Ирина славеше роденден викендов. И како што е редот отидов во Хајделберг. Уште во возот натака - саплајз. Едно 6-7 души во истото купе со мене, облечени скоро исто и пијат пиво. Гад дем, си викам само да не се навивачи, дека не ги можам веќе. Саат и пол дерење во воз не можам.

Како права Германка си го земав лаптопот со мене да пишувам семинарска во воз, зошто стварно бев кнап со време. Пишувам јас така за спам филтри, и одеднаш Ејс Вентура пред мене! Едно типче стои пред мене и ми брбља нешто, а ја ништо не го слушам дека не можам да му се изначудам - розови наочари во форма на срце, Фризура ЕЈс Вентура оригинал, маица со натипс "Sie liebt den DJ" (Таа го сака ДЏ-от), фармерки со исцртани срциња насекаде - дури и на газот, околу едната рака тигрести лисици, а доле некои шашави патики. Околу врат му виси .... хм да го наречеме околувратник, а во него лижавчиња, бомбони, кондоми, списанија и што уште не. Позади него уште 5-6 дечки со истите блузи. И ми вика типов: Ја утре се женам и собирам средства за женачка. Еве вика одбери си нешто од тука и донирај колку сакаш. Земав едно лижавче, му дадов 50 центи и му пожелив долг и успешен брак. После сконтав дека типците што ги мислев за навивачи, се всушност сватовиве.

Напишав семинарската, стигнав во Хајделберг... а таму Ирина како права домаќинка - направила тавче гравче, пиперки полнети со урда, тоа сирења, ракии... абе што да ви кажам. Земавме јадењето и пиењето и правац на местото на славење, кај еден нејзин другар во двор. Арно ама таму останатите цимери на другаров исто така се решиле да прават скара во дворот. Нема проблем вика Ирина, ќе се споиме, the more the marrier. Арно ама не испадна така. Асоцијалните Германци ни одстапија пола маса и повлекоа една линија - до тука сме ние, а од таму сте вие. Пробавме, море како се викате, кои сте што сте.. ајде живели, ајде нека и е среќен роденденот на Ирина... Не бре брате! Ни да чујат. Си мскаат пиво, јадат колбаси и дискутираат за економската криза. На крајот свртеа и по еден џоинт и уживаа во хитовите на Ела Фицџералд. Aма сериозно! Ella Fitzgerald was in da house! А во моментите кога не бевме таму (до кујна и назад) педерски ни ја пиеа ракијата и крадеа од салатата.

Откако заврши фештата во дворот, Ирина вика ајде ќе ве носам на едно место кај што има чочек на маса. У јбт, си викам, кај нашла кафана у сред Хајделберг. Кафанава - паб класичен, сите испокачени на столици и маси и се трескаат на Линкинг Парк. Хех. Закон!

Се вративме во 4 саат дома, со неверојатен мамурлак утредента. И времето не ни помогна многу да се опоравиме. Монсунски дождови паѓаа во неделата.

Како и да е, нецела недела после тоа, Ирина во моментов брани магистерска теза... па да ги стиснеме палците дека се е во најдобар ред.

Едно мое другарче одамна се кани да ми напише guest post на блогов. Ради финта, не дека он не може самиот да си отвори блог. Ама се нешто му фали време, инспирација, место... Во муабетот: Абе кога ќе ми пишеш guest post ми прати еден текст. Текстот е пишуван во времето кога тој бил студент и нема ама баш никаква врска со Германија. Ама затоа е многу добар. Со негова дозвола и благослов ви го објавувам текстот на Мистер Икс под наслов "Drugs on War". Во овој текст, како и во целиот мој блог нишчо немат мамено. Е сега ако су лагали мене, онда и ја лажем вас...

Drugs on war

The wipers were dieing on us. On the windshield, the rain popped like pop corn. The car was behaving strangely, since there was a lot of water on the tarmac. Isaac sat calmly on the co-driver seat; I guess the trip was fading away.

On that dark day, we were headed to the nearest ski center. While we were driving, the rain turned into snow. Suddenly, it was cold. We began to climb the mountain.

My friend Isaac and I arrived at noon at ski center. Finally we’ve made it. Our relatives advised us not to go at all at the mountain, because the war was still going on. The past month, terrorists would show up in the area where we were now. But after seeing the snow, the adrenalin kicked in and soon, Isaac and I found ourselves surfing the white slopes.

On the mountain, we stayed for four hours. We enjoyed it very much. People were beginning to leave the mountain, since it was getting dark. The main reason was that at night usually the fights between the police and the terrorists occurred. With a subconscious thought for the journey home to go smoothly, we went to our car 2 kilometers down the ski center.

As we declined very slowly towards the parking lot, we saw that the only car was our car. My heart stopped for a second, knowing that if something went wrong, we would be left by ourselves. Isaac told me to open the trunk so as to put the snowboards. Everything was set to go. I put my key to the ignition position. The car couldn’t start.

The weather was below zero degrees. I guess something froze in the engine. Isaac, using his engineering degree, tried to fix the engine but with the limited conditions provided, he couldn’t. We didn’t know what to do. After a while we saw two people leaving from a house, near the parking lot. They were big; wearing dark clothes (it was difficult to notice them in the dark), with shining jewelry on their wrists and necks. We smelled trouble, but we had nothing else to do, so we approached them.

Isaac, with a calm voice, asked them if they could help us with our car. For our big surprise, they were nice and offered to help us. They told us, ”we will drag your car 10 kilometers from here, and then do whatever you want”. At least will get to the nearest village, I thought.

After 20 minutes of snail driving, we arrived at the village. The two guys, unhook the cable connecting both cars, and went away using a narrow snowy road. I wondered where they were going.

Isaac and I went out of the car, and we started to look for people that could help us. After 30 gruesome minutes of searching, we concluded that no one could fix the car. The explanation was simple. It was to cold to start the engine, because the fuel froze in the gas tank. Calling a service truck was not an option, because everyday life was dieing here because of the war. We were in big trouble.

After a while, Isaac told me, “lets spend the night here, and in the morning when it will be warmer, we will go”. I agreed, since there was nothing else to do. No one was going out of the mountain village, since it was 20.00 hours and the police forbid for everyone to be outside at that time. Except for the terrorists, we laughed. A man offered to spend the night at his house, and for a moment we felt relieved.

The house was cold. The fire place was far away from our beds, so the owner of the house gave us many blankets. After we finished with the dinner (quite delicious, I must say), we went to bed. I was so cold, I couldn’t move my legs. After two hours of cold sleep, gun fire shook me up. The owner rushed in the room and with a dimmed voice told us to go down in the basement.

In the underground room, there were old things lying on the ground. The man grabbed the automatic rifle standing next to him. He said “the enemy is surrounding the village, we need more man to join the police resistance.” After seeing us tired and exhausted, he spared us of enduring that gruesome experience of being a soldier. He left the room. Isaac and I hid behind an old closet.

The quietness of the mountain was pierced by the shots single and automatic gun fire. Occasionally, a big bang was to be heard. We said goodbye to each other, like it was the judgment day. Isaac told me “life is beautiful”. It was so ironic; we were scared to death. Soon we fell asleep along the gunfire, like babies listening fairytales before saying sweet dreams to them.

In the morning, the owner woke us up. We were glad that he was the first thing we saw. He told us that the terrorists retreated during the night, and we were clear to head home. We thanked the man, and entered the car.

The moment came to find out whether we were going home or not. In a few seconds the engine rumbled and a great load of worries perished. I was very excited about telling all the people what we’ve endured; or maybe it was the fact that in few hours we would be home. The funny thing was that Isaac and I didn’t think about getting high in those dreadful hours. I guess war is a drug itself.

Имав намера овој пост да го напишам неколку дена подоцна, но ми пристигна во инбоксот еден маил, што сакаше да ми укаже дека не баш сум во право во врска со моите ставови и се инспирирав. Тие ставови се лично мои и крајно субјективни. Јас ценам кога луѓето што ми се обраќаат ме гледаат во очи, и се нервирам (многу!) кога бројат центи. Посебно кога бројат центи и возат кабриолети. Но од друга страна, затоа возат кабриолети - дека ги бројат центите, а јас одвај скрпувам за на одмор. Која варијанта е подобра? Веројатно некоја златна средина. Но тоа не е темата на овој пост.

Во овој пост: 10 работи зошто ја сакам Германија.

1. Paypal

Ова е ера на информатичко општество и тука ама баш се се купува преку интернет. Според мене дури и до некоја мера претерано, но буквално се што ќе ти падне на памет можеш да го купиш не ибеј, старо или ново, и обично 20 - 30% поефтино од продавниците. Ова мене се ми беше теоретски јасно пред да дојдам, ама уште не можам да се навикнам на фактот дека кога ми треба нешто прво треба да проверам на интернет, а после по продавници. И феноменално е! Утредента ти стига по пошта, пред врата, завиткано, стокмено, топ!

2. Колбасите

Најдоброто нешто што можел човекот да го измисли. Многу сум гурман, и ептен ми прави ќеиф што ги има на секое ќоше. За секој пат кога ќе ти се пријаде да ти се најдат.

3. Пивниците

Овде пивниците сами произведуваат пиво. Тоа дава таков шмек што уште не си до пола кај првата чаша, веќе ја нарачуваш втората. И во секоја пивница вкусот е различен. А кај оние што не произведуваат сами, можете да ги најдете сите можни брендови на пиво. Не се караат тука Скопска и Прилепска пивара. Локалното пиво во Фулда е Hochstift Pils. Незамисливо е во сред Фулда да не можеш да нарачаш Hochstift Pils, а во сред Скопје едните служат само Скопско, другите само Даб, и трети што се прават авангарда служат само Лашко. Ако сум пивница, тоа подразбира дека основната дејност ми е да продавам пиво. Не едно пиво, многу пива, различни пива, и луѓето да си изберат кое сакаат да го нарачаат. Пивница не е исто со продажен пункт на Скопска пивара.

4. Избор во продавниците

Има за сите. Ама буквално за сите. Ако си дебел, слаб, висок или низок, емо или металец, шмизла или панкерка - има за сите. Во Скопје ако си со средна висина и килажа и со неутрален вкус ќе се облечеш. Ако си емо, тогаш можеш само во онаа streetware продавницана да си најдеш партали (не ми текнува како се викаше), а ако носиш број поголем од 41 тогаш кондури само во Гуливер. Ај што има за сите, цените се ненормално ниски. И тоа за наш стандард. Можам да замислам колку им е на нив ефтино. Панталони чинат во Скопје 20 Еур само кога се на попуст. Овде тоа е нормална цена. Кога се на попуст, цените ненормално паѓаат. Така јас зимоска си купив зимски панталони за 99 центи, зимски капут за 9 Еур, а пред некој ден пролетни панталони за 4.99 Еур. Со 15 Еур направив шопинг за 2 сезони.

5. Германците се reliable

За жал немаме македонски збор за reliable, па морав вака. Кога ќе кажат дека ќе пратат маил до 10, праќаат маил до 10. Кога возот треба да стигне во 10.27, стига во 10.27. И неизмерно ме прави среќна што не мора да чекам академски четврт, секој пат кога се договарам со некого. Колку и да се вадам од кожа што задоцнување од една минута сепак го сметаат за задоцнување, многу ценам што го ценат твоето време.

6. Не си зависен од кола

Во Македонија ако немаш кола си хендикепиран. Секако тука е секогаш старото добро такси, но тоа не е тоа. Овде јавниот превоз е толку добро организиран што дури и да ви кажам право не ми е јасно зошто воопшто купуваат коли. Метроа, трамваи, автобуси, ... толку се чести и прецизни што НАВИСТИНА не ти е потребна кола. Од еден до друг крај на град (Франкфурт на пример) се стига за максимум пола саат без нервози за семафор и паркирање. Во Скопје насабајле од ново лисиче до карпош се потребни минимум 30 минути. А да се разбереме, Франкфурт е многу поголем од Скопје.
За возовите да не правам муабет - заљубена сум во нив

7. Новинарите им се писмени и непристастни

Сите од нив имаат високо образование, знаат да читаат од идиот и не пристрастни се при информирањето. Го нема Латас, го нема Геро и сите останати новинарски поддржувачи на позицијата/опозицијата. Мерак ти е вести да гледаш. Телевизијата на која гледаш вести ја бираш во однос на тоа колку е саат, а не во однос на тоа дали Биљана Секуловска го води дневникот денес или не.

8. Емисиите на телевизија се интересни

Со ретки исклучоци, имаат многу интересни телевизиски шоуа. Ги има и од оние ретардираните, каде девојка си го сменила полот и после се оженила за својот прв братучед кој е инвалид, и доаѓа на телевизија да се жали зошто општеството ја осудува, ама тоа е дел од прогресивноста на Германија. Генерално покриваат интересни теми, а кога се ток шоуа модераторите се навистина на ниво, не заземаат став и знаат како да се снајдат во ситуација кога избувнуваат работите. Не викаат едноставно "Прекини го овој гледач и дај ми го следниот" само затоа што им се јавил некој во емисија да им каже дека е недолично да се пцуе во етер.

9. Концерти

Германија е попатна станица на буквално секоја музичка ѕвезда што прави турнеја. А јас ногу љубам да одам на концерти. Тие што ме знаат, знаат колку навистина љубам да одам на концерти. За жал мојот студентски стандард не ми дозволува да си приуштам 80 евра за карта, но да работам овде минимум еднаш месечно би одела на концерт. Ма секој викенд би одела! Ич, ни диско, ни паб, ни ресторан ни бутур.

10. Weinachtsmarkt

Почнувајќи од 1 Декември до 24 Декември не само во Фулда туку и низ сите градови имаат божиќни панаѓури. Сите се надвор, масовно се пие греено вино, се јадат колбаси, палачинки, печени јаболка и разни други мезал'ци а во позадина свират божиќни песни. По улиците врие од луѓе а градот свети како еден голем лампион. Имав прилика да работам на панаѓурот во Декември. Фантастично е. Сите одат по продавници и купуваат подароци, и кога ќе се уморат застануваат на некои од штандовите и се греат со греено вино. Она што мојот штанд всушност го продаваше не беше класично греено вино, туку огромен казан греено вино и врз кој што висеше една огромна коцка шеќер. На секои два саати, се гасеа светлата се снижуваше музиката и газдите мавтаа со едно звонче. Запален рум се истура врз коцката шеќер, таа се топи и карамелизирана паѓа во казанот вино. Тоа чудо што го продававме беше ненормално вкусно но и ненормално јако. Го пробав еднаш. Од што беше вкусно и топло го дрмнав за 15 минути. Едвај останав сконцентрирана да враќам кусур точно, а комбинацијата на тој топол алкохолен пијалак во мене и температура под нула надвор резултираше со треска, така што морав да се покријам со два јоргани вечерта. Од наредниот ден пиев само овошен пунч.

10 работи зошто ја сакам Македонија повеќе од Германија.

1. Кафана

Не само Германциве, цел свет не го знае и не го разбира принципот на кафана, ѓезме, целовечерно јадење и пиење, кое да се разбереме и не е така здраво на нашиот организам, ама ти прави таков ќеиф, што светскава рецесија ти се чини мал проблем во однос на "Да свртиме на вино или ќе продолжиме со ракија", или "Абе во Љуц е најубав џигерот, ама многу ќе се усмрдиме, нема да не пуштат во диско после" и сличните на нив проблеми. Овде кога пијат, пијат да се опијанат. Кога јадат, јадат за да се најадат. А после тоа, зависно од тоа каде јадат и пијат, стануваат и си ги мијат чиниите или ја плаќаат сметката. Не знаат да нарачаат кафе, да си помуабетат на тераса за да ти спадне јадењето, да заспијат пред телевизор после ручек.

2. Љубеѕноста им е фалш

Овде луѓето се љубезни само ако се платени за тоа. Или ако се пијани. Во продавница ме прашуваат дали било се во ред при купувањето, ми се заблагодаруваат што сум купувала кај нив и ми посакуваат убав ден, а при тоа не ме гледаат во очи. Во воз ми се извинуваат за 2 минутното доцнење и се надеваат дека повторно ќе патувам со Дојче Бан (а со кој друг???), а ако го прашам кондуктерот дали чекам на вистинскиот перон, цинично ми одговара - па пишува на таблата дали сте на вистинскиот перон или не (не е платен да одговара на моите прашања). Колегите од факултет на журка САМОСТОЈНО (ова е голем чекор за германец) ми приоѓаат и ми прават муабет. Тоа што вчера сме правеле муабет, не мора да значи дека и утре во клас ќе ми каже здраво кога ќе ме види.

3. Времето

Позната е темава. Да, не грее сонце како кај нас овде, се помирив со тоа. Но магла на 17 Јуни ??? Ова не се трпи! Добивам самоубиствени нагони!

4. Нашите баби и дедовци се покул

Со ретки исклучоци, нашите баби и дедовци не викаат полиција кога правиш галама. А кога се жалат, со право се жалат. Поминале низ многу и не им било најлесно. Кога ти раскажуваат како било порано, ги слушаш со очи ококорени. Сите преживеале војни, поробувања, бугарски затвори, турски зандани, благодети од комунизмот или протерувања поради несогласувања. И покрај тоа што преживеале многу, биле војници, затвореници, бунтовници, директори или обични работници, сега крпат крај со крај со своите пензии. Не возат коли дека бензинот имм е скап. На одмор одамна не биле. А сепак кога ќе се пожалат, секогаш мислата им завршува со "Туку деца, ние стари сме, вие да сте ми живи и здрави!" Свесни се дека на младите е светот!
Германските баби и дедовци викаат полиција. Секој пат кога ќе им се пружи шанса за тоа. И тоа ги прави многу среќни. Војна во вистинска смисла не преживеале. Тие беа нели поробувачите. Заради војни во затвори не завршувале, а благодети или протерувања од комунизмот не осетиле (ја изоставувам тука Источна Германија, не сум компетентна на таа тема :)) Со пензиите си приуштуваат кабриолети двоседи кои ги возат до супермаркет и назад, а на море одат два пати годишно. И ПАК МРЧАТ!!! ЗА СЕ ШТО ЌЕ СТИГНАТ! Неколку примери:

* Во овој супермаркет пастата за заби е 70 центи! Срамота! Во оној другион е 55!
* Комшијата некако брзо ми прошиша пред двор, овде е дозволено да се вози 30км/саат.

Добро бе, како може да вози кабриолет двосед и да мрчи за цената на пастата? Како може воопшто да му биде предмет на размислување со колку км на саат возел комшијата. Коси си ја тревата таму и бркај си работа!

5. Немаат бело сирење

Може да најдете од пиле млеко во супермаркетите, ама бело сирење не. Не знам зошто, може им е некоја државна стратегија. Или Заговор!

6. Весниците им се досадни

Ќе ви издвојам два ударни наслови за да сфатите колку им се досадни весниците.
- Од 15 Март во бирото за туризам може да купите Фулда ранец за само 14.99 ЕУР (на насловна страна)
- Од 2012 распоредот на автобуси во Фулда ќе биде почест (на насловна страна)

Хех, каква информација. За 3 години автобусите ќе доаѓаат почесто. Е фала ви што ми кажавте, сега спијам помирно.

7. Го немаат Амди Бајрам

Господ здравје да му даде! Го нема го нема, ама кога ќе се појави и кога ќе тресне нешто смеата ме држи многу долго. Тука политичарите знаат како да кажат 00.20h, знаат да сметаат проценти, не прават цигански работи и не ги обвинуваат новинарите дека се агенти на ЦИА. Од една страна признавам, понижувачки е да имаме неписмен пратеник во парламентот. Но од друга страна, ако тој пратеник е причина за насмевки на лицата на 2.000.000 Македонци нека седи таму! Нека зема плата. Во овие времиња не е баш лесно од срце да се изнасмееш.
Од друга страна, најинтересниот политички момент што го доживеав овде е дека еден германски кандидат за во Европскиот парламент се вика Томас Ман(!!!), а паролата му беше екстремно инвентивна:"... и Европа е така близу!" Работава од дрвата не ја гледам шумата. Колку близу бе бате? Ако вие не сте близу, не знам кој е....

8. Нашите штрајкови имаат смисла

Кај нас се протестира дека се затворила фабрика, дека нема место за 5000 студенти туку само за 500, дека плата од 13000 денари за лекар е понижувачки ниска, дека на децата преку глава им е од експериментирање во школскиот систем додека сфатат во Министерство кој е најдобриот. Ќе ги изоставам штрајковите за ослободување на Љубе или Агим Красниќи, бидејќи политиката е друга категорија и не ми е многу омилена.
Овде протестираат неонацисти! Две светски војни започнаа и двете ги изгубија. И се уште имаат структури кои што веруваат во таа идеологија.
Протестираат хомосексуалци! Сакаат повеќе права. Само не знам какви.
Протесираат студенти со професорите заедно. Не сакале факултет што трае 3 години да бидат обврзани да го завршат за 6. Сакале сами да можат да одлучат колку време ќе студираат. A тоа што факултетот им нуди услови за рекордно завршување на студиите тоа нема врска. Универзитет од 7000 студенти има над 30 лаборатории со компјутери, некои од нив со два монитори. Сите од нив ЛЦД нели. Пола од времето тие лаборатории се празни. Неискористени! На ЕТФ и ПМФ вкупно има 5 лаборатории, па ние пак станавме компјутерски и софтверски инженери. Некои со време, некои со година до две задоцнување. Има лаборатории за експериментирање со глувци, за готвење ананаси и за што уште не. Има безжична мрежа со бесплатен интернет на целиот кампус. Прожектор и видеобим во секоја училница. Принтери во секоја втора училна каде што може да се принта за без пари. Онлајн систем каде што можат да се најдат материјали за секој предмет. Не ги копираат белешките од Боби во копирница (фала Боби, да ти се позлати раката!). Онлајн пријавување семестри и онлине пријавување испити. Тетките на студентски ги посетуваш само ако те снајде некоја беља. Имаат менза со среден квалитет на храната и супер цени. И пак се бунат дека немале нормални услови, дека им било тешко, дека не може нив државата да ги принудува колку ќе студираат. А се им е на тацна сервирано. Треба само да го изџвакаат. Им се нуди перфектна можност уште на 22 години да се осамосталат, да завршат факултет и да се вработат. Ама не! Сакаат да бидат студенти.
Тоа е принцип што не ми е јасен. Намерно студираат 9 наместо 5 години. Одвај крпат месец со месец, имаат 26-27 години, живеат во изнајмени соби и абер немаат да завршат. И супер им е. Да, стварно им се нуди супер прилика на факултет, ама кога тогаш веќе прекинува да ти биде забавно да одиш на лабораториски вежби и да правиш презентации.

9. Немаат смисол за естетика

Опседнати се со тоа што го носат да им биде удобно. Тоа резултира со екстремно грди и за модата понижувачки комбинации и испади.
* Сандали и чорапи - удобно и практично, ем си си ги луфтирал нозете ем не ти било ладно.
* Шушкавци - Ги носат зиме, лете, дење, ноќе само зошто им се практични. Дека во секој момент може да заврне. Ако имаат чадор во ранецот, шушкавецот и ги штити од ветар.
* Ранци - Ги обожаваат, повторно зошто се практични. Ние ранци носиме на школо и на излет. Геманциве ранци носат кога одат на шопинг, кога одат на кафе, кога одат на работа и секогаш носат литарска флаша вода пикната од страна на ранецот, да не им се припие вода ме разбираш... И заради тоа постојано изгледаат како туристи. Во споствениот град.
* Crocks - no comment
* Карирани кошули пикнати во фармерки. Филувано со брк и зулуф. Фриц од Источен Берлин. Ги има многу, верувале или не, и горди се на тој стајлинг.

10. Седат сами во кафич

Тука ќе се референцирам на татко и на Ирина: "Немој сине! Јас маж толкав со толку години, сам во кафана никогаш не сум седел. Немој сине, шта че жена сама у кафани?"

Ин д некст поуст: Germany vs. Macedonia. До тогаш бидете поздравени и ценете го она што го имате. Колку и да ви се чини мизерно, глупаво или бесмислено се си има своја убавина. Некогаш само тешко се согледува.

Мислам дека е време да ве запознаам со мојот комшилук.

Улицата на која што живеам се вика Wiesenmühlestraße. Буквално преведено ова би било Мелница во ливада (нешто како индијанско име му доаѓа). И тоа не е случајно. Името оваа улица го добила по многу позната пивница која што се наоѓа, ако тргете надоле, на само една минута од домов. Пивото го произведуваат сами (како и многу други пивници во Германија) а струја за производство на тоа пиво добиваат од мелницата. Воедно, тоа е најстарата функционална мелница во Германија!!! А пивото... закон... кој пробал знае!

Одма после пивницата почнува еден голем парк, каде што од неодамна почнав (да се пофалам) да џогирам. Во паркот има од езера, до траки за возење точаци и ролери, лизгалици, базен и сл. до специјална трака за масажа на нозе. Тоа е една лента покриена со најразлични видови камења, песоци, треви и други тракатанци, каде што сабота и недела доагаат Германците со нивните жени, соблекуваат кондурите и се шетаат боси по таа лента. Наводно масажата што се добива од одење бос по тие камења отвара чакри... појма немам.

На крајот од тој парк има музеј. Знаете за што? За против пожарна опрема. Еден хангар со еден куп противпожарни коли и шмркови. Ама музеј си е музеј.

Ако тргнете на другата страна, нагоре, значи не накај пивницата, за 5 минути се стига до централната катедрала во Фулда. Fulda Dom е втората по големина црква во Германија, веднаш после катедралата во Келн, и во нејзе е погребан Светиот Бонифациус. Однадвор преубава, одвнатре одвратна. Класичен барок стил, со многу мермер и злато.



На десно, на 5 минути од мене има огромен супермаркет, каде што може да се најде од пиле млеко. И за тоа сум им многу благодарна. Зошто работи што мразам да ги правам најмногу на свет се:

1. Да фрлам ѓубре
2. Да купувам намирници

А замислете... контејнерите ми се одма под прозор!!! И не смрдат!!! Има зошто, случајните работи случајно не се случуваат...

Одма карши супермаркетот мојот омилен дел од населбата - ЗАТВОР. Вистински затвор со вистински решетки зад кои седат вистински затвореници. Ама од оние добрите. Со максимална казна до 2 години. И ден денес не ми е јасно како може да имаат затвор во центарот на градот, ама тие си знаат.

Карши домот, мал, но прилично елитен хотел, чиј што рецепционер неколку пати не има посетено да ни пренесе дека нивните гости се жалат на бучавата што доаѓа од домот. Во 22.00 навечер.

Ако тргете на лево ... таму нема ништо интересно.

Аххх Амстердам! Тотално ги надмина моите очекувања. Градот на дрогата, курвите и блудот е всушност толку мирен, што ти е срам да се развикаш на улица. А ќе си речеш во Амстердам сум, никој за ништо овде не ти замерува...

Амстердам е тотално ненормален град. Од една страна, целиот шлајм од светот е собран таму, од друга страна градот е се, само грд не. Дотерани фраери си ги возат своите во 9-ти месец трудни жени на мотор, пијани полуголи англичани се возат со бродчиња низ каналите и свиркаат по женски, велосипедистите си веслаат на точаците и ако им застанеш на патот ќе те прегазат око нема да им трепне, млади мајки си ги возат синчињата на гидан или во корпичка напред на точакот (зависи колкаво е синчето и дали го собира во кошницата), на секој втор чекор лајв секс шоу кај што меѓу другото се продаваат оригинал порки за само 29.99 Еур, а курвите нежно ти се смешкаат од излозите со црвени светла и во исте време гледаат колку е саат - дали им завршила смената, ме разбираш. Насекаде аргентински ресторани каде се служи аргентински бифтек, една долга улица со тајвајски масажи, јапонски суши и виетнамски манџи, а во средината на тој чајна таун еден куп геј барови со мазни момчиња и нивните уште помазни дечковци. На сред плоштадот црква, карши црквата Coffee Shop "Old Church", а одма до неа Döner Kebab. Идила!

Во сувенир шоповите се е во знакот на машкиот полов орган...


... и на марихуаната...



Влегов во еден таков сувенир шоп, и на каса дечкото ме прашува од кај си (иначе сите те прашуваат од кај си, како многу да им е гајле... толку многу туристи имаат, и се уште го немаат изгубено ентузијазмот), а јас му викам од Македонија. Ми се насмевна и ми вика: Како си? Хехе, му викам од кај знаеш македонски... ми вика па сум бил во Скопје. Што бараше во Скопје? Вика, ни самиот не знам... :)))

Ноќниот живот во Амстердам сакс! Две причини:

1. Изгор цени
2. Се стемнува дури во 23.00

И да се решиш дека сакаш да фркнеш минимум 5 евра за пиво, ке ти се одмили и пиво и свети пиво додека да се стемни. А денски во паб не се оди. Барем не кај нас. Англичаните гајле си немаат, си пијат деноноќно.

На враќање кога правевме чек ин (молам за внимание, автобуски а не авионски карти; и за автобуски карти во таа луда земја мора да направиш чек ин на станица!!!), финиот дечко на шалтер, како по обичај, пак не праша од кај сме. Му рековме Македонија. АААА, се израдува! Македонија, најс пипл, најс кантри, најс мјузик... Му викаме ние да да, бате во право си, али нас автобусов ке ни кидне, дај картите. Нема гајле вика дечково, срекен пат и Паракало! Немавме време да му објасниме дека не сме Грци, па само му вративме: Сполај ти синко! и си се качивме на автобусот. Назад во досадната Германија...