се нарече оаза, дека уште не бевме влезени во песочниот дел од пустината, меѓутоа глетката беше волшебна. Сред пустинската тепсија од светлокафеава едноличност, проѕирно тиркизно езеро. Едноставно не беше возможно водата да е толку проѕирна и толку тиркизна. Не ни се веруваше што гледаме!

Види претходно: Рабат

Стигнавме доцна вечер во белиот град. Хотелот ни беше буквално на 5 минути пешки. Меѓутоа ние бевме многу уморни од цел ден шетање и мафтање по возови и решивме да фатиме такси. Возењето во такси до хотел траеше, без претерување 45 минути. Таксистот сврте 8 круга низ градот, отиде до околните предградија и ги запре сите други таксисти да ги праша каде е дотичниот хотел.
Шефе, океј е, немаш појма, дај само врати не на железничка, од таму ќе се снајдеме ние блиску е.
Не не не, знам каде е, готово. Знам!

На следниот семафор отвара прозорот и го прашува таксистот до него: Хотел Централ?
Абе нели знаеше кај е хотелов?
Да да, знам, готово. Знам!

На следниот семафор отвара прозорот и го прашува таксистот до него: Хотел Централ?

И така 45 минути.

На крај го најде хотелот што беше на 5 минути од железничката. Му ја плативме договорената сума од претходно и влеговме во хотелот. Бело здание, стара градба со високи плафони. Прекрасноќа. Рецепционерот ко нас цел ден да не чекал. Ние уште не сме стигнале: Здраво, имаме резервација, тој извади мапа и почна да ни објаснува што каде е… Нејсе легнавме.

Утрински видик од тераса над Каса Порт – пристаништето во Казабланка. Цигарата никогаш не ми била послатка. Сакав никогаш да не се мрднам од терасата.

Патување со автобуси беше минато. Ги поминавме брдата, ги поминавме планините, ни претстоеја рамни дестинации покрај море и низ пустини.

Се качивме рано сабајле на воз за Рабат. Железницата во Мароко е под ингеренции на француското SNCF, па така можете да претпоставите само какви им се возовите и инфраструктурата: бесшумни возови, без доцнење, најава на секоја станица… како во секоја западноевропска држава. Еееее црна Јовано, дојде во Мароко и им завидуваш на железницата, до кое дереџе дојдовме. Нејсе.



Тргнавме за Рабат. И после едно саат и пол – два, влеговме во некое поголемо населено место. Ни мирисаше на главен град. Почнавме да стануваме внимателни и да читаме и слушаме на секоја станица. Сепак си реков, Рабат е главен град, кога ќе застане таму на главната железничка ќе урлаат со 9 мегафони, ќе пишува насекаде, ќе направи возот поголема пауза. Ок. Стигна возот на некоја станица Рабат нешто, а нас ни требаше Рабат Вил, главната. Не е таа. Идемо даље. Продолжи возов да застанува на други станици што не се викаа Рабат, и после едно 15 минути излезе од населеново место и продолжи да фура покрај море накај Казабланка.

Да. Ја промашивме главната железничка станица во Рабат, главниот град на Мароко. Туфли.

Се договоривме дека мора дента да одиме во Рабат и да си го следиме испланираниот распоред. Се симнавме од воз во мароканското Богданци, си купивме нови карти и отидовме на пругите од карши. После некое време дојде возот за накај Рабат.

Овој не беше така пријатен. Поприлично смрдкаше, а и поприлично имаше гужва во него, а и присутните поприлично недискретно зјапаа во нас. Ми дојде преку глава и почнав да си играм чикен со еден Ахмед, и да го зјапам и јас директно во очи. Ќе му стане на Ахмед незгодно, ќе тргне поглед, после минута два ќе се сврти пак, јас уште зјапам во него и му зборам во фаца на македонски: Ајде да видиме кој е појак, ајде! Ахмед по некое време се откажа. Мала слатка победа.

Влеговме пак во Рабат. Поучени од минатиот пат дека ете може да се утне и главна железничка станица на главен град, на секое застанување прашувавме: Рабат Вил? Не, за 3 станици. Ок. Рабат Вил? Не за 2 станици. Рабат Вил? Не, следната станица. Рабат вил? Да да, ова е тоа.

Се симнавме, нигде ни знак ни бутур дека е тоа Рабат Вил. Само горе на зградата со огромни букви: Rabat Ville. Ама што ќе ми се тие огромни букви, кога тоа од возот не може да се види!!! Ги изнапцувме дека не ги бива, и повторно си ја вративме самодовербата на искусни патувачи. Сепак не сме биле туфли.

Пораз број два во Рабат:
Добар ден, каде се наоѓаат локерите во железничкава ви станица?
Немаме локери.
Како тоа немате локери?
Немаме локери.
Мора да сте грешка. Не се разбираме. Локери. Онакво за заклучување багаж.
Немаме локери.
АМА ОВА Е ГЛАВНА ЖЕЛЕЗНИЧКА СТАНИЦА НА ГЛАВЕН ГРАД! MOРА ДА ИМАТЕ ЛОКЕРИ
НЕ-МА-МЕ-ЛО-КЕ-РИ!!!

Подвиткавме опашките. Ништо, со куферите ќе се шетаме низ Рабат. Јас со ранец бев, немав гајле, Ивана и Буце, нот соу мач. Ама што е тука е.

Откако се најадовме и се напивме, се упативме кон најпознатата туристичка атракција во Рабат: Hassan Tower и мавзолејот на Мохамед Петти, кои што се наоѓаат едно спроти друго.

Hassan Tower е всушност минаре на неизградена џамија и требало да биде највисокото минаре на светот. Почнале да ја градат, и не знам зошто прекинале, и џамијата останала неизградена, а и минарето до пола.



Мавзолејот на Мохамед Петти е – мда, гробница. Каде што почива Мохамед Петти, нели. Ја чува кралска гарда, смешно облечена, како што се смешни секаде во свет. Со таа разлика што овие кога проаѓаш покрај нив и им викаш добар ден, они ти викаат исто добар ден, и ти се насмевнуваат. Сонциња.



Мохамед Петти бил крал на Мароко од почетокот на 20ти век, кој што французите во 1953та година го прогониле, бидејќи го окупирале Мароко. Видиш јас немав појма дека после втората светска војна светов имал продолжено со класични и конвенционални мерки на освојување туѓи територии и водење војни. Поготово не дека ги воделе земји кои што во втората светска војна биле на страната на добрите. Проклет колонијализам. И истиот тој Мохамед Петти, после две години се вратил во Мароко, и ја договорил со французите независноста на Мароко. Еј, Мароко стекнува независност 11 години после втора светска војна! Не можев да прекинам да се чудам. И да се згрозувам од колонијалците.



Имавме поприлично време па на ширинката со стопбови меѓу Мавзолејот и недовршеното минаре удривме една фотосесија. Со позирање, со бидување откачени, со све.



За да ги испробаме сите превозни средства во Мароко, назад накај железничка станица фативме метро. Немавме време за жал да ја прошетаме медината на Рабат. Меѓутоа, пошто секој град има медина, си рековме океј, од 10 една може да пропуштиме.


Mедината на Рабат во позадина

Се качивме на воз, 20 минути подоцна бевме во Белиот Град. Здраво Казабланка. Здраво Хемфри.