Се трудев, стварно се трудев да ја разберам историјата на тунелите и нивната намена, ама освен дека Виетнам бил француска колонија, и дека џунглата во која што се наоѓаат е вештачка бидејќи оригиналната била спалена со напалм од Американците, ништо друго не успеав да сфатам. Беше многу жешко, многу влажно, а водичот збореше толку лош англиски, што влогот да го разберам беше едноставно преголем. Си има википедија, ќе си прочитам накнадно. Типот ќе раскажеше по нешто, ќе се изгубеше низ џунглата, и од позади некои жбунови туку ќе почнеше да се дере:

HELLO!!!!

и ние демек знаеме на кај треба да идеме, а тој пак

IS IT ME YOU’RE LOOKING FOR?

Се испопалија некои од америчките туристи дека има стрелиште, се сликаа со тенкови, ги испробуваа стапиците што ги креирале виетнамците, ние утеха најдовме во чоколаден сладолед под палма.

Патот од Виетнам до Хонг Конг беше едно од најлошите патешествија во мојот живот. Имавме 17 саати да оддремеме во Манила на аеродром. А транзит зоната во аеродромот на Манила е едно собче со 15 фотељи. Моравме ко девојчиња да трепкаме, да ни дозволат да идеме до фришоп, да си купиме нешто благо, да удавиме тагата во чоколадо.

Во Хонг Конг не пречека Ксавиер, каучсурфер, другар на претходниот каучсурфер кај што бев првиот пат кога бев во Хонг Конг.

Ксавиер како активиста, протестирач, и залагач за демократско општество не прошета во јадрото на Хонг Конг, каде што 2 месеци претходно се случуваа најголемите протести за демократија во Хонг Конг.

Целото движење за демократија се вика Yellow Umbrella Movement, и има една улица во Хонг Конг каде што има повеќе андеркавер полиција отколку обични граѓани, каде што секој ден, во 7 саат се собираат протестирачите, отвараат жолти чадори и стојат така како ајвани. И на тој начин ја искажуваат репресијата што ја осеќаат од Кина откако Британија се откажа од ова парче земја. И од ова се произлезени многу движења, некои сакаат независен Хонг Конг, некои сакаат пак да се спојат со Англија, некои сакаат Кина да не меша прсти толку многу… како и да е интересно беше за набљудување. Посебно полицијата.

После активистичката прошетка се упативме кон IFC tower. Пред да ми почне патешествиево нели, имав прочитано иљадуиедна статија за далекиот исток, и ги имав пројдено земјиве сите на гугл мапс надолж и попреку. Во една таква статија ја прочитав следнава препорака за Хонг Конг:

The landscaped rooftop of Central’s waterfront mall, the glitzy IFC, is ringed with posh bars and restaurants. However, the resort-style sofas, tables and armchairs placed right outside those establishments are for the use of the public, and the restaurant operators have no jurisdiction over them. This means that you’re perfectly entitled to bring your own if you’re sitting outdoors. Stop off at the CitySuper, pick up a $20 bottle of wine, a corkscrew and some cheese and olives — then head to the roof for a recession-busting, alfresco afternoon. Million-dollar views almost never come this reasonably priced.

И токму тоа и го направивме. Хонг Конг се давеше во смог и магла. А сепак погледот беше од милион долари. На мојата среќа и немаше крај.

Мамурна и со главоболка утредента станав безобразно рано и се упатив накај аеродромот. Сестра ми и Ирина ги оставив во џунглата од бетон. 24 саати подоцна бев во Скопје.

Здраво Македонија

Марихуана се пуши 24/7, тотално нескриено и отворено.

Смештајот е смешно ефтин, цените за спиење во бунгалов на плажа се движат од 5 долари за ноќ во хостел до 15 долари за луксузен бунгалов со сопствено веце. Ние одбравме среднобуџетска варијанта и плативме по 10 долари од вечер за сопствен бунгалов со заедничко веце. Да се потрудевме малку, можеби ќе најдевме и нешто поубаво и поефтино, ова беше првиот смештај на кој што налетавме.

Сунце пичи, ми роштиљамо. Брановите шушкаат, а на звучниците на тивко идат Dire Straits, албум по албум. Бев во рајот.

После неколку дена се навикнавме на целиот тој амбиент на чил, полека и ќе биде, и целиот успорен филм веќе не нè нервираше толку. Ќе застаневме на шанк, и откако ќе разврзевме минимум 10 минутен муабет со келнерот, тек тогаш ќе нарачавме по едно пиво.

На еден ден отидов и до градот, чисто да го видам и тој да ме види мене. Секако, повторно отидов со точак. Луѓето од кои што го изнајмив точакот беа французи. Чисто да ви доловам дека и други нации знаат да претeраат со патриотизмот и националните обележја во странство, пред влезот на хотелот што го држеа имаше два огромни мермерни петли. Доволно.

Градот прилично грд. Еден од австралијанците имаше право. “Unless I’m in urgent need of a hospital, I’m not going there again.”

Секоја сабота во селото блиску до плажата се случува најт маркет. Тоа е еден голем хипи настан каде што се пушти трева на кило, се свират акустични музики, се готват разни интернационални манџи, се продаваат секакви пијачки, има дрангулии на сите страни. Настанот е покрај река, дрвена подлога на која се постелени черги, сите седат на земја, комарците касаат како луди, а реката жубори ли жубори.

Во Сихануквил останавме 7 дена. Во главно на плажа, пиејќи пиво. Најпознатото пиво се вика Ангкор и чини строго 50 центи. Навечер, некогаш и по еден долар. Грев да ти е вода да се напиеш, грев да ти е со вода да се истушираш.

Кога со тешко срце се одлучивме после 7 дена да го напуштиме Сихануквил, бидејќи летот ни беше назад од Виетнам.

Ај, бар имаше вентилатори пуштени. После неколку саати дојдоа тројца батки: ти со мене, ти со мене, ти со мене, и сосе куферите и ранците не качија трите на по едно скутерче. Ја возбуда миљон, и тоа го доживеав во Виетнам на скутер да се возам, изговорувајќи ја молитвата за преживување кон боговите на патувањето. Не истоварија скутерите на некоја автобуска, ова ви е автобусот. Хо Ши Мин? – Да. Супер. Влеговме во нешто налик на градски автобус, кој што имаше дупло повеќе патници од седишта. Си стоеја луѓе, висеа од врата, седеа на коклици во средината на автобусот, а тој застануваше на секои 2 километри, не за да истовари некого, туку за да качи уште луѓе.

Едно кутро виетнамче татко му го остави да спие на земја, Ирина го зема во скут, и заспа дур да кажеш напалм.

Цел пат оди по делтата на реката Меконг. Се истоваривме во некој град. Хо Ши Мин? аааа не. Ок, апарентли директен автобус значи менување 3 автобуси во Виетнам.

После многу натегање и убедување, успеавме да се качиме во третиот автобус, кој што за разлика од градскиот претходно, беше нормален автобус со замисли: ВИФИ на него. Ова беше последниот автобус на нашето патување. Автобуси ноу мор.

7 саати подоцна стигнавме.

Здраво Хо Ши Мин. Повторно.

Следно: Патувачки дневник - Виетнам и Хонг Конг, 2 дел