Обично не пишувам вакви постови, бар не во последно време, блогирам претежно на тема патување, ама па одамна не сум блогирала на рандом тема, и некако добив желба, а богами и инспирација…

Бев вчера во супермаркет да испазарам, и меѓу другото идам да купам јогурт. Јогурт ко јогурт. Ладен. Кисел. Не премногу. Јогурт. И идам да купам јогурт, обично купувам битолски, оној розевион, и таман да посегнам по јогуртот, ја здогледувам следнава слика:

Не дека мене нешто ми пречи и ме тангира, ја и понатаму ќе купувам од битолскиот розевиот пошто ми е најубав, освен ако не се решат го расипат па да морам да се префрлам на друг јогурт, ама ако едниве се крстиле Баланс Плус, мора ли бе другиве да се прекрстиле во Здравје Плус? На прво место неприкосновени по некреативност се рекламите и целиот брендинг за прашоци за перење, тука не може да им парира никој. Ама мислам дека Здравје плус го заслужуваат второто сребрено место. Не знам еве, ја не сум маркетинг брендинг експерт некој, ама мислам дека ако веќе ребрендираш или вадиш нов производ на пазар, треба да гледаш да си уникатен, а не копија. (Тука сеа Кина не би се сложила баш додуше, ама добро…). Сега да не грешам душа, може немале таква намера овие вториве, од кај да знам, ама па така изгледа - уште еден јогурт со плусче во името и зелено бела кутија или уште едно млеко со битолското чупе со плетенки на сликата. Има бе креативни дечки, ќе осмислат супер концепт, и дизајн, и све, дајте им шанса, дај некако да излеземе од тие рамки дека реклама за прашок за перење мора да има домаќинка во неа, дека млеко мора да има девојче со плетенки на амбалажата…  

Иначе јогурт е супер ствар. Со бурек иде многу добро.

_________________________________________________________________________

После блог постов добив порака од една другарка која ми пренесе реакција од креативците кои стојат зад брендингот.  Искрено жалам, мојата намера не беше ниту да навредам ниту да омаловажам некого лично. 

Кога ќе размислам подобро, веројатно тоа ни е одлика како народ, сите го правиме тоа. Работите и што треба и што не треба си ги сфаќаме лично. Јас тргам од себе. И колку и да сум свесна дека не треба, пак доживувам лично секакви критики. А не треба. Критиката, особено кога е добронамерна и конструктивна не треба да биде ништо друго освен поттик да бидеме подобри во она што го правиме. Па ете, се надевам дека овој блог пост од лична навреда ќе се претвори во поттик, не само за креативците што стојат зад јогуртите туку за сите што го прочитале блог постов, во секое поле да бидеме подобри, поуспешни, покреативни :)

Види претходно: Патувачки дневник - Атина (дел 1)

Дојде попладне и ние бевме гладни. Па одбравме една фина таверничка со грчка музика во живо и како што е редот: Узо, цацики (знам знам, таратур де, знам, океј) суфлаки, муфлаки, рибици, гирици, ракчиња… Све со ред. Прв пат во животот пиев узо. И гајле ми беше дали ќе ми се свиѓа. Амбиентот едноставно си бараше узо. Малку се преценивме со храната, колку за 8 души нарачавме, ама па многу на душмани, што, једном се живи, а ние стрвни ни се пробуваше од се…

После тоа одбравме некој рандом бар. Френк Синатра или така нешто. Над кафичот натпис со цитат од Синатра: Ги сожалувам луѓето што не се пијани. Така? Океј, нема проблем. Фативме коктелите со ред. Ни се придружи и Олга и нејзиниот пријател кој што всушност ни се придружуваше во 80% од времето. Дури и најрандом бар во некое најглупо рандом време како 7-8 попладне/вечер во недела во Атина има луѓе, има музика, има гужва, има содржина.

Ни се придружија и една банда на итаљани, работеле во Атина, па само што им завршил договорот, се спремале за на роуд трип низ Грција. А Олга во меѓувреме не покани (сите сосе итаљаните!) кај некој си нејзин пријател дома кој што славел именден. На цурите не им се одеше по домашни журки и имендени, и ги оставив со итаљаните, а јас им се придружив на Олга и нејзиниот другар на журката, на која што требал наводно да биде и нејзиниот бивши дечко, па да ја држам за раче да не оди сама.

Требаше да биде наводно голема журка. Другарот на Олга отиде прво до дома да земе хард диск со музика. Си викам океј, сигурно ќе биде супер. Олга е супер, другар и е супер, опенмајндед луѓе, се надевам дека нема да има отоци што ќе ме замараат за името, дека веќе трети ден по нас трчаат луѓе и ни викаат Фиром Фиром, и после трети ден игнорирање и смеење на темата, почна да ни станува напорно.

Влегуваме на журката што да видам: Една голема соба претворена во хостел со три дупли кревети, мириса на мувла, спуштени ролетни и непроветреан воздух, 7 полупијани хипици и две кучиња. Ауууууу, си викам, журкава си грми. Ме извади од коктел бар каде што имаше коктели музика и итаљани и ме донесе во дувлово. Океј. Што е тука е. Се заправив муабет со сите по ред. Еден од нив Сириец. Ама не од овие тазе сиријциве, 15 години живеел во Атина. Другиот режисер. Аха, што режираш? – Па одамна не сум режирал за комерцијални цели. На третиот му викам што работиш, ми вика: I’m a spiritual seeker. Бате, убаво тоа, супер, браво за тебе, ама лебот од што го вадиш. Кога вистински си ја барал спиритуалноста, потребите ти се сведувале на минимум и си се задоволувал со многу малку. Океј, ја пак не разбрав лебот како го вади, ама прекинав да прашувам. Четвртиот ми вика: “Запознав еден многу фин пар од Македонија летоска на Лефкада. И кога ги прашав од каде сте, ми рекоа ние сме тие што вие ги викате Скопианс. И навистина е така, од цел свет само ние ве викаме така. Глупаво е.” О шуќур си реков конечно запознав и некој разумен што не те замара, макар било и неговото гледиште скроз спротивно на нашето.

И кога по 20 минути Олга ми вика: Ајде да си одиме. Ааааааааа, не. Не се договоривме така. Ја не си отидов од бар со журка со музика со коктели со све, за да дојдам да поседам во стан со 7 хипици и после да си отидам во 12 дома да си легнам. Ја ќе останам. Остана и другар и кој што после ме испрати до дома. Т.е. ме врати до дома. Со мотор. Прц. Сум се возела на мотор у Атина.

Понеделникот сабајле Олга мораше да се врати на својата секојдневна рутина, т.е. да оди на работа, а ние закажавме туристичко административни активности. Административни – да се упатиме кон филипинската амбасада да извадиме визи (да да, следните блог постови ќе бидат на тема патување на Филипините J ). Туристички – АКРОПОЛ! Ајде конечно да посетиме историски знаменитости и да направиме слики за на фејсбук. Имавме и селфи стик и све.

Мора да признаам дека Акропол воопшто не е така импресивен. За 12 Евра влезница па ич. Можам само да ви препорачам дека можете слободно да го рипнете Акропол. Освен ако не одите со туристички водич или пријател што ќе има да ви раскаже некои fun facts, бидејќи во спротивно се е само купови неимпресивни столбови и камења. Глетката од горе е исто така прилично неимпресивна. Музејот на Акропол содржи реплика од она што Акропол бил пред да го опљачкаат и да однесат се во Brittish Museum.

Вечерта се упативме кон Егзархија. Егзархија е населба во Атина каде што живеат/се движат анархистите и полиција буквално не влегува внатре. Дури имало и случаи каде невини граѓани имаат настрадано под сомнеж дека се полиција во цивилки. Има голем булевар на кој што се наредени редици и редици полициски комбиња. Од едната страна е најелитната населба во Атина. А на страна е Егзархија каде што не само улиците мирисаат на марихуана, туку во баровите се служи пица со марихуана. Не пробавме од пиците со марихуана, ама затоа во барот каде што седнавме на масата имаше две кила мандарини и ние лабаво една по една им ги изедовме сите.

Тоа излегување ме чинеше после лежење два дена болна дома, четвородневната изложеност на студ си ја доби црешата на шлагот, меѓутоа моравме со Егзархија да го заокружиме нашето кратко слатко патешествие.

Нашето патување за Атина излезе сосема спонтано откако едно сабајле се разбудив, и на Твитер првиот твит што го прочитав беше дека во текот на денот – Black Friday – ќе имало огромни попусти на летовите на Рајанер. Неколку саати подоцна, имавме купено 4 повратни карти Солун – Атина за вкупно (!!!) 16 Евра. Да, карта во еден правец беше 2 евра.

Не ги знам пресметките за одење до Атина со кола, меѓутоа комбинацијата на возење до Солун и лет со Рајанер мислам дека е најисплатлива и најбрза (освен ако не патувате со луѓе како Ивана кои што инсистираат на аеродром да се два саати пред полетување). Под претпоставка дека патувате четврорица, математиката е следна:

Стигнавме во Атина, беше попладне – приквечерина, и првото нешто што си го помисливме беше: Ахххххх, југ, види колку е топло. Марфи.

Уште вечерта другарка ми Олга, која што ја запознав лани во Камбоџа (патеписи од тоа патување има овде) и кај која што впрочем бевме отидени на гости, не однесе на пијачка во квартот Гази. Квартот Гази е бивш индустриски кварт, кој што е преполн со кафичи пабови и клубови и е местото кај што се искача во Атина. Уште првата вечер шашардисавме. Згмечени и потиштени од уништениот скопски ноќен живот, небаре не ни можевме да си замислиме како е да живееш во град во кој што имаш бескрајни можности за излегување, а не кул места што се бројат на прсти во кои што константно се движи истиот затворен круг на луѓе. Па после ни текна дека и кај нас едно време беше така, па не фати една носталгија… Тагата ја убивме со ракомело – греена ракија со мед. Многу поблага (и на вкус и по процент на алкохол) од нашава греена ракија. И за разлика од нашата која што се служи само во кафани, нивнава се служи секаде. И пак се навраќам на прашањето: Зошто турко кафе и ракија (она што што се пие во секое нормално македонско домаќинство) не се служи секаде, срамота е да се нарача и се смета за заостанато? Зошто бе не се служат шотови ракија во дискотеки? Зошто турско кафе не е специјалитетот што секој туриста ќе може да го проба во било кој локал каде што ќе седне? Нејсе….

Другата работа што многу ми се допадна е што во секој локал кафич паб ресторан кафана таверна при само седнување или доаѓање, ви се сервира мезе од куќата. А мезињата варираат од тенко сечени краставици, до двопек со намаз од маслинка, од маслинки до чипсови, од пуканки до помаранџи… Секаде на само седнување се сервира чаша вода и се носи мезе, па после да видиме дали ќе јадете пиете спиете, или што и да е. Го имаат угостителството измајсторисано до крај.

Наредниот ден имавме набиена агенда. Сабајлето се упативме кон Плака. Плака е стариот дел на градот што се наоѓа веднаш под Акропол. Мали тесни улички на брдо. Изграден од ѕидари кои што потекнуваат од островот Анафи и целиот стар град изгледа тој остров – мали бели куќарки, плава боја, многу скали и растенија насекаде. Погледот од горе врз Атина не е ништо спектакуларно.

Меѓутоа затоа прошетката низ малите тесни улички и безброј скали е многу романтична.

Стариот град го содржи и сето она што го содржи секој стар град во една туристичка дестинација – безброј мали продавници со дрангулии и сувенири, таверни со туристички цени, илегалци од блискиот исток што продаваат разгледници и сувенири…

и безброј симпатични и интимни мали кафулиња.

Саботата попладне ја искористив и за да отидеме кај братучетка ми на вечера на гости, која веќе некое време живее во Атина. Ги начекав двете дома како готват. Едната правеше вистинска супа, другата матеше брашно и вода <3 span="">

Дента во Атина дуваа такви ветришта, што по улиците имаше откорнати дрва. Меѓутоа тоа не не спречи во намерата да излеземе и да имаме a proper night out во Атина. Не, има да излеземе, па макар ни било последно! Ни се приклучи и братучетка ми. И повторно не фати лека депресија. Кој знае колку е прекрасно да живееш во град со бескрајни можности за ноќен живот. Бескрајно многу барови, пабови, клубови, мезе барчиња… Сите со убава музика и убав народ. Пак носталгија за старо Скопје, пак муабет ехеееее и кај нас беше вака порано…. па решивме дека нема смисла да кукаме и се оддадовме на алкохолот. Братучетка ми го пропушти последното метро за дома, па продолживме во атинскиот Балет – загушливо место каде што ги пуштаа ACDC и каде што висеа шанделиери од таванот :) Лонг стори шорт, 5 и 13 минути бевме во кревет.

Станавме утредента мамурни, со троа главоболка во главите, ама денот не смееше да се пропушти. Сонце пука, ветар нема, се лицнавме, и планот за денот беше: да се пие кафе покрај море. Толку. Никакви туристички активности, никакви музеи, никакви содржини од историско значење. Кафе. Море. Сонце. Ова последново од Октомври го немаме видено.

Се збравме, се качивме на трамвај правац море. (Иначе да, 4 дена во Атина карта за јавен превоз не плативме, мислам дека нашиот дел околу одмазда за неправдата со името е направен). Се симнавме на првата станица што излезе на море и се упативме покрај море правац пристаниште. Сигурно ќе има кафичи некои по пат. Аха да. Кафичи по пат немаше, ама затоа имаше разголени дечки што на 17ти Јануари боси по шорцеви играа фризби. 17 Јануари. Боси. Голи. Фризби.

Во Атина нема кафичи покрај море. We learned it the hard way. Има сигурно некаде, меѓутоа нема кафичи на кеј со маси со сонце со шема со наочари како што има во секој град што се наоѓа покрај вода. После многу шетање, барање и нервирање, најдовме еден кафич ресторан што не излегуваше  баш на море, ама тука блиску беше. Дечко дај 4 кафиња жити бога. И еден чизкејк. 

Следно: Атина (дел 2)

Калимера!

Грција сите ја знаеме ко Грција – лошите дечки што не ни даваат да си се викаме по уставно име, не тераат да правиме склекови на граница и дужни се ко – па да, ко Грчка. Меѓутоа факт е дека 80% од нас ја немаме прошетано Грција пошироко од Солун, Халкидики и стандардните миконос-закинтос-макинтос, па кога одиме таму забораваме дека таа земја е многу повеќе од Икеа шопинг дестинација каде што ем ги оставаме парите, ем ги пцуеме колку се никакви.

Пиј си кафе, пиј си тутун, азното само ќе си дојде

Атина годишно ја посетуваат 17 милиони туристи. Се-дум-на-е-сет-ми-ли-о-ни!!! Сега јасно ви е зошто грците никако да банкротираат?

Колевка на цивилизацијата

Атина ги има пројдено сите фази на општествено уредување – робовладетелство, демократија, капитализам, социјализам, комунизам, феудализам… сите! Градот е континуирано населен и жив повеќе од 3000 години. Тоа не е малку. Не само што не е малку, туку е и еден од најстарите живи градови на светов.

Партенон е некомплетно ремек дело заради вечните колонизатори – Англија

Во 1800 година, додека Атина уште била под Отоманската империја, некое бате Lord Elgin, кој што бил амбасадор на Обединетото Кралство во Константинопол, добил контроверзен фирман од турците со кој што му се дало дозвола да изнесува статуи од Партенонот. И така, тоа бате ги има отстрането, натоварено на бродови и транспортирано до Англија скоро сите скулптури, вазни и секакви други транспортабилни монументи од Партенонот. После тоа фино културно Британската Влада си го откупила сето тоа од него и сега сите тие скулптури се изложени во British Museum во Лондон, и Англија не ни помислува на нивно враќање, и покрај тоа што Грција еден куп пати покренала секакви иницијативи и имаат спор на темава што трае и ден денес. (Фан факт 2 на темава: Тие дури имаат и олеснувач во целиот процес на преговарање за скуплтурите, исто како ние со грците <3 span="">

Острацизам – старите грци знаеле како

Во антички времиња, Атина имала нешто што се вика острацизам. Секоја година во собранието се гласало дали да има острацизам, и мнозинството ако одлучело да, 2 месеци после тоа се одржувал истоимениот. Што е острацизмот всушност? Референдум. За тоа кој да се протера од градот! И така народот си гласал доколку не сакал некого, сметал дека некој е тиранин, или е закана за државата, или по било кој основ не сакал да биде во Атина, можел да си гласа таа личност да биде протерана. Најлегитимно. Замислете во денешно време ова, а?

Првите олимписки игри биле одржани само 2 години откако Грција банкротирала

На 10 Декември 1893 Грција банкротира. (да, земјата има долга традиција на банкротирање). Две и пол години подоцна, летото 1896та во Атина се одржуваат првите модерни олимписки игри после 1500 години. Како успеала една банкротирана земја да најде пари и да огранизира олимписки игри? Од донации. Или по модерно од фандрејзинг. Грција одбила странска помош, и ниту еден цент странски пари не смеел да влезе во фондот потребен за спремање на олимписките игри. Се лансирала огромна кампања и населението било буквално мобилизирано да донира. Во еден месец се собрале 130.000 драхми. Не знам преведено во денешна вредност на тогашните пари колку би било тоа, меѓутоа сигурно многу. Во меѓувреме некој многу богат грк од Александрија, Египет се понудил да го реставрира на свој трошок стадионот Панатенаикос. И откако се објавило ова, следела уште поголема лавина на донации од грчка дијаспора, од попови од света гора, од трговци, од обичен народ, донации стигале од секаде. Грција дополнително заработила од олимписката поштенска марка и од влезниците, при што на крајот собрала вкулно 1.5 милиони драхми. Ете така драги мои се организираат олимписки игри кога си банкротиран. Се што е потребно е да имаш дарежлив сиромашен народ со силно чувство на колективна општествена одговорност и еден многу дарежлив богаташ.

Тргам утре, со репортажи од главниот град на нашиот јужен сосед ви се јавувам наредната недела.

Сага по

Ваша Јована