(овој блог пост првично беше објавен на Џабест)

Ова е еден од низата блог постови кои ќе следат посветени на моето скорашно патување низ југоисточна Азија. Се решив на самото патување до таму да му посветам посебен блог пост, бидејќи само по себе си заслужува посебен текст.

Дојде и денот, конечно тргнав на пат да го истражувам далечниот исток. Спакував огромниот ранец, отидов на автобуска, и се качив во комбето кое што го возеше тип кој ги имаше сите клише квалификации на бугарски шофер: Фармерки со висок струк, џемпер во риги, џигерици со локни и сребрена менѓуша на која виси крст.

Тргнавме, и јас таман да затворам очи да дремнам неколку саати, ги увидов сопатниците во комбето: Двајца Кинези кои што уста не отворија и тројца Шпанци кои што уста не затворија. Ohhh sweet music to my ears. Око не затворив, меѓутоа се изнаслушав шпански.

Стигнавме во Софија рано сабајле, околу 5 саат беше, уште темница. А таму снег. А јас во патичина и шалварчина. Ладно, ќумрам. Ми пропадна планот да дремам на автобуска додека да почне денот и да возат автобуси, па си реков, ајде, кад је гроф био циција, ќе одам на аеродром со такси. Се најде тука човек еден до мене:

• Извинете, отприлика колку чини такси до аеродром?
• Какво?
• До аерогарата. Такси до аерогарата, колку пари е?
• Аааа, еми кам 15 лева, аз сега дојох од там.

Ја збунета, со фаца несуодавде.

• Cocain, like the drugs cocain?
• Yes.
• No, I don’t have any cocain.
• Ok madam, you can go.