Види претходно: Пустината

Последниот ден од нашето патешествие беше резервиран за Маракеш. Маракеш иначе беше изгласан од Tripadvisor за туристичка дестинација број еден за 2015та година.

За Маракеш и познатиот пазар нема да ви раскажувам многу, тоа е уникатно искуство што мора да се доживее. Свирачи на змии, цртачи на раце со кна, цедени портокали за 50 центи, кожи од камили, зајци, секакви преваранти, багабонти, бизнисмени, дувачи на оган и шибицари. Тоа е еден таков прекрасен општ шарен хаос… Западњаците мажи одат во берберниците да се избричат, живи ќеифови, а жените се цртаат со к’на. Се испоишкртав и јас, покуса да не останам. Ќеиф бе, ќеиф. Мерак.



На пазарот се оди со однапред определен џепарац, бидејќи колку што носиш пари, толку ќе потрошиш. Сва среќа бевме со рачен багаж само, па колку толку се контролиравме. Додуше не сите. Ивана ничим изазвана си купи тањир. И неа не и беше јасно зошто, ама си купи украсен тањир. Буце ги купи СИТЕ магнети. Јас испазарив некои шалвари.





Пред да дојдеме во Маракеш, ми пиша еден другар: Јована, гледам дека сте во Мароко, мајка ми живее во Маракеш, ако сакаш можам да ве поврзам, да ве прошета. СУПЕР! Се најдовме со Верица, која што ни го пружи едно од најлокалните искуства што ги имавме во Мароко: Бањање во хамам. Беше жешко, ние веќе не знаевме што со себе, а и рака на срце бевме малку уморни од густата агенда претходно. Кога Верица предложи да одиме дента во хамам, очите ни светнаа ко џамлии. Се исповозбудивме скроз.

Одењето во хамам за локалците си е неделен ритуал, а не туристичка атракција ко што ни беше нас, или пак луксуз што може да си го приуштат само некои. Тоа чудо е подобро од секој психотерапевт, од секој лек, од секоја дрога, од секоја музика на светов.

Влеговме. Колешката на Верица, искусна пошто иде на секои две недели во хамам, се испорасоблече, зеде дрангулиите и ајде ајде. Ние уште не ни е јасно што треба да правиме. Голи ли, по гаќи ли, ни треба ли пешкир, не ни треба, папучи ли се носат, бос ли се гази…. СТОЈАНКА ВО ВЕРО! “Ајде соблекувајте се, не туку се прткајте многу лево десно!” Ок.

Влеговме во хамамот. Внатре мароканки со долги коси скроз голи се шетаат низ пареата. Ние ко шлакнати не знаеме што да правиме. Седнавме околу централното фонтанче и почнавме да црпиме вода од фонтанчето со мали кофички и да се потураме. Детска радост.

Влеговме во сауна. Од оние со пареа. На некои луѓе тоа им е мачно. Јас би можела да седам таму со денови. Осеќаш како сите пори ти се отвараат и ти излегуваат сите отрови од телото низ порите. Бидејќи го имавме уплатено The Royal Bath аранжманот, после сауната почна тинтрањето.

Легнуваш на мермерен кревет, и таа ханумата ти го мачка целото тело со еден природен сапун што се прави од маслинки, и изгледа како сушени урми. Тоа е чисто природна работа, и навистина пени и чисти како сапун. Не знам како го прават ама стварно пени и стварно чисти. Откако ќе те намачкаат, почнува the real thing. Ставаат една рапава ракавица и почнуваат да тријат. Ама тријат без-ми-лос-но. На моменти имаш чувство дека можеби ќе останеш без кожа. Се трие секој дел од телото, независно дали е таму кожата дебела или тенка, дали има мртва кожа или не. Под градите, целите гради, стапалата, под пазувите, задникот, стомакот…. места што кога самите се бањате само ги поминувате со сунѓер бидејќи се нежни, е сега ги тријат и рибаат ко со шмиргла. Нема да лажам. Боли, мајката расплакува колку боли.

Триењето трае едно 30 минути, и таман кога си на работ да пуштиш солза бидејќи веќе не можеш да издржиш, ханумата ти вика, оди стани истуширај се. Станав од мермерниот кревет. Наоколу имаше 3 кила истриена кожа. БОЖЕ ГОСПОДЕ.

Се истуширав. И мислев дека е готово. Не многу задоволна од болките што ги претрпев. Мислев ќе биде поблагопријатно искуството…. и ханумата ми вика ела ела ваму, ела. Легнав пак на мермерниот кревет. И јас таман спремна за нови страдања, ханумата почна да ме мачка со масло од арган. (Тоа маслото за арган го користат за се, нешто ко кај нас ракија). И кога рече масира. Кога реков заспивам. Кога реков лебдам. 3 метра изнад земље. На крајот таков зен, ти вика стани, те седнува покрај фонтанчето на средина и ти ја мие косата. Како што поминуваат нејзините прсти низ косата твоја, така се одлепуваш од земја.

После ова, ни беше јасно зошто луѓето порано се бањале еднаш неделно. После онакво триење и испарување, ти брате не само што си чист, душата ти е чиста, од внатре чисто се осеќаш.

Излеговме од хамамот и единствена логична следна релација беше – НЕГДЕ НА БЛАГО. Верица, фала ти за неповторливото искуство. Три метра изнад земље.

Мароко душо, ќе те посетам повторно. На подолго, и со поголем куфер.

Види претходно: Патувачки дневник: Мароко – пустината (дел 1)

Станавме сабајлето рано за на доручек. Рекичката жубореше, ветрето пиркаше, сонцето уште го немаше допрено кањонот.

Се искачивме со комбето по едно патче до врвот на кањонот да си ги исплакнеме очите со глетка што најдобро може да се опише како: АЈМДКИНГОФДВОРЛД.



Првата дестинација на патот накај пустината повторно беше берберско село. Луѓето таму не зборуваат арапски, а не ни разбираат арапски, зборуваат само берберски што си е оригиналниот јазик на кој што зборувале тие племиња таму пред да ги поробат арапите. Всушност самите луѓе не се арапи, туку бербери, од арапите го имаат само прибрано јазикот и религијата, бидејќи овие нели ги поробиле. Пробав да ги распрашам што религија имале претходно, пред арапите, и дали има некои богу-иза-леџа села во Мароко каде што таа религија уште се практикува (како на пример што може да се најдат заратрустријанци во Иран). Нема. Ниту пак знаеја да ми кажат како им се викала религијата пред исламот да ги окупира.


Фатима кус кус
What kind of religion did the Berbers have before Islam?
Oh, just pray to God.
Yes, but how was it called?
No name. Just God.
Was it one God or many Gods?
I don’t know….

После тоа изгуглав, 99% од земјата се муслимани, останатиот еден процент се христијани и евреи. Амејзинг!

Како и да е, берберското село бешe онакво село какво што опишав во минатиот пост – со куќи од кал и сено, во долина со многу зеленило и голи брда од околу. Берберите не примија во нивниот дом, не почастија со мароканско виски – чај од свежо нане, и ни покажаа како произведуваат теписи. Рачно предење волна и рачно ткаење. Нам пак не толку непознато, сепак бабите наши ткаеле теписи, а се уште плетат и везат, така да ручни рад не ни е толку егзотичен како на германците на пример.

45 минути подоцна – излеговме од куќата со две мини килимчиња. Да, Ивана и Буце си купија чергичиња. Килимчињата навистина убави, со традиционални марокански мотиви, меѓутоа ние бевме со рачен багаж и буквално немавме место ни за магнетите што ги купивме, а тие си купија килимчиња. Пресреќни. Океј. Во Маракеш ќе си купиме еден куфер и ќе делиме трошоци за него, барем да испазариме на раат уште по некоја дрангулија.



Попладнето стигнавме во пустината. Камилите не чекаа, најадени, напиени, одморени. Си дремеа пред хотелот и си се бацувкаа.



Ни рекоа да земеме работи само што ќе ни се потребни за вечерта, меѓутоа ние ги земавме СИТЕ алишта.
Добро СЕ што носиш ќе ти треба за вечер?
Да.
И ова џамаданчево?
Да.
И овие шалвариве?
Да.

Ок. Сосе цел ранец со алишта за тројца луѓе за три дена се качив на камилата. Кога им викаат на камилите да станат (тоа звучи некако како ц ц ц) не те предупредуваат дека им дале ишарет, па ти си седиш онаков лабав ееееј види ме на камила седам, и одеднаш предните нозе бааааааам се обидуваш да не паднеш на грб, и таман си створил рамнотежа, задните нозе баааааааааам се обидуваш да не треснеш на нос, и дур кажеш wow camel woooow, таа се исправила и ти седиш на неа. Мач ексајтмент.



Се исправивме и правац шаторите. Имавме саат време јавање камили. Јавање камила ти е како да многу дебел коњ со искршени тенки нозе. Одењето по рамно и нагорно тло е супер, меѓутоа одењето по удолница е лудница. Секој чекор, ногата на камилата пропаѓа до пола во песок, и кога ќе прекине да пропаѓа те фрла нанапред, и со секој чекор мислиш дека преку камила ќе си го заринеш носот директно во дините. После саат време јавање, имате гарантирано воспалени мускули на подлактиците.



После 45 минути застанавме, да го гледаме зајдисонцето. Симнувањето од камила – три пати појако од качувањето. Повторно доаѓа бедуинот, и им кажува нешто на камилите (нешто као цуцуцу) и тие дур да кажеш Гармишпартенкирхен предните нозе даааааааааааааааанг, на колена. Ако не се држиш или ако не те држи бедуинот (што го прави во 95% од случаите) леташ ЗА ГА РАН ТИ РА НО.



Во моментот кога се симнавме од камилите, рекцијата беше: еврибади гоу крејзи! Шпанките се фрлаа и тркалаа низ песокот како tumbleweed, јас правев ѕвезди и стој на раце, германецот отиде на врв на некоја дина да ужива во својата самотија, а Буце и Ивана исто се качија горе на едно сртче да се спремиме за зајдисонцето.



Зајдисонцето не беше така МАГИЧНО како што го опишуваа, меѓутоа глетката беше навистина убава.



Од сртот каде што седевме, се гледаа два кампа: Едниот со бели гламурозни големи шатори, другиот со кутри мали црни шатори. Погодете каде спиевме ние!

Јас, како човек што обожава кампирање и спиење по шатори, се осеќав како во Шератон. Влегувам во шаторите: постелнина, перници, ДУШЕЦИ (!!!)…. Абе Шератон!!! Влегуваат Ивана и Буце после мене во шаторот: ЈАС ОВДЕ НЕ СПИЈАМ!

Бевме сред пустина и немаше мрежа, иначе Мустафа повторно ќе добиеше повик од Ивана, тоа можам да ви гарантирам.

Ни зготвија вечера и ни тропкаа на тамбурите ритми што ни нашите седумосмински сетила не можат да ги фатат. Покрај шаторите имаше борд. Цел живот скијам и никогаш немам пробано да бордам, па колку и да се осеќав авантуристички расположена, не ми се кршеа нозе во Мароко. Барем да беше дење, да можам да гледам на каде се спуштам. А и влечкањето на бордот пешки угоре ми се виде ту мач ефорт. Се решив дека ќе останам во хотелот со пет ѕвезди и ќе го гледам небото. А на него млечен пат. Извезен. Прекрасно.



Ивана и Буце око не склопија во шаторот, јас заспав како јагне. Буце беше стаписана како мумија, а Ивана само си повторуваше на глас: Ајде Ивана, уште 6 саати, ќе издржиш. Ајде Ивана уште 5 саати, ќе издржиш. Ајде Ивана уште 3 саати, ќе издржиш…

Не разбудија рано сабајлето да го фатиме изгрејсонцето, околу кое никој од нас не беше многу возбуден. Сепак бевме малку спиени, а и јавањето камили се чинеше потешко од претходниот ден.

10 саати подоцна бевме во Маракеш, Ивана и Буце ги гушкаа креветите.

Следно: Маракеш